Δεν είναι είδηση. Πριν καν τη φιλοξενία της Αντάλιασπορ μετρούσε, δις, τα χειρότερα εντός έδρας σερί της ιστορίας της. Προέρχονταν από 3 διαδοχικές ήττες στο «Σαράτσογλου» σε πρωτάθλημα και Κύπελλο και έψαχνε να το ξορκίσει, «πατώντας» στο διπλό επί της Τραμπζονσπόρ.
Το γρήγορο γκολ που πέτυχαν οι «ερυθρόλευκοι» (12’) την στρίμωξε στα σκοινιά, την άγχωσε, την πίεσε αφόρητα. Αρχισε να λειτουργεί ορθολογικά μόνο όταν στα μέσα του β’ μέρους αποχώρησε (λόγω τραυματισμού) ο Εζίλ, με τον Πέλκα να έρχεται από τα άκρα σε ρόλο πλέον «δεκαριού» βοηθώντας έτσι στην παραγωγή φάσεων.
Ισοφάρισα τα «καναρίνια» (83’), με το διάστημα που ακολούθησε ως το τέλος του παιχνιδιού να μετατρέπεται σε ροντέο, με εκατέρωθεν δοκάρια, χαμένες ευκαιρίες και τόσο ρίσκο από μεριάς τους που μάλλον ικανοποιημένα θα πρέπει να αισθάνονται που πήραν την ισοπαλία (1-1).
Δεν ήταν προφανώς το αποτέλεσμα που ήθελαν τόσο για λόγους αποκατάστασης της ηρεμίας όσο και βαθμολογικούς, αφού έτσι έχασαν την ευκαιρία να επιστρέψουν (έστω πρόσκαιρα, έστω με παιχνίδι περισσότερο σε σχέση με την Μπεσίκτας) στην κορυφή παρέα με τις άλλες δύο συμπολίτισσες. Πλέον, βρίσκονται στο -5 από την Μπεσίκτας και τουλάχιστον, μετά την χτεσινή γκέλα της Γαλατασαράι (2-2, Σίβασπορ) έχουν την ευκαιρία να την πιάσουν στη 2η θέση.
Ευοίωνο πως σε αντίθεση με το τι κάνουν στην έδρα τους, οι φιλοξενούμενοι είναι καταπληκτικοί μακριά από αυτήν, «τρέχοντας» την καλύτερη σεζόν της ιστορίας τους (ως τώρα, σε αντίστοιχο σημείο της χρονιάς) σε εκτός έδρας συγκομιδή. Με την πίεση όμως πάντα στο κόκκινο, ούτε καν αυτό το χαρακτηριστικό, αλλά ούτε και η θετική παράδοση που διατηρούν στο Ικόνιο μπορούν να αποτελέσουν εχέγγυα προκειμένου να παραμείνουν σε απόσταση βολής από το δίδυμο των πρωτοπόρων.
