Η Εθνική μας παρουσιάστηκε στον ημιτελικό με την Τουρκία χωρίς συγκέντρωση, χωρίς σκληράδα, με νοοτροπία που δεν αρμόζει σε παιχνίδι τέτοιας σημασίας και ηττήθηκε με 94-68. Από το ξεκίνημα, η άμυνα στη ρακέτα ήταν… άδεια με 46 πόντους παθητικό κοντά στο καλάθι, που συνιστούν αριθμό που δεν αφήνει περιθώρια για νίκη σε αυτό το επίπεδο. Η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική: κακές επιστροφές, αργές αντιδράσεις και έλλειψη συνεννόησης. Ουσιαστικά, η Ελλάδα δεν μπήκε ποτέ στο πνεύμα του αγώνα και παρέδωσε τον έλεγχο στην Τουρκία.
Τα 22 λάθη αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα, καθώς έδωσαν στην Τουρκία 25 πόντους από αυτά, ενώ η Ελλάδα πήρε μόλις 12. Στη μάχη του ζωγραφιστού, η «γαλανόλευκη» έχασε κατά κράτος (46-32 πόντοι στη ρακέτα), ενώ οι αναπληρωματικοί προσέφεραν μόλις 13 πόντους έναντι 27 των Τούρκων. Επιπλέον, οι πόντοι στον αιφνιδιασμό ήταν σχεδόν ισορροπημένοι (12-11), όμως η αδυναμία στη δημιουργία και το κακό διάβασμα των καταστάσεων στο μισό γήπεδο έγιναν… τροχοπέδη.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εγκλωβίστηκε στην τουρκική άμυνα, έμεινε χαμηλά για τα δεδομένα του με 12 πόντους (6/13 δίποντα, 0/1 βολή) και έδειχνε να παλεύει περισσότερο με τον εαυτό του παρά με το σύνολο του Αταμάν. Αν και πρόσθεσε 12 ριμπάουντ και 5 ασίστ, τα 5 λάθη του βάρυναν την ομάδα. Ο Σλούκας ήταν ο μόνος που πάτησε παρκέ με αποφασιστικότητα (15 πόντοι με 6/8 σουτ), όμως δεν είχε στηρίγματα γύρω του. Ο Ντόρσεϊ ξεκίνησε με δύο τρίποντα αλλά έσβησε γρήγορα, ο Παπανικολάου (2π., 1/6) έμεινε χαμηλά, ενώ οι παίκτες του πάγκου δεν έδωσαν το παραμικρό «σπρώξιμο».
Η αστοχία στα τρίποντα (6/22) και η έλλειψη καθαρών επιλογών έκοψαν κάθε πιθανότητα αντεπίθεσης. Τα χαμένα box-out, τα καθυστερημένα close-out και η αδυναμία εκτέλεσης με αυτοπεποίθηση έδειξαν ότι η ομάδα δεν είχε προετοιμαστεί σωστά για ένα τέτοιο… ραντεβού.
Πλέον, η Ελλάδα μας καλείται να δείξει χαρακτήρα στον μικρό τελικό με τη Φινλανδία. Το χάλκινο μετάλλιο, έπειτα από 16 χρόνια, θα αποτελέσει σημαντικό βήμα επανεκκίνησης για τις επόμενες διοργανώσεις.