«Είναι ένας πραγματικός Ροσονέρο. Η ψυχή του ανήκει στη Μίλαν». Τάδε έφη Τσέζαρε Μαλντίνι για τον γιο του, Πάολο, βλέποντας τη δική του κληρονομιά με την αγαπημένη του φανέλα, να μην μπορεί να βρει πιο άξιο διάδοχο.
Ήταν 3 Απριλίου του 2016 όταν ο θρυλικός Τσέζαρε Μαλντίνι αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 84 ετών. Το 1954 είχε κάνει το ντεμπούτο του με τη Μίλαν. Από τότε πέρασαν 70 ποδοσφαιρικές σεζόν. Στις 40 από δαύτες, οι Ροσονέρι είχαν έναν Μαλντίνι στα κατάστιχα της πρώτης ομάδας τους. Ο «πατριάρχης» του… Μαλντινέικου, είχε χτίσει το δικό του τζάκι.
Ο ορισμός της περίφημης παροιμίας του σοφού λαού «το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά». Ο γιος του Τσέζαρε, ο Πάολο, έγινε το απόλυτο φετίχ των οπαδών της ομάδας, παίζοντας στη θέση του πατέρα του, στο κέντρο της άμυνας. Με διαφορά δεκαετιών, οι δυο τους συνέθεσαν μία απίστευτα διαχρονική «oldschool» δυάδα πατέρα-γιου στο κέντρο της άμυνας. Όσο για την τρίτη γενιά, αυτή έκανε την επανάστασή της. Ο Ντάνιελ Μαλντίνι είναι επιθετικό χαφ. Να σε λένε Μαλντίνι και να μην παίζεις στόπερ. Μη σου τύχει…
Ο Τσέζαρε θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ο πρώτος που έβαλε το ιταλικό συλλογικό ποδόσφαιρο στον χάρτη της Ευρώπης. Το 1963 φορούσε το περιβραχιόνιο όταν η Μίλαν έσπασε το δίπολο Ρεάλ Μαδρίτης-Μπενφίκα και σήκωσε στον ουρανό του Λονδίνου το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών ιταλικής ομάδας. Εκείνος γίνεται την ίδια ώρα ο πρώτος Ιταλός που κρατάει στα χέρια του την κούπα με τα μεγάλα «αφτιά».
Τσέζαρε, καμάρωσε τον γιο σου!
Στα οικογενειακά τραπέζια προστίθεται ακόμη ένας πρωταθλητής Ευρώπης, όταν ακριβώς 40 χρόνια μετά (παρά έξι ημέρες, να είμαστε τυπικοί), ο Πάολο πανηγυρίζει με τη Μίλαν (ποιά άλλη) τη νίκη στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2003 κόντρα στη Γιουβέντους. Εννοείται ως αρχηγός επίσης. Σίγουρα θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον να βρεθείς σε μία άκρη αυτού του τραπεζιού και να ακούς αμέριμνος τις ιστορίες για τότε που ο μπαμπάς σου μάρκαρε τον Ντελ Πιέρο και ο παππούς σου έκανε τάκλιν στον Εουσέμπιο.
Σε αυτό θα μπορούσε άνετα να μας απαντήσει η τρίτη γενιά, ο μικρός Ντάνιελ, ο οποίος δεν έχει καταφέρει να δικαιώσει το «εκτόπισμα» του επωνύμου του. Αλλά ας μη βάζουμε δύσκολα στον νεαρό παίκτη της Μόντσα. Αρκετό βάρος πρέπει να κουβαλάει ήδη εξαιτίας του ονόματός του. Και σαν γνήσιοι «Μεσογειακοί» που μας αρέσουν αυτά τα σενάρια, φανταζόμαστε εύκολα τον παππού Μαλντίνι με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, να παραπονιέται στη μοίρα για την… ατυχία που βρήκε τον εγγονό του και δεν πήρε τα αμυντικά γονίδιά του.
Τόσο ο Τσέζαρε, όσο και ο Πάολο μετατράπηκαν σε κεντρικοί αμυντικοί. Δεν ξεκίνησαν από εκεί. Και οι δύο στην αρχή της καριέρας τους έπαιζαν στο δεξί άκρο της άμυνας, αλλά η «καρδιά» της οπισθοφυλακής σαν να τους «ρούφηξε» προς την αγκαλιά της. Και εκείνοι την αγάπησαν δεόντως.
Τις περιόδους 1954-66 και 1984-2009 δεν πέρναγες και ιδανικά ως κεντρικός επιθετικός απέναντι στη Μίλαν. Μάλλον υπέφερες και ένιωθες συνεχώς την «καυτή» ανάσα, είτε του Τσέζαρε, είτε του Πάολο. Και όταν έπαιρνες την μπάλα, έπρεπε να είσαι αρκετά οξυδερκής και γρήγορος. Άλλωστε, δεν το λες και λίγο πράγμα να είσαι ο Πάολο και να ακούς ολόκληρο Ρονάλντο, να λέει «είναι ο καλύτερος αντίπαλος που είχα ποτέ». Τα ίδια έχουν ειπωθεί και από πολλούς άλλους θρύλους του αθλήματος, ανάμεσα στους οποίους οι Ροναλντίνιο, Φέργκιουσον, Τότι και αρκετοί ακόμη.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ, 18 τίτλοι
Στην τροπαιοθήκη του συλλόγου, οι δυο τους είναι υπεύθυνοι για την προσθήκη έξι Τσάμπιονς Λιγκ και έντεκα πρωταθλημάτων Ιταλίας. Και μαζί με τον νεότερο της φαμίλιας Ντάνιελ, το όνομα Μαλντίνι σε φανέλα της Μίλαν έχει φορεθεί πάνω από χίλιες φορές.
Τσέζαρε και Πάολο είχαν την τύχη να πραγματοποιήσουν και το όνειρο κάθε ποδοσφαιρόφιλου πατέρα και γιου. Τη συνύπαρξή τους στον αγωνιστικό χώρο. Μπορεί να μην έπαιξαν μαζί στο ίδιο γήπεδο σε επίσημη αναμέτρηση, αλλά ο μπαμπάς προπόνησε τον Πάολο με τα τμήματα υποδομής της χώρας αλλά και με την πρώτη ομάδα της Εθνικής Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 στα γήπεδα της Γαλλίας.
Γιατί και σε εθνικό επίπεδο με την Ιταλία δεν κατάφεραν και λίγα, αν και ο γιος ξεπέρασε κατά πολύ τον Τσέζαρε με τη «Squadra Azzurra». Τη σκυτάλη από τις μόλις 14 εμφανίσεις του πατέρα του, πήρε ο Πάολο και «έγραψε» 126 με δύο χαμένους τελικούς (Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 2000 και Παγκόσμιο Κύπελλο 1994).
Το ιταλικό ποδόσφαιρο και η Μίλαν οφείλουν μεγάλο μέρος των επιτευγμάτων τους στην οικογένεια Μαλντίνι. Το όνομα πάντα θα είναι χαραγμένο με «ολόχρυσα» γράμματα στην ιστορία του συλλόγου, ενώ κοσμεί τις πιο λαμπρές σελίδες των βιβλίων που έχουν γραφτεί για τον σύλλογο του Μιλάνου.
