Μπαίνει φουριόζα στη φιλοξενία της Μπεσίκτας, χάνει ευκαιρίες, αυτή όμως είναι που… δέχεται τα γκολ. 0-2 λοιπόν στο 20’, αντιδράει και μειώνει στο 34’ και το πράγμα φαίνεται να γυρίζει προς το μέρος της όταν στο 50’ αποκτά αριθμητικό πλεονέκτημα. Αμ δε. Το ματς γίνεται… ακόμη χειρότερο ροντέο, στο 53’ γίνεται το 1-3, στο 68’ μειώνει και πάλι, αλλά στο 88’ σβήνουν οι ελπίδες της όταν οι «μαύροι αετοί» κάνουν το 2-4, επιτρέποντας της μόνο τη διαμόρφωση του τελικού 3-4 στο 97’ (πεν.).
Κακό. Πολύ κακό. Οχι γιατί μιλάμε για ντέρμπι, γιατί η Μπεσίκτας κέρδισε στο «σπίτι» της μετά από 15 χρόνια ή γιατί για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια γνώρισε δεύτερη σερί εντός έδρας ήττα (είχε προηγηθεί αυτή από την Κόνιασπορ). Αλλά γιατί ήταν μια «σφαλιάρα» με κόστος ψυχολογικό και αγωνιστικό, που έδειξε πως παρότι είναι πραγματικά πολύ βελτιωμένη και πολύ καλή στο ξεκίνημα, δεν παύει να είναι μια νέα τελείως ομάδα με όλες τις παθογένειες και αδυναμίες που μπορεί να έχει μια τέτοια.
Η σημαντικότερη προφανώς και αφορά την ανασταλτική της λειτουργία αφού δέχεται γκολ στις 7 τελευταίες αγωνιστικές (στις 3 πρώτες, είχε κρατήσει ανέπαφη την εστία της στις 2). Εκτός έδρας πάντως φαίνεται πως αποδίδει με λιγότερη πίεση, είναι σίγουρα αποτελεσματικότερη έχοντας ήδη 4 διπλά (σε 5 εξόδους), τα ίδια δηλαδή που έκανε πέρυσι σε ολόκληρη τη σεζόν. Αν σπάσει το ρεκόρ απόψε, πιάνει και στην κορυφή Αλάνιασπορ και Γαλατασαράι.
