Μόνο το ποδόσφαιρο, ως κοινωνικό φαινόμενο, μπορεί να διεγείρει τέτοια συναισθήματα. Να εκτοξεύσει την αδρεναλίνη, να προκαλέσει ρίγη χαράς, συγκίνησης, ευφορίας. Και πίκρας, βεβαίως. Αλλά, πάνω από όλα, να σε καθηλώσει για δύο ώρες μπροστά από μια τηλεόραση, απολαμβάνοντας σούπερ θέαμα. Γιατί αυτό που είδαμε χτες στο Τσάμπιονς Λιγκ, ναι, ήταν σούπερ θέαμα. Μια παράσταση υψηλής ευκρίνειας. Με πολλούς πρωταγωνιστές και χωρίς κομπάρσους.
Το τελευταίο σφύριγμα του Τσακίρ χτες το βράδυ στο «Ανφιλντ» έδωσε το έναυσμα για ένα τρελό πανηγύρι. Ενα κύμα σηκώθηκε από το Κοπ και έσκασε μέχρι τα social media, εκεί όπου η υπερβολή σκέπασε όλο το facebook. Και τι δεν διαβάσαμε χτες. Το κορυφαίο; Οτι «ο Μέσι κρύβεται στα δύσκολα». Θα πέσει φωτιά να μας κάψει, ρε συντρόφια. Ποδοσφαιρική βλασφημία. Δηλαδή, επειδή η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε, ο Μέσι είναι «γατάκι» και «ευθυνόφοβος». Μόνο «άμπαλο» δεν τόλμησε κάποιος να τον χαρακτηρίσει. Πάλι καλά…
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Σίγουρα η Μπαρτσελόνα δεν ήταν πνευματικά έτοιμη για αυτό το ματς, για έναν ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, πιθανόν ο Βαλβέρδε να έκανε λάθη, αλλά για μια τόσο βαριά ήττα, δεν φταίει πάντα αυτός που την υπέστη. Φταίει και αυτός που την προκάλεσε. Σκεφτείτε ψύχραιμα, τώρα, 15+ ώρες μετά τον αγώνα, και βρείτε εσείς μια ομάδα που θα μπορούσε να αντισταθεί στη χτεσινή Λίβερπουλ. Κατά την ταπεινή μου άποψη, καμία…
Ηταν τέτοιο το πάθος των «κόκκινων» χτες, που θα παρέσυρε οποιονδήποτε στο διάβα του. Σαν ένα τσουνάμι που ξεθυμαίνει μόνο όταν καταστρέψει ό,τι βρει μπροστά του. Παρακολουθώντας εκτεταμένα στιγμιότυπα γύρω στις 1 μετά τα μεσάνυχτα, πιο ήρεμος και πιο νηφάλιος, έψαχνα να εντοπίσω 2-3 σημεία που να έκριναν το ματς. Πέραν των γκολ, βεβαίως. Τελικά, δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Αρκούσαν 43 δευτερόλεπτα από την έναρξη για να διαπιστώσω ότι αυτό που (θα) ερχόταν ήταν μεγάλο.
Τσάμπιονς Λιγκ
Ολοι μας έχουμε πάει στο γήπεδο. Ο κακός χαμός από τους φιλάθλους γίνεται μόλις βγει η αγαπημένη τους ομάδα στο τερέν, με το πρώτο σφύριγμα και με το πρώτο γκολ. Ε, χτες έγινε στο 0:43. Ναι, ούτε λεπτό δεν είχε περάσει από την πρώτη σέντρα και η Λίβερπουλ έχτιζε μια επίθεση από τ’ αριστερά. Καμιά 30αριά μέτρα μακριά από τον Τερ Στέγκεν. Ο θόρυβος όμως που προκαλούσαν οι φωνές των φίλων της γηπεδούχου ήταν εκκωφαντικός. Σου «έπαιρνε» τ’ αυτιά. Σου προκαλούσε ανατριχίλα. Να το επαναλάβω; Μιλάμε για τα πρώτα 43’’. Ούτε γκολ είχε μπει, ούτε το σκορ του «Καμπ Νόου» ευνοούσε κάτι τέτοιο. Αλλά έχω την πεποίθηση ότι όσοι (τυχεροί) φίλαθλοι της Λίβερπουλ βρέθηκαν χτες στο «Ανφιλντ», πήγαν για να φωνάξουν με την ψυχή τους, να ουρλιάξουν, να σπρώξουν την ομάδα τους στη νίκη, να ζήσουν μια μαγική νύχτα, από αυτές που το ποδόσφαιρο (μας) προσφέρει απλόχερα. Και την έζησαν…
Κλείνοντας, δύο λόγια για τον Γερμανό τύπο, που είναι λες και γεννήθηκε για να υπηρετήσει αυτό το κλαμπ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιστεύω ότι η Λίβερπουλ περίμενε να την αναλάβει ο Κλοπ, περισσότερο απ’ ό,τι περίμενε ο ίδιος ο Κλοπ να αναλάβει τη Λίβερπουλ. Δεν ξέρω αν φέτος θα φτάσει ως το τέλος της διαδρομής, αν μείνει ξανά άτιτλος, αν, αν, αν… Ξέρω όμως ότι τέτοιo δέσιμο του κλαμπ με τον προπονητή του δεν έχουμε δει στη σύγχρονη εποχή. Ναι, και ο Γκουαρδιόλα στην Μπαρτσελόνα, και ο Ζιντάν στη Ρεάλ πέρασαν τη φιλοσοφία τους. Τις πήγαν ένα βήμα παραπάνω. Αλλά τούτος εδώ έχει ταυτιστεί πλήρως με την ομάδα του. Καθόλου τυχαίο ότι το όνομά του έχει μόνο ένα γράμμα παραπάνω από την πιο φανατική εξέδρα στην Ευρώπη. Το L. Της Liverpool…
* Από τα ωραιότερα posts που διάβασα χτες το βράδυ, του φίλου Θανάση Κυλώνη. Το κοπιάρω όπως είναι από το fb: «Τη Λίβερπουλ ποτέ μου δεν την γούσταρα, κυρίως λόγω των εμμονικών συμπεριφορών που έχω βιώσει από τους εν Ελλαδι οπαδούς της. Αλλά μ’ αυτά που έχει πετύχει σαν σύλλογος δεν γίνεται να μην την παραδεχτείς ως μια από τις λίγες τεράστιες ομάδες όλων των εποχών. Αυτό όμως που πέτυχε σήμερα, νομίζω ότι ξεπερνά τα όρια του ποδοσφαιρικού θαύματος. Με 3-0 στην πλάτη, χωρίς τους δυο πρώτους σκόρερ της και κόντρα στην κομπλέ και ξεκούραστη Μπαρσελόνα του Μέσι. Μακραν η πιο επική ανατροπή που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του αθλήματος. Το respect είναι λίγο…».
* Να πω την αμαρτία μου; Δύσκολα θα καθίσω να δω όλο το 90λεπτο του σημερινού ημιτελικού. Είμαι τόσο χορτασμένος από μπάλα, που πρέπει να αποτοξινωθώ. Οσο για στοίχημα, μόνο ένα στατιστικό: σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Αγιαξ έχει σκοράρει στα 26 από τα 29 τελευταία εντός έδρας παιχνίδια του (μόνο με Ρεάλ δύο φορές και Μπαρτσελόνα δεν τα κατάφερε), ενώ η Τότεναμ στα 16 από τα 18 τελευταία εκτός έδρας (μόνο με Λεβερκούζεν και Ρεάλ δεν βρήκε δίχτυα)! Καταλαβαίνετε, προφανώς, πού το πάω…
