Οργή, είπα; Μπα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον απογοήτευση νιώθω. Απογοήτευση για την εμπάθεια, το μίσος και την τοξικότητα ορισμένων. Ολων αυτών που βρήκαν πρόσφορο έδαφος τούτες τις δύσκολες μέρες για να εκτοξεύσουν όσο δηλητήριο φώλιαζε μέσα τους και δεν είχαν το χρόνο να το πράξουν πριν. Για κακή τους τύχη όμως, έχουμε μάθει πλέον να κρατάμε αποστάσεις. Ετσι δεν μας ζητούν οι επιστήμονες;
Βγαίνει ο κάθε πικραμένος (από το δηλητήριο θα είναι…) να πει τη σαχλαμάρα του στα Social Media, ξέροντας ότι τώρα το post του θα διαβαστεί από πολύ κόσμο. Στόχος του είναι να τρομοκρατήσει, να στοχοποιήσει και να λοιδωρήσει. Ολους και όλα. Ωστε να βρεθούν αρκετοί που θα αναπαράγουν την «είδηση», να την κοινοποιήσουν στον «τοίχο» τους και μετά να αρχίσουν τα τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς, ξεκινώντας με τη φράση «διάβασες, ρε, τι έγραψε ο τάδε; Μεγάλη συμφορά έρχεται». Αν τολμήσεις να αντισταθείς λέγοντας «μα καλά, ποιος είναι αυτός;», σου πετάει και ένα «ρε συ, μην τον αμφισβητείς, το διάβασε σε ένα blogspot της Ζιμπάμπουε». Αρα, είναι καλυμμένος, δεν έκανε αυτός πρωτογενές ρεπορτάζ, κάπου το βρήκε.
Να στοχοποιήσει ποιους; Είπαμε, όλους. Ακόμα και αυτούς που επί 24ώρου βάσεως δίνουν τη μάχη για να κρατήσουν τους νοσούντες στη ζωή. Ναι, ακόμα κι αυτούς. Γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. «Σιγά μωρέ μην τους πούμε και ήρωες, τη δουλειά τους κάνουν». Ναι φίλε, τη δουλειά τους κάνουν. Αλλά την κάνουν με συνείδηση και με ψυχή. Εκτεθειμένοι στον ιό. Δεν είναι αραχτοί μπροστά από τον υπολογιστή τους, να ποστάρουν και να σχολιάζουν όλη μέρα, κατασκευάζοντας και αναπαράγοντας ψεύτικες πληροφορίες.
Σε χτεσινό ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού, άκουσα ότι ένας γιατρός έχει να δει 12 μέρες την οικογένειά του. Δώδεκα μέρες! Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο; Και μία νοσοκόμα κάνει ολοήμερες βάρδιες, γιατί «αντέχω, θέλω να βοηθήσω, οι συνάνθρωποί μου με χρειάζονται».
Εδώ, ακόμα και το πρόσωπο της επικαιρότητας, ο Σωτήρης Τσιόδρας, μπορεί να μας διχάσει. Η πλειονότητα εμπνέεται από την πραότητά του, τα λόγια του και την επιστημονική του κατάρτιση. Αλλά γύρω μας, δίπλα από τον «τοίχο» μας, υπάρχουν άνθρωποι που κάτι θα βρουν να πουν. Ποιος νοιάζεται για το (27 σελίδων) βιογραφικό του; Σιγά μωρέ, «τα φούσκωσε για να πάρει καλό πόστο». Αμ, το άλλο; Εχει, λέει, 7 παιδιά. «Φαντάσου πόσα επιδόματα εισπράττει». Είναι και ψάλτης. «Α, γι’ αυτό τον έστειλαν να διαπραγματευτεί το κλείσιμο των εκκλησιών. Είδατε; Ούτε εκεί τα κατάφερε. Επρεπε να παρέμβει η κυβέρνηση για να κλείσουν». Δεν τολμώ καν να αναφέρω ότι είναι και Ολυμπιακός. «Αντε μωρέ με τον παλιόγαβρο». Καμία σωτηρία, Σωτήρη…
Είπα Εκκλησία και θυμήθηκα το άρθρο ενός συναδέλφου. Δεν έχει νόημα να γράψω τι έλεγε, αρκεί ο τίτλος: «Η Εκκλησία είχε ραντεβού με την Ιστορία, αλλά δεν πήγε». Μέσα σε 10 λέξεις, όλη η αλήθεια. Δυστυχώς, δεν είδα κάπου να κοινοποιηθεί αυτό το κείμενο. Μάλλον έχει γεμίσει ο «τοίχος» μου με σκουπίδια και ξέχασα να τα πετάξω στον κάδο…
Τεράστιο θέμα και οι Ειδήσεις (των 7, των 7.30, των 8, μικρή σημασία έχει). Οι άνθρωποι κάνουν εξαιρετική δουλειά για να μας ενημερώνουν υπεύθυνα και έγκαιρα. Κάθονται ώρες σε ένα στούντιο ή βγαίνουν στους δρόμους για το ρεπορτάζ, εκτεθειμένοι στον κίνδυνο, άλλωστε συναναστρέφονται με πολύ κόσμο όλη τη μέρα. Η συμβολή τους είναι μεγάλη αυτές τις στιγμές. Θεωρώ όμως ότι κάποιες φορές φτάνουν στα όρια της υπερβολής. Αφιερώνουν πολύ χρόνο στους ηλίθιους, σε όλους αυτούς που παίρνουν σβάρνα τα πάρκα και τις πλατείες, αγνοώντας επιδεικτικά τις συστάσεις. Σαν να τους δίνουν… τροφή να το ξανακάνουν. Και στο κάτω κάτω, για κάθε ηλίθιο υπάρχουν κάποιοι εκατοντάδες χιλιάδες που μένουν σπίτι. Αυτοί, ναι, δικαιούνται προβολής.
Είπα για αυτούς που μένουν σπίτι. Να συμφωνήσω, δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν είναι δα και δύσκολο, μην τρελαθούμε κιόλας. Εσύ δεν ήσουν που έλεγες «δεν έχω χρόνο να δω τα παιδιά μου»; Εσύ δεν σιχτίριζες το ξυπνητήρι όταν χτυπούσε κάθε πρωί; Εσύ δεν ισχυριζόσουν ότι «δεν προλαβαίνω, ρε φίλε να σε δω, είμαι όλη μέρα στο τρέξιμο»; Ε, τώρα που δεν είσαι στο τρέξιμο, που δεν χτυπάει το ξυπνητήρι, που έχεις άφθονο χρόνο να αφιερώσεις στα παιδιά σου, γιατί διαμαρτύρεσαι; Τι διάολο θέλεις, επιτέλους; Πόσα ψυχολογικά/ψυχοσωματικά προβλήματα κουβαλάς και τα μεταφέρεις σε άλλους; Ελεος πια με την γκρίνια. Σκέψου μόνο ότι όταν επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, πάλι θα λιγοστέψει ο χρόνος. Και τότε είμαι βέβαιος ότι θα γκρινιάζεις, γιατί δεν θα βλέπεις τα παιδιά ή τους φίλους σου. Σιχτιρίζοντας κάθε πρωί το ξυπνητήρι σου. Καταλαβαίνεις λοιπόν με τι διάθεση θα ξεκινάς τη μέρα σου.
Είμαι βέβαιος, επίσης, ότι το αύριο (όσο μακριά ή κοντά κι αν είναι) θα μας βρει πιο δυνατούς, πιο συνειδητοποιημένους, πιο ώριμους. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Ελπίζω και με περισσότερη ανθρωπιά. Οπως αυτή που δείχνουν σε τούτη την κρίσιμη στιγμή διάφοροι φορείς. Εταιρείες και επιχειρηματίες που (χωρίς καν να ακούγονται) δίνουν τεράστια ποσά στα νοσοκομεία, δήμοι και κοινότητες που έχουν φτιάξει ειδικές ομάδες για να βοηθούν τον κόσμο, απλοί άνθρωποι από τη διπλανή πόρτα που, πριν βγουν για τα ψώνια τους, περνάνε από τον γέροντα γείτονα και τον ρωτάνε «τι θέλεις να σου φέρω;». Καθημερινοί ήρωες.
Λίγο πριν πατήσω Save as στο κείμενο, κάνω μια τελευταία βόλτα στα Social. Και τι διαβάζω; Η γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» αποθεώνει τον Τσιόδρα, γράφοντας ότι «Χάρη σ’ αυτόν οι Ελληνες έχουν αποφύγει να συνομιλήσουν με τον θάνατο». Σωτήρη, τελικά υπάρχει σωτηρία. Και φέρει την υπογραφή σου.
Πάω να πετάξω τα σκουπίδια…
