Οι φιλοδοξίες της σεζόν 2017-18 έφταναν μέχρι την άνοδο. Το καταστροφικό ξεκίνημα δεν άφησε περιθώρια για τίποτε άλλο πέραν μίας άνετης, από ένα σημείο και μετά, παραμονής στην κατηγορία. Το πάθημα έγινε μάθημα και φέτος ξεκινώντας με στόχο την άνοδο η εκκίνηση ήταν εκρηκτική. Από νωρίς πήρε θέση οδηγού μαζί με τη Μετς.
Οι «γκρενά» αποδείχθηκαν πιο σταθεροί στην πορεία, με αποτέλεσμα να περιοριστεί στη δεύτερη θέση, έχοντας όμως πάντα επαφή με την κορυφή. Ξαφνικά κατέρρευσε. Σαν να ξέχασε να παίζει ποδόσφαιρο. Το μεγαλύτερό της «όπλο» η άμυνα έπαψε να υφίσταται. Έχασε τη σταθερότητά της, δεν υπήρχε η παραμικρή ιδέα συνοχής, το κλίμα ήταν κάκιστο, ενώ αδυνατούσε να μετουσιώσει σε γκολ τις ευκαιρίες που δημιουργούσε, οι οποίες παιχνίδι με παιχνίδι γινόντουσαν και λιγότερες.
Άρχισε να κατρακυλά στις θέσεις της βαθμολογίας. Το «Ντελελίς» τη βοήθησε να σταθεί στα πόδια της. Έγινε «κάστρο» και εκεί τουλάχιστον έπαιρνε τους απαραίτητους βαθμούς που την κρατούσαν κοντά στα πλέι οφ. Παρουσίασε ξανά κάποιες αρρυθμίες με συνέπεια να μην ορίζει η ίδια την τύχη της. Στις τρεις τελευταίες «στροφές» σημείωσε ισάριθμες νίκες, δείχνοντας ωριμότητα στον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε. Αν έχει τύχη, λένε, διάβαινε. Την ίδια στιγμή που η ίδια γύρισε τον διακόπτη θυμίζοντας ξανά ομάδα, η Λοριάν «αυτοκτονούσε», αδυνατώντας να κερδίσει υποδεέστερους αντιπάλους. Οι «λανσουά» δεν είπαν όχι στο «δώρο», «κλέβοντας» την πέμπτη θέση.
Μετά την πρόκριση στην έδρα της Παρί στη διαδικασία των πέναλτι, κατάφερε μία ακόμα επικρατώντας εκτός έδρας στην παράταση της Τρουά. Παρά το γεγονός πως είχε αγωνιστεί για 120 λεπτά, λιγότερο από 72 ώρες νωρίτερα, δεν άφησε την κούραση να την κυριεύσει. Στο κρισιμότερο σημείο της σεζόν πραγματοποιεί τις πιο ώριμες εμφανίσεις της. Διαθέτει ποιότητα, εμπειρία και φανέλα.
