Του λέω «κάντο ένα θέμα στο σάιτ, μ’ αρέσει». Δεν μου απαντάει καν, κάτι φατσούλες (emoji) λαμβάνω, χωρίς να καταλάβω αν συμφωνεί ή όχι με την πρότασή μου.
Ο μπαγάσας το είχε ήδη σχεδιάσει στο μυαλό του. Εγραψε ένα πολύ ωραίο blog, έβαλε και μένα «μέσα». Δύο κασκόλ του έχω δώσει, ένα ατόφιο του ΠΑΣ Γιάννινα και ένα (συλλεκτικό, ιστορικό) από το Οντ – ΠΑΣ για το Γιουρόπα Λιγκ. Αρκεί να σας πω ότι εγώ αυτό το κασκόλ δεν το έχω στη συλλογή μου… Μεταξύ μας, με βαριά καρδιά τού το έδωσα, αλλά ας όψεται η φιλία…
Τι σκέφτηκα λοιπόν να κάνω; Να «στρώσω» στο τραπέζι του σαλονιού μου ένα μέρος από τα μπρελόκ και τα εισιτήρια που έχω μαζέψει τόσα χρόνια στο αθλητικό μετερίζι. Και όταν λέω ένα μέρος, το εννοώ. Εχω καμιά 200αριά εισιτήρια, από τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου (μη ζηλεύετε, δεν πήγα εγώ) μέχρι Α’ ΕΠΣΑΝΑ.
Τα μπρελόκ
Η… λόξα μου για τα μπρελόκ δεν ξέρω από πού πηγάζει. Τα κλειδιά μου συνήθως τα έχω «χύμα» στην τσέπη, άρα δεν είναι για πρακτικούς λόγους. Μάλλον για να μου θυμίζουν σε ποιες πόλεις-μπουτίκ ομάδων έχω πάει ή σε ποιους παρήγγειλα ένα αναμνηστικό από ταξίδι τους ανά τον κόσμο.
Στη φωτογραφία που παραθέτω, δεν πρόκειται να καταλάβετε σε ποιες ομάδες αντιστοιχούν τα συγκεκριμένα μπρελόκ. Είναι τόσο μικρά, που δεν φαίνονται καν. Αφήστε με λοιπόν να σας… ξεναγήσω εγώ στη συλλογή μου, αναφέροντας τα πιο σημαντικά από αυτά.
Ιούνιος του 2015. Ταξίδι στο Βερολίνο με Μάκη Μηνδρινό και Billara για να δούμε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ενας από εμάς τον είδε μέσα από το γήπεδο, οι άλλοι δύο μόλις 50 μέτρα μακριά από το γήπεδο… Μεγάλη ιστορία, δεν είναι της παρούσης. Αλλά κατά την περιήγησή μας στην πανέμορφη πόλη της Γερμανίας, ο δρόμος μάς έφερε στην μπουτίκ της Σαν Πάουλι. Μη ρωτάτε τι σχέση έχει η Σαν Πάουλι με το Βερολίνο, δεν έχω απάντηση. Ξέρω όμως ότι με το που μπήκαμε στην μπουτίκ μάς έπιασε ένα δέος. Κυριολεκτώ. Αυτή η αλητεία που βγάζει η ομάδα του Αμβούργου, σαν να μεταφέρεται στα άψυχα αντικείμενα του καταστήματος. Εχει κάτι το ξεχωριστό αυτή η μπουτίκ. Μια αύρα που δεν συναντιέται αλλού. Το μπρελόκ αυτό λοιπόν είναι μαύρο, άσχημο στην όψη, αλλά συνάμα τόσο όμορφο. Το πιο όμορφο που έχω.
DC United. Πριν από 6-7 χρόνια, ο Σάββας Σπανούδης «ανακάλυψε» για πρώτη φορά την Αμερική. Εκτοτε, την έχει επισκεφθεί κι άλλες φορές και όταν επιστρέφει (όταν δεν χάνει την πτήση, για την ακρίβεια…) μας φέρνει και από ένα αναμνηστικό. Σε μένα έδωσε μπρελόκ της DC, της ομάδας από την Ουάσινγκτον, σε χρώμα μαύρο-πορτοκαλί. Ενθουσιάστηκα, ωραίο δώρο. Αλλά μετά από καιρό ανακάλυψα ότι ο αετός που κοσμεί το σήμα της ομάδας κοιτάζει δεξιά, ενώ στο μπρελόκ που μου χάρισε κοιτάζει αριστερά! Ικανό τον έχω να μου έφερε «μαϊμού»…
Εχω και Ντέρμπι Κάουντι. Από πρόσφατο ταξίδι του Γιώργου Σαλλιών στην πόλη της Κεντρικής Αγγλίας. Μπρελόκ σε ασημί χρώμα, ανάγλυφο. Και original, παρακαλώ. Σίγουρα το πήρε από την μπουτίκ. Το κριάρι που κοσμεί το σήμα της ομάδας κοιτάζει αριστερά…
Από τα υπόλοιπα της συλλογής μου, ξεχωρίζω αυτό της Ούιπεστ (κάποιος μου το δώρισε, δεν θυμάμαι ποιος, εγώ πάντως δεν έχω πάει στην Ουγγαρία), της Σεντ Πάτρικς (by Γιάννης Αλυσανδράτος), της Φόλενταμ και της Νόρντζελαντ (και τα δύο προσφορά του κ. Σπανούδη), του EURO 2004 (για ευνόητους λόγους) και της Μπολόνια. Στέκομαι ειδικά σ’ αυτό το τελευταίο, διότι μού φέρνει στο νου μια αντιδικία που είχα με την παρέα μου. Σε ένα τουρ στην Ιταλία περάσαμε από την Μπολόνια για έναν καφέ. Βρήκαμε μια καφετέρια στην κεντρική πλατεία και καθίσαμε. Εγώ όμως σηκώθηκα αμέσως, πήρα το βαν που είχαμε νοικιάσει και άρχισα να ψάχνω το «Νταλ’ Αρα», το γήπεδο της ομάδας. Εννοείται ότι το βρήκα. Και μετά πήγα σε περίπτερο να αγοράσω μπρελόκ. Καφέ πάντως, δεν πρόλαβα να πιω. Και όχι μόνον αυτό, αλλά μόλις επέστρεψα ακούω όλους με μια φωνή να λένε «ε, είσαι άρρωστος». Ναι, είμαι…
Πολύ ωραίο μπρελόκ, τέλος, είναι αυτό της Μάντσεστερ Σίτι. Με μια περιστρεφόμενη μπάλα στη μέση, στα γαλάζια χρώματα του συλλόγου. Το πήρα στο «Ετιχαντ», ένα κρύο απόγευμα Δεκεμβρίου, λίγο πριν αρχίσει το ματς της Σίτι με τη Λίβερπουλ. Πολύ κρύο λέμε. Και το τελικό 0-0 με «πάγωσε» ακόμα περισσότερο.
Τα εισιτήρια
Αλλη «λόξα» αυτή. Κάποια χρόνια πριν (δεν λέω πόσα…) μάζευα ό,τι εισιτήριο έπεφτε στα χέρια μου. Τα έβαζα σε ένα ντοσιέ, χωρίς σειρά και χωρίς λογική. Στην ίδια σελίδα με το εισιτήριο από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου έχω βάλει και ένα από το πρωτάθλημα Β’ Κορινθίας!
Για να καταλάβετε τη σοβαρότητα της κατάστασής μου, μια χρονιά είχα 26 εισιτήρια από τα 30 ματς του ΠΑΣ Γιάννινα εκείνης της σεζόν. Ακόμα αναρωτιέμαι πώς. Αντε να είχα δει live 14-15 αγώνες, τα υπόλοιπα πώς βρέθηκαν στη συλλογή μου; Προφανώς, όποιος ταξίδευε μαζί με την ομάδα μού έστελνε. Τώρα διαπιστώνω πόσο φορτικός γινόμουν…
Από τα 200+ εισιτήρια που κατέχω, το πιο ιστορικό, αυτό που μου ξυπνά πολύ έντονα συναισθήματα είναι ένα απόκομμα από πρόσκληση. Ολυμπιακός – ΠΑΣ Γιάννινα, προημιτελικός Κυπέλλου, 31 Ιανουαρίου 2007. 2-1 στην παράταση, πρόκριση του ΠΑΣ, έκσταση. Δεν το συνεχίζω, διότι οι φίλοι μου οι Ολυμπιακοί θα παρεξηγηθούν…
Εχω ατόφιο εισιτήριο από το Μπάγερν – ΠΑΟΚ στο Μόναχο, το 1983. Ενα ματς-σταθμός στο βιβλίο του «δικεφάλου». Το 0-0 της Τούμπας έφερνε ως γκραν φαβορί για την πρόκριση την Μπάγερν, αλλά ο επαναληπτικός έκρυβε εκπλήξεις. 0-0 στα 90’, 0-0 στα 120’. Με την πρόκριση να κρίνεται στα πέναλτι, 9-8!
Μου αρέσουν πολύ τα εισιτήρια από διεθνείς αγώνες. Οπως από το Οσέρ – Παναθηναϊκός 3-2 (1987), το Ολυμπιακός – Αγιαξ 2-0 (1983), το ΑΕΚ – Μπενφίκα 2-3 (2018), το Μπάγερν – Αϊντραχτ 4-0 (2009), από τους πέντε τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ που έχω δει από κοντά, ένα από ντέρμπι Ερυθρός Αστέρας – Παρτιζάν το 1992 και πολλά άλλα ποδοσφαιρικού ενδιαφέροντος.
Εχω και από μπάσκετ όμως. Ολα σε αγώνες του Αρη, την εποχή που μεσουρανούσε. Τρελό κόλλημα με εκείνη την ομάδα. Εφευγα μεσάνυχτα με το τρένο από την Αθήνα, έφτανα χαράματα στη Θεσσαλονίκη, όλη μέρα στη γύρα και το βράδυ στο Παλέ. Να απολαμβάνω την παρέα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών. Η ατμόσφαιρα εκπληκτική, πραγματική ιεροτελεστία. Και μετά, ξανά με το τρένο στην Αθήνα. Ε, ρε νιάτα…
Και βόλεϊ στη συλλογή μου. Κάτι απίθανα τουρνουά στο ΣΕΦ (ούτε καν θυμάμαι τι πήγα να δω), Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ένα από Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Τα επαρχιακά γήπεδα είναι από τα αγαπημένα μου. Εχω μαζέψει εισιτήρια από Αγρίνιο (Παναιτωλικό), Μυτιλήνη (Αιολικό), Ρόδο (Διαγόρα), Αργος (Παναργειακό), Εδεσσα (Εδεσσαϊκό), Καρδίτσα (Αναγέννηση), Ηράκλειο (ΟΦΗ), Αλεξανδρούπολη (Εθνικός), Κομοτηνή (Πανθρακικός), Λάρισα (Απόλλων), Βόλος (Νίκη), Σέρρες (Πανσερραϊκός), Πάτρα (Παναχαϊκή), Ξυλόκαστρο (Ηρακλής), Αρτα (Αναγέννηση), Χαλκίδα. Να σταθώ λίγο στο τελευταίο; Ηταν ένα ματς της τοπικής ομάδας με τον ΠΑΣ, μέσα Μαΐου του 1988. Τελείως αδιάφορο βαθμολογικά. Εφτασα στο γήπεδο 5 λεπτά πριν από την έναρξη. Ημασταν μέσα 7 άτομα. Μετρημένα. Σκέφτομαι, «ε, σε λίγο θα έρθει ο κόσμος, έτσι κάνουν εδώ». Αμ, δε. Επτά ήμασταν, επτά μείναμε μέχρι το τέλος. Τελικά, εκείνη η παρέα μου που βρεθήκαμε στην Μπολόνια είχε δίκιο: Είμαι άρρωστος…
