«Πήγα προς το μέρος του και είδα ότι ροχάλιζε. Όση ώρα παίζαμε, κοιμόταν». Μία φράση που ειπώθηκε για μία προπόνηση της Μπόκα Τζούνιορς το 1961 και ουδείς πιστεύει πως δεν ισχύει και σε άλλες περιπτώσεις για τον Βιθέντε Φέολα.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει την ατάκα «κοιμάται ο προπονητής στον πάγκο», όταν οι προπονητές του καναπέ (εμείς δηλαδή) κρίνουμε ότι η ομάδα χρειάζεται αλλαγές; Αμέτρητες. Τι κάνεις όμως, αν στον πάγκο βρίσκεται ένας προπονητής που όντως καμιά φορά χαλαρώνει και βρίσκεται στο έβδομο όνειρο;
Καλοκαίρι 1958. Η Βραζιλία έχει βάλει στοίχημα με τον ίδιο της τον εαυτό, να εξιλεωθεί από την απώλεια του Μουντιάλ στο «Μαρακανά» από την Ουρουγουάη οκτώ χρόνια πριν και πηγαίνει ως το ακλόνητο φαβορί στα γήπεδα της Σουηδίας. Εν τέλει, κάνει πλάκα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς με δέκα γκολ σε ημιτελικό και τελικό (πέντε και πέντε) απέναντι σε Γαλλία και Σουηδία, κατακτά το πρώτο της τρόπαιο στη διοργάνωση.
Αρχιτέκτονας αυτής της επιτυχίας ο Βιθέντε Φέολα. Αυτή η άκρως συμπαθητική φιγούρα, που όλοι μας συναντάμε κάθε Πάσχα στο χωριό, έχει αναλάβει λίγους μήνες πριν τις τύχες της «Σελεσάο». Αποστολή του να προετοιμάσει τους παίκτες του για το επικείμενο τουρνουά.
Εκ του αποτελέσματος τα καταφέρνει θαυμάσια. Όμως δεν είναι αυτό που μας απασχολεί εδώ. Ούτε θα εστιάσουμε στο γεγονός, πως συνέστησε κάποιον Πελέ στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό σε ηλικία 17 ετών. Αυτά είναι «ψιλά» γράμματα.
«Ροχάλιζε στον πάγκο»
Αυτό για το οποίο αγαπάμε τον Φέολα, είναι οι στιγμές χαλάρωσής του κατά τη διάρκεια ορισμένων προπονήσεων (ή και παιχνιδιών) των ποδοσφαιριστών του. Όταν λέμε χαλάρωση, εννοούμε έναν ελαφρύ υπνάκο. Κυριολεκτικά.
Ο Φέολα ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος του άρεσε η καλή ζωή και ο ίδιος τιμούσε τις απολαύσεις της ιδιαιτέρως. Γι΄αυτό και το υπερβολικό του βάρος και η υψηλή του πίεση, τα οποία είχαν ως συνέπεια μικρούς και οξείς πόνους στο στήθος, τους οποίους αντιμετώπιζε γέρνοντας λιγάκι το κεφάλι του μπροστά με τα μάτια του κλειστά.
Σαν να κοιμάται σε όρθια στάση με λίγα λόγια. Αν δεν υπήρχε η μαρτυρία του μέσου της Μπόκα Τζούνιορς Αντόνιο Ρατίν, ο οποίος έπαιξε για ένα σύντομο διάστημα υπό τις οδηγίες του Βραζιλιάνου το 1961, τότε αυτή η εξήγηση της υγείας του θα ήταν αρκετή, έτσι ώστε να μην επιβιώσει ο μύθος:
«Κάθε φορά, στο τέλος της προπόνησης παίζαμε ένα διπλό. Μία μέρα, μία πολύ ζεστή μέρα, ξεκινήσαμε να παίζουμε και παίζαμε και παίζαμε… Περιμέναμε να σφυρίξει για το ημίχρονο κι αυτός απλά καθόταν εκεί. Σταματήσαμε και τον κοιτούσαμε, περιμένοντας να κάνει κάτι, αλλά τίποτα. Έτσι, πήγα προς το μέρος του και είδα ότι ροχάλιζε. Όση ώρα παίζαμε, κοιμόταν».
Στα μέσα της δεκαετίας τους 1960, επιχείρησε να επαναλάβει την επιτυχία του 1958, όμως το 1966 στην Αγγλία οι Βραζιλιάνοι δεν πέρασαν ούτε τον όμιλο.
Εννέα χρόνια μετά, άφησε αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 66 ετών. Για την ιστορία, η Βραζιλία με αυτόν στο «τιμόνι» της σημείωσε 55 νίκες, 13 ισοπαλίες και 6 ήττες σε 74 παιχνίδια.
Ε, όλο και σε κάποιο θα έγειρε λίγο στην αγκαλιά του Μορφέα…
