Αν έπαιζε στο πρωτάθλημα όπως παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, η σεζόν θα ήταν μαγική. Σαν της Λέβερκουζεν ένα πράγμα. Το 4-2 επί της Ατλέτικο Μαδρίτης και η πρόκριση στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ δεν έγινε με στιλ Ντόρτμουντ.
Έγινε με στιλ μεγάλης ομάδας. Σίγουρη για τον εαυτό της. Ικανή να διαχειριστεί αναποδιές. Πόσες φορές έχει καταρρεύσει στο παρελθόν η Ντόρτμουντ από μία στραβή σε παιχνίδι της; Πάρα πολλές. Όχι αυτή τη φορά. Ούτε το αυτογκόλ του Χούμελζ, ούτε το 2-0 που έγινε 2-2, την έκαμψαν. Τα απόλυτα σέβη μου. Μπράβο της.
Πέρασε στην τελική τετράδα της διοργάνωσης μετά από έντεκα χρόνια και βλέπει πάλι στο βάθος το «Γουέμπλεϊ». Όπως το 2013. Έχει βεβαίως τη… λεπτομέρεια της Παρί Σεν Ζερμέν στον ημιτελικό, αλλά ΟΚ. Όποια κι αν είχε, αξίζει το δικαίωμα στο όνειρο του τελικού.
Η ομάδα του Εντίν Τέρζιτς γυρίζει τώρα στο πρωτάθλημα όπου το τέλος της προηγούμενης αγωνιστικής τη βρήκε στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας, ισόβαθμα υποδεέστερη της τέταρτης Λειψίας και της τελευταίας θέσης που οδηγεί στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι νέο στο σχόλιο για την εικόνα της. Στις υποχρεώσεις της στη Γερμανία στο νέο έτος και με απόλυτη εξαίρεση το 2-3 στη φιλοξενία της Χόφενχαϊμ, εφαρμόζει με συνέπεια το πλάνο της. Συντηρητικό, προσεκτικό, με σχετική έμφαση στον περιορισμό των ρίσκων. Θα ανοιχτεί μόνο αν βρεθεί να χάνει.
