Καλημέρα σε όλους και όλες,
Ζω.
Φοβερή λέξη για αρχή κειμένου αυτή την εποχή. Σουρεαλιστική.
Ζω.
Και; Τι έκανα, τι έγινε ενώ ζω;
Θα το πιάσουμε μετά αυτό στη ροή του κειμένου. Πρώτα πρέπει να τιμήσω τον χώρο όπου γίνεται η ανάρτηση.
Στην ποδοσφαιρική ζωή που θυμόμαστε και μας λείπει, διανύουμε περίοδο όπου οι σύλλογοι συνειδητοποιούν τις υπερβολές τους στα χρήματα που έδιναν. Την αδυναμία τους να πουν «όχι» στις απαιτήσεις των πρωτοκλασσάτων ατζέντηδων και την απειλή αφάνισης (ω, ναι) που αντιμετωπίζουν τώρα (και) εξαιτίας αυτών. Τα ρεπορτάζ των συλλόγων στις γερμανικές κατηγορίες με τις οποίες ασχολούμαι έχουν καθαρά οικονομικό χαρακτήρα από τις 15 Μαρτίου ως σήμερα.
Οι ποδοσφαιριστές συνειδητοποίησαν ότι όσα χρήματα κι αν κερδίζουν από το καθ’ όλα διασκεδαστικό επάγγελμά τους παραμένουν άνθρωποι όπως όλοι. Ηταν πολύ ευχάριστη η δημόσια αυτοκριτική που έκαναν αρκετοί από αυτούς συγκρίνοντας το γιατί (να) αμείβονται τόσο πολύ σε σχέση με τις αμοιβές των ιατρών και τη σημασία του σκοπού εκείνων.
Βεβαίως και να κερδίζεις χρήματα ως άνθρωπος που προσφέρει θέαμα, ψυχαγωγία και διασκέδαση στον κόσμο. Να κερδίζεις όμως, περισσότερα από αυτούς που (όπως συμβαίνει πάντα) τους μνημονεύουμε μαζικά στα πολύ δύσκολα (και απείρως πιο σημαντικά); Τώρα που απλά βλέπουμε στην πράξη αυτό που έτσι κι αλλιώς ίσχυε; Το ότι τους έχουμε άμεση ανάγκη; Τσου. Δεν είναι δίκαιο.
(Γιατί, είναι δίκαιη η ζωή;)
Πάψε εσωτερική φωνή, άλλο θέμα αυτό.
Εμείς από τη μεριά μας, ως άνθρωποι που μας αρέσει να γράφουμε για το στοίχημα και να κερδίζουμε και επαγγελματικά από αυτό, συνηδειτοποιήσαμε ότι για το συγκεκριμένο (βιοποριστικό για τους περισσότερους, μην κρυβόμαστε) χόμπι-επάγγελμα είμαστε… ανύπαρκτοι χωρίς τους προαναφερθέντες.
Ολοι μαζί μάλιστα, σύλλογοι, ποδοσφαιριστές, γραφιάδες/αναλυτές, είμαστε ανύπαρκτοι αν δεν υπάρχετε εσείς ως φίλαθλοι, παίκτες στοιχήματος, (συν)σχολιαστές και κριτές των δρώμενων στα χορτάρια ή των γραφόμενων στα κείμενα.
Ανύπαρκτοι. Τόσο απλά, ουχί υπερβολικά.
Πολλά τα θεωρούσαμε ως αυτονόητα και δεδομένα. Ολοι οι εμπλεκόμενοι στα του ποδοσφαίρου, ανεξαρτήτως πόστου ενασχόλησης.
Δεν είναι μάλιστα, ειρωνικό, από ποδοσφαιρικής μεριάς, στην όλη ιστορία το ότι η Γουχάν, η πόλη από την οποία άρχισε ο κύριος Covid-19 είναι ο τόπος τέλεσης του (θέματος τιμής και πρεστίζ για τον πρόεδρο της FIFA, Τζάνι Ινφαντίνο) διευρυμένου Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων του 2021;
Σαν να μας λέει ο Covid-19 με τον τρόπο του (όπως είπε με άλλα ή ίδια μηνύματα και για άλλους τομείς της ζωής), εντάξει μάγκες, το ξεφτιλίσατε, το ξεχειλώσατε, δεν παίρνετε χαμπάρι τίποτα, έρχομαι (σ.σ. ήρθα) να σας ταρακουνήσω. Φτάνει με το χρήμα. Κόψτε λίγο τη φάση του «κι άλλα, κι άλλα, πρέπει να κερδίσουμε κι άλλα».
Πότε θα καταφέρετε να καταλάβετε (ρωτάει ο κύριος ιός) ότι το έτος έχει μόνο 365 μέρες (366 στο… τσακίρ κέφι); Πότε θα καταφέρετε εσείς οι σύλλογοι να πείτε και κάνα όχι στη FIFA και στην UEFA στη διαρκή αύξηση των γεγονότων;
Πότε θα καταλάβετε ότι η διεξαγωγή Παγκοσμίου Κυπέλλου τον χειμώνα δεν είναι κάτι το φυσιολογικό και απλά προσθέτει προβλήματα και απειλές στην υγεία των ποδοσφαιριστών;
Πότε θα καταλάβετε ότι να ξοδεύονται ογδόντα εκατομμύρια ευρώ για την αγορά αμυντικού ποδοσφαιριστή που δεν τον λες και πρώτης γραμμής, είναι υπερβολικά;
Πότε θα θυμηθείτε ότι τα εθνικά πρωταθλήματα είναι η βάση της ποδοσφαιρικής πυραμίδας και αν δεν είναι στέρεη το οικοδόμημα θα καταρρεύσει;
Να σας βοηθήσω λίγο να καταλάβετε/θυμηθείτε τα παραπάνω και να δώσετε (επιτέλους) ειλικρινείς απαντήσεις;
Μας βοήθησες κύριε ιέ, μας βοήθησες.
Δεν μπορώ σε προσωπικό επίπεδο, να σου εγγυηθώ πως όταν τελειώσει αυτή η ιστορία και περάσουν χρόνια πως η ανθρωπότητα θα σε θυμάται ή θα θυμάται όσα σκεφτόταν κατά τη διάρκεια της παρουσίας σου, πιο παλιά άλλωστε, σε άλλες περιπτώσεις εμφάνισης… συναδέλφων σου, πάλι η ανθρωπότητα (τα) ξέχασε, αλλά την προσπάθεια την κάνω από τη μεριά μου.
Εμαθα να θυμάμαι τη ζωή που είχα και να την αξιολογώ/εκτιμώ πιο σωστά.
Εμαθα τους ανθρώπους που θέλω οπωσδήποτε στη ζωή μου ως φυσική παρουσία όσο οργανικά λειτουργούμε και αναπνέουμε.
Εμαθα ότι μπορείς να ερωτευτείς ακόμα και εν μέσω τέτοιας κατάστασης. Μάλλον και πιο πετυχημένα/δυνατά από πριν. Ναι ξέρω, για δες καιρό που διάλεξε κλπ.. Δεν ελέγχονται/προγραμματίζονται αυτά.
Εμαθα ότι τελικά, όντως τα έχω λύσει τα θέματα με τον εαυτό μου τόσες μέρες που πέρασα μόνος μαζί του. Τον έχω… σκίσει μάλιστα. Τον έχει μειώσει, ταπεινώσει, σχεδόν εξευτελίσει, του απαίτησα (ξανά) όλες τις ειλικρινείς απαντήσεις κι αυτός όχι απλά τις έδωσε, αλλά άντεξε κιόλας. Μπράβο του.
Εμαθα και διάφορα άλλα, εκτιμώ ωστόσο πως δεν ενδιαφέρουν το σύνολο προκειμένου να τα αναφέρω. Η ουσία;
Ζω τελικά.
Διαφορετικά, αλλά ζω.
Την «είδα» (λιγουλάκι) αλλιώς, επικεντρώνομαι στη συνέχεια και όχι μόνο στα μείον του τι συμβαίνει τώρα και αυτό που βλέπω (καλά να είμαστε) να έρχεται μου αρέσει.
Σε προσωπικό επίπεδο εννοώ, μην παρεξηγηθώ, όσα μπορεί να έρθουν στους άλλους τομείς (μπορεί και να) είναι «άστα να πάνε στον λύκο» (στη Γερμανία π.χ. περίπου 60.000 θέσεις εργασίας στους ποδοσφαιρικούς συλλόγους είναι στον «αέρα»), αλλά αυτή δεν είναι η βάση για τα δύσκολα; Σάμπως για τους περισσότερους η ζωή δεν είναι δύσκολη ή λιγότερο εύκολη απ’ ότι θα ήθελαν;
Αν είμαστε ειλικρινείς προς όλους και τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας νομίζω ότι μπορούμε να διαχειριστούμε (επιτυχώς ή μη) και ό,τι χρίζει διαχείρισης.
Ζω.
Ζείτε;
Καλή δύναμη έγκλειστοι και έγκλειστες.
