Ο τυφώνας Ciara είχε προαναγγελθεί για την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου και ήταν Αγγλος στο ραντεβού του. Πήρε κάδους, πλημμύρισε δρόμους, ακύρωσε πτήσεις και μας κράτησε όμηρους στο Λονδίνο να πηγαινοερχόμαστε στα τόσο ήσυχα και βολικά αεροδρόμια της πρωτεύουσας και των πέριξ της.
Μία μέρα νωρίτερα ωστόσο απολαμβάναμε τον ήλιο στο ασκότιστο «Γκρίφιν Παρκ», το οποίο διανύει τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής του, πριν γίνει και αυτό, ως άλλο Χάιμπουρι, μοντέρνες άσχημες οικίες για τους πλούσιους Λονδρέζους: τη νέα σεζόν η Μπρέντφορντ θα παίζει 1300 μέτρα παραπέρα, στο ήδη βαπτισμένο Κομιούνιτι Στάντιουμ που χτίζεται από την άνοιξη του ’18.
Ολυμπιακοί δεν είμαστε, αλλά τα ερυθρόλευκά μας τα φοράμε. Ενα κοκκινόμαυρο σκουφί ήταν αυτήν τη φορά η ενίσχυσή μας στην μπουτίκ του συλλόγου και στο ευαίσθητο σε θερμοκρασίες 7 βαθμών Κελσίου κεφάλι μας, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται από τη λαϊκή συνήθεια ονόματι Guiness σε μία από τις παμπ που αγκαλιάζουν το γήπεδο στις τέσσερις γωνιές του.
Ενα πεντάλεπτο αρκούσε για να καταλάβεις ποια από τις δύο ομάδες ήταν καλύτερη και έπαιζε πιο στρωτά, και ποια ήρθε από κει πάνω, την πατρίδα του Chris Rea -Driving Home For Christmas, The Road To Hell και τα συναφή- για να «κλέψει» το ματς. Και όταν στο πρώτο εικοσάλεπτο δεν έχει ούτε φάση, αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι είναι ματς κομμένο και ραμμένο για 2-2 – Αγγλία είσαι, θα στα βάλω όλα μαζί.
Το μεγαλύτερο μέρος της μπάλας πέρασε τη γραμμή, αλλά όχι όλη, και το 0-0 στο 20’ έμεινε. Ολόκληρη η μπάλα, και ας μην έσκασε κάτω, πέρασε τη γραμμή στο 24’ και το 1-0 γράφτηκε στα λάιβ σκορ όλου του κόσμου. Και στο δεύτερο ημίχρονο η λαχτάρα σου γίνεται πραγματικότητα.
Η κοιμισμένη Μίντλεσμπρο ισοφαρίζει στο 58’ με ένα απλό σουτάκι έξω από την περιοχή -διότι αν κάνεις σουτ έχεις περισσότερες πιθανότητες να σκοράρεις από το αν δεν κάνεις- η διψασμένη Μπρέντφορντ κάνει το 2-1 με αυτογκόλ στο 60’, η ανυποχώρητη «Μπόρο» ισοφαρίζει στο 63’ και χάνει και δύο καλά για το 2-3.
Στο ποδόσφαιρο όμως δεν κερδίζει πάντα ο χειρότερος, και η Μπρέντφορντ με τους συνδυασμούς και τις πασούλες της έφτασε στο 3-2 στο 87’, φέρνοντας το ματς εκεί που έπρεπε, και κάνοντας τους φιλήσυχους οπαδούς της να πανηγυρίσουν μία ακόμη νίκη που τους φέρνει κοντά στην επαναφορά τους στην Πρέμιερ για πρώτη φορά μετά από το 1947.
Οι κοτσονάτοι και ανήσυχοι φίλοι μας από τον Βορρά είδαν για έβδομο σερί παιχνίδι την ομάδα τους να μην κερδίζει, από την Πρωτοχρονιά συγκεκριμένα, τουλάχιστον όμως μας χάρισαν αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα του να ακούς τον φιλοξενούμενο οπαδό να πανηγυρίζει όταν το υπόλοιπο γήπεδο σωπαίνει.
Η αποχώρηση από το «Γκρίφιν Παρκ» περιελάμβανε ευχαριστήρια παλαμάκια από τους νικητές του Δανού Τόμας Φρανκ, κινήσεις ευγνωμοσύνης από τα Αγγλάκια της «Μπόρο» -10 Βρετανούς είχε στην 11άδα της (4 η Μπρέντφορντ)- προς τους ταξιδιώτες τους, και κάνα πεντάλεπτο από εμάς τους κοινούς θνητούς στα πατροπαράδοτα αποχωρητήρια που σημαδεύεις τον τοίχο (η «ανάγκη» του κάθε φιλάθλου που σέβεται τον εαυτό του, δηλαδή τρεις με τέσσερις pint, υπολογίζεται στα τέσσερα λεπτά).
Ξαλαφρωμένοι και ευτυχισμένοι για την πολυαγαπημένη μας Μπρέντφορντ, ξεχυθήκαμε στα δρομάκια του δυτικού Λονδίνου, μπήκαμε στα τρένα και μπερδευτήκαμε με τον κόσμο στα Πικαντίλι, τα Σόχο και τα Οξφορντ Σέρκους, ψάχνοντας την επόμενη παμπ. Ε, να πιούμε και τίποτα, τυφώνας έρχεται.
Σάββας Σπανούδης
