ΓΚΙΡΕΣΟΥΝΣΠΟΡ - ΑΔΑΝΑ ΝΤΕΜΙΡΣΠΟΡ

Από την στιγμή που σώθηκε στην παρθενική της σεζόν στα σαλόνια και μάλιστα – σχετικά – άνετα, τότε προφανώς όλα καλά. Τι παραπάνω να ζητήσει δηλαδή κανείς από τους «πράσινους»; Ορισμός του νοικοκυρεμένου μαγαζιού, του απολύτως μετρημένου, χωρίς υπερβολές και περιττά ξανοίγματα. Και φέτος ο στόχος παραμένει αποκλειστικά η εξασφάλιση της παραμονής.

Ο κόουτς Χακάν Κέλες επίσης στα ηνία, τίποτα το συγκλονιστικό μεταγραφικά: στις 12 έφτασαν πλέον οι προσθήκες, με τους 8 νιόφερτους εξ αυτών να έχουν ηλικία κάτω από τα 25 χρόνια. Ξεχωρίζει ο Βόσνιος φορ Μπάγιτς (με πρότερη θητεία χρόνων στο τουρκικό πρωτάθλημα απ’ όπου και εξασφάλισε «προαγωγή» στο καμπιονάτο, χωρίς όμως εκεί να πιάσει), ελπίδα να καλύψουν τις αποχωρήσεις των 6-7 βασικών (όλοι δηλαδή οι περυσινοί δανεικοί της, τους δανεισμούς των οποίων δεν μπόρεσε να ανανεώσει).

Προφανώς η ενίσχυση είναι επιβεβλημένη ειδικά στην αμυντική γραμμή (σε όλες τις θέσεις), κάτι που αναδείχτηκε και από την αρνητική εικόνα στα φιλικά, με απολογισμό 1-1-2 κόντρα σε σαφώς υποδεέστερους αντιπάλους. Αναλυτικά τα αποτελέσματα αυτών των παιχνιδιών: Ερζουρούμσπορ 4-1 (7/7), Ουμρανίγεσπορ 0-1 (17/7), Τορπέντο Κουτάισι 0-0 (20/7), Ρίζεσπορ 1-2 (30/7).

Παρήγορο ότι και πέρυσι ανάλογη ήταν η κατάσταση αυτή την εποχή, στα θετικά προφανώς η εμπειρία πλέον όλων, τουλάχιστον ως προς τη μάχη της αποφυγής του υποβιβασμού.

«Φώναζε» πως… έρχεται πέρυσι. Το χρήμα και οι διασυνδέσεις με το τουρκικό προεδρικό μέγαρο του ιδιοκτήτη Μουράτ Σαντσάκ όχι μόνο δεν κρύβονταν, αλλά διαφημίστηκαν με πανάκριβες και εντυπωσιακές μεταγραφές (Μπαλοτέλι, Ασομπαλόνγκα, Μπελχαντά), αλλά και την πρόσληψη του Βιτσέντσο Μοντέλα. Επιβεβαιώθηκε στην πορεία της χρονιάς και αν για κάποιον λόγο δεν σηκώνονταν, απότομα, χειρόφρενο στο τελευταίο της τρίτο, οι τότε νεοφώτιστοι θα παρέμεναν ως τέλους στη διεκδίκηση ενός ευρωπαϊκού εισιτήριου. Ισως τελικά να ήταν πρώιμο.

Φέτος δείχνουν να το ζητάνε με το… καλημέρα. Ο Μοντέλα παρέμεινε, προσθήκες φυσικά έγιναν και πάλι πολλές – 17 συνολικά – (και αρκετές «ελληνικές», ο Ονιεκούρου από τον Ολυμπιακό, ο Εντάιγ από τον Αρη, ο Αοσμαν από τον Ιωνικό, αυτή του διεθνή Ουκρανού στόπερ Ράκιτσκι από τη Ζενίτ είναι που ξεχωρίζει), από τις αποχωρήσεις καμία δεν νοσταλγείται, παράδες για ανά πάσα ώρα και στιγμή διόρθωση σε ενδεχόμενο παραστράτημα υπάρχουν μπόλικοι, οπότε τι μένει;

Σταθερότητα, όχι (τα αγαπημένα στον πρόεδρο) δησμοσιοσχετίστικα και λογιών λογιών παιχνιδάκια, αλλά και φυσικά έλεγχος των πολλών βεντετών του ρόστερ.

Και ειδικά του Μάριο Μπαλοτέλι, ο οποίος ξεκίνησε από νωρίς χορό, μιας και φέρεται (σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές) να έχει συμφωνήσει με την ελβετική Σιόν και να πιέζει για την παραχώρησή του, κάτι που μέχρι και χτες τουλάχιστον ο πρόεδρος Σαντσάκ αρνούνταν κατηγορηματικά (αξιώνοντας πάντως πάνω από 3 εκατ. ευρώ για να… μαλακώσει).

Ασταθής η εικόνα των φιλοξενούμενων στα φιλικά τους, βελτιώθηκαν στο φινάλε, χωρίς όμως να δείχνουν – και απολύτως φυσιολογικά – συνοχή και ομοιογένεια. Αναλυτικά τα αποτελέσματά τους: Γκαζιαντέπ 0-2 (8/7), Ουμ Σαλάλ 0-2 (12/7), Ιντσμπούλσπορ 3-2 (15/7), Πεσκάρα 1-2 (24/7), Νάπολι 2-2 (27/7).