Και γιατί δεν ήταν όλα καλά για πολλούς; Μα γιατί αυτοί οι πολλοί δεν έχουν μυρωδιά όχι από μπάλα, ούτε καν από χορτάρι. Δεν πατάνε γήπεδο κι αν πατάνε το κάνουν μιά φορά το χρόνο αν έχει η ομάδα τους κανένα “μοδάτο” παιχνίδι, για πασαρέλα δηλαδή.
Και άμπαλοι και καναπεδάκηδες!
Εγραφα λοιπόν στην Kingbet της Τρίτης τα εξής:
“Εβγαλα σπυριά. Το τι ασχετοσύνη κυκλοφορεί στο ελληνικό φίλαθλο κοινό είναι αδιανόητο. Οι μισοί έλεγαν το κλασικό “έλα ρε, με το καφενείο, τραγικό που δεν τους βάλαμε πέντε”. Οι άλλοι μισοί “σούπερ, πετάμε, σκίζουμε, ομαδάρα”.
Οι άλλοι μισοί “ντροπή σου Αγγελε (Αναστασιάδη) που δεν βάζεις τον Κουλούρη αφού σου χτύπησε ο Μήτρογλου”. Α, είδα και ρατσιστικά τώρα που κλήθηκε ο Ντουρμισάι! Το παιδί από 5 χρονών στη Ρόδο, αλλά “Αλβανός”. Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ.
Μιλάμε για ρεσιτάλ χαζομάρας (μην το γράψω αλλιώς). Η υπερβολή στο μεγαλείο της. Οι μεν τα μηδενίζουν όλα, οι δε ενθουσιάζονται χωρίς λόγο, οι ακόμα παραπέρα θεωρούν ότι ο Αναστασιάδης παίρνει “χαρτάκι” ακόμα δεν ανέλαβε (και…είναι οι ίδιοι που στην πρόσληψη του πανηγύριζαν με ατάκες του στυλ “επιτέλους ένας έντιμος, που θα καλεί και θα βάζει τους καλύτερους”).
Τραγικό. Απλά τραγικό. Μυρωδιά από τόπι. Αμα χάναμε, στο πυρ το εξώτερον. Κερδίσαμε; Σιγά τα αυγά. Τα…Φερόε τα ξέχασαν! Κανείς δεν σκέφτεται ότι σε ματς (πρεμιέρες) σαν αυτά, δεν έχεις να κερδίσεις πολλά, έχεις μόνο να χάσεις αμα γίνει η στραβή. Κέρδισες; “Ελα μωρέ με τη μπυραρία”. Γκέλαρες; Η κόλαση του Δάντη. Και έτσι και γιουβέτσι, ο ελληνάρας του καναπέ κάτι θα βρει να πει.
Και να πήγαινε στο γήπεδο να είχε και έναν λόγο παραπάνω. Μεταξύ συγγενών και φίλων παίζει η Εθνική τα τελευταία χρόνια αφού ως γνωστόν, εδώ αγαπάμε τη νίκη, όχι την ομάδα. Κερδίζουμε; Είμαστε …μοδάτοι, πασαρέλα οι κερκίδες. Δεν πάμε καλά; Ούτε να παίξει στον τόπο μας δεν θέλουμε να παίζει η ομάδα. Εκεί φτάσαμε!
Και μιλάμε για Εθνική.
Ε-θνι-κή. Πάνω από όλους και όλα. Αμ δε! Αυτά έξω από εδώ, όχι στο Ελλάντα. Τι να πεις, χιλιογραμμένα είναι αυτά, αλλά η πίκρα όταν τα συναντάς συνέχεια εμπρός σου, δεν φεύγει.
Για να πάμε στο πραγματικό ποδόσφαιρο: Ούτε ομαδάρα, ούτε άμπαλοι. Ούτε θριαμβεύσαμε, ούτε “σιγά τα αυγά”. Προφανώς και το Λιχτενστάιν δεν είναι κριτήριο, αλλά θα το ξαναγράψω: Φερόες.
Εμένα μου άρεσε αυτό που είδα με όλους να λυσσάνε επί 90′, να πιέζουν, να πανηγυρίζουν ένα κουβάρι. Ο χρόνος θα δείξει τι θα γίνει. Προφανώς και είμαστε ομάδα που θέλει δουλειά, που έχει κενά, που θέλει και ρέντα, που μπορεί και να μην προκριθεί. Αλλά ρε γαμώτο, ας περιμένουμε. Και ας κριτικάρουμε σωστά (αμα ξέρουμε βέβαια).
Κι εγώ -το έχω γράψει- δεν πιστεύω στον Αναστασιάδη ως τεχνικό (βασικά τον θεωρώ παλιομοδίτη, ξεπερασμένο), αλλά του δίνω αβάντα, του δίνω τράτο και ότι και να γίνει, στηρίζω την όποια προσπάθεια. Βγάζω αφρούς όταν δεν βλέπω προσπάθεια (γιά γυρίστε 2-3 χρονάκια πίσω με την “εθνική Μυκόνου”) αλλά τώρα την είδα. Και είδα δίψα. Να θέλουν όλοι να παίζουν με το εθνόσημο.
Αυτό που είχαμε παλιά με την μεγάλη φουρνιά.. Και τα μυνηματα που έρχονται, αυτό λένε, ότι άπαντες γουστάρουν. Γουστάρουν. Μεγάλη υπόθεση, τεράστια.
Οσο γιααπόψε; Δεν ξέρω τι θα γίνει στη Ζένιτσα με τη Βοσνία. Ζόρικο είναι, αλλά …μπάλα είναι. Ας δώσουμε ότι έχουμε και θα δούμε…”
Παίξαμε λοιπόν στη Ζένιτσα, 2-2 από 2-0.
Παρένθεση: Φανταστείτε να είμαστε …Κροατία που έχασε με ανατροπή, να είμαστε Πορτογαλία που έχει δύο ισοπαλίες, να είμαστε Ελβετία που κέρδιζε 3-0 ως το 83′ αλλά ήρθε 3-3 με τη Δανία! Κλείνει η παρένθεση. Στη Ζένιτσα λοιπόν, ή μάλλον εξ’ αιτίας της Ζένιτσας και της εξέλιξης του αγώνα με τη Βοσνία, είχαμε…ξεβράκωμα. Κανονικό ξεβράκωμα.
Αναλυτικά το κείμενο στο www.betsellers.com
