Το στοίχημα θέλει και μύτη

Δεν είμαι μισάνθρωπος. Απλώς ώρες ώρες δεν μπορώ τους άλλους. Δεν κρύβομαι κι ούτε ντρέπομαι γι’ αυτό. Βρίσκω μια βαθιά χαρά στη μιζέρια των άλλων. Γι’ αυτό και λατρεύω τη διαδικασία των πέναλτι στα μεγάλα τουρνουά. Αν μπορούσα θα διέγραφα όλο το παιχνίδι και θα έβλεπα μόνο πέναλτι. Γιατί ποιος νοιάζεται για «κανονικό ποδόσφαιρο» και «τακτικές» και «όμορφη μπάλα», όταν μπορείς να δεις απλά δύο ομάδες να σουτέρνουν (στα πέναλτι η σωστή γραμματική πέφτει από τον τέταρτο) από τα έντεκα βήματα; Ξεχνάμε τους υπόλοιπους είκοσι μαντράχαλους και αφοσιωνόμαστε μόνο σε δύο. Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι καλύτερο!

 

 

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τα πέναλτι. Τα νεύρα γίνονται αμορτισέρια, οι σταρ δεν ξεχωρίζουν από τους νεροκουβαλητές και οι ψυχάκηδες των ομάδων, αυτοί που δεν ιδρώνουν ούτε σε σάουνα και το μάτι γυαλίζει είναι αυτοί που μετράνε. Και -κυρίως- τα αδέρφια μου οι τερματοφύλακες γίνονται ήρωες. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Εκτός αν είναι ο Ντε Χέα. Ο Ντε Χέα πάντα έχει να χάσει, όταν στήνεται η μπάλα στη βούλα. Την αξιοπρέπειά του κυρίως.

Χθες λάτρεψα τον Τζόρτζο Κιελίνι. Τέτοια χαρά ούτε όταν ήμουν παιδάκι και μου έφεραν το SEGA Mega Drive. Ξέρετε, αυτό που φύσαγες την κασέτα για να μην έχει σκόνη και την κούμπωνες στην υποδοχή, μόνο και μόνο για να πεθαίνει το χελωνονιντζάκι σου στην πρώτη πίστα. Αυτό το άλμα ήταν αδύνατο, δεν το λέω μόνο εγώ. Οχι πως είχα προσπαθήσει πολύ. Η μάνα μου περισσότερο έπαιζε από εμένα. Τερμάτισε το Σόνικ. Εγώ τερμάτισα τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ένα παιδί να παρακαλέσει τη μάνα του ώστε να παίξει κι αυτό λίγο.

Ελεγα όμως για τον Κιελίνι. Ο θεούλης έκανε πλακίτσα με τον αμήχανο Αλμπα. Σαν να ήξερε πώς θα καταλήξει το όλο πράγμα. Ολα αυτά είναι παιχνίδια. Εδειχνε τέτοια σιγουριά που μετέφερε άγχος στον αντίπαλο και ηρεμία στους συμπαίκτες του. Εχει μύτη και τη μυρίζει την κατάσταση ο Τζόρτζο. Και όχι, αυτό που είπα δεν είναι προσβολή για τη μύτη του Κιελίνι. Ως περήφανος κάτοχος μιας ευμεγέθους μύτης, μπορώ να τα λέω αυτά.

Χθες το ματς έπρεπε να πάει στα πέναλτι. Εννοώ ότι έπρεπε να πάει στα πέναλτι νωρίτερα. Στο πέμπτο λεπτό, για παράδειγμα. 

Λέγαμε για το ωραίο παιχνίδι των Ιταλών. Ναι. Με κάτι Ελβετίες και κάτι Τουρκίες έπαιξαν σούπερ. Επιθετικά, δημιουργικά και απολαυστικά. Από το Βέλγιο και μετά, αρχίσαμε πάλι το παλιό καλό ιταλικό ποδόσφαιρο. Ολοι πίσω από την μπάλα, μπας και βγάλουμε καμιά αντεπίθεση με τους σβούρες Ινσίνιε και Ιμόμπιλε. Μα τους θεούς, αν ξαναδώ τον Ντοναρούμα να παίρνει την μπάλα στην περιοχή και να περιμένει πέντε λεπτά πριν κάνει πάσα, θα πάρω ένα αεροβόλο και θα πυροβολώ κατά ριπάς την τηλεόραση.

 

 

Αλλά και οι Ισπανοί. Αλλο το τίκι-τάκα του Γκουαρντιόλα και του Ντελ Μπόσκε, άλλο το γκαστρομπάλι του Ενρίκε. Η μπάλα ξεκινούσε από τον Σιμόν και μέχρι να φτάσει στην άλλη περιοχή είχαμε μπει σε χειμερινή ώρα. Ημαρτον πια.

Οπως και να έχει, πέρασε στον τελικό η Ιταλία και περιμένει αντίπαλο. Και αναλόγως με το ποιος θα είναι αυτός ο αντίπαλος θα εξαρτηθεί από το αν θα υποστηρίζω την Ιταλία ή όχι. Ξέρω ότι αυτό δεν νοιάζει κανέναν, αλλά δική μου είναι η στήλη, δεν θα σας ρωτήσω κιόλας. Ανάγωγοι…

Τώρα που έχασα το μισό μου κοινό, πάμε να χάσουμε το άλλο μισό:

Προγνωστικά ημιτελικών EURO

Πριν πάμε στο ματς Αγγλία – Δανία αυτό καθαυτό, μια επιστολή στους οπαδούς της Εθνικής Αγγλίας, Αγγλους τε και αλλοδαπούς:

«Αγαπητοί» Αγγλοι,

έχετε μια ομάδα με τόσο ταλέντο, με τόσο μέλλον, που αν πάρει εμπειρίες θα είναι μια απόλαυση να τη βλέπεις. Γιατί πρέπει εσείς, ως οπαδοί, να είστε τόσο εκνευριστικοί, τόσο υπερόπτες και να έχετε τη μύτη τόσο ψηλά; Σημειωτέον, είναι η δεύτερη αναφορά σε μύτες σήμερα. Εντυπωσιακό αν μύτη άλλο (κακό αστείο και το κόβω εδώ).

Ελεγα λοιπόν ότι μας έχετε πρήξει τα συκώτια με το «It’s Coming Home». Μπείτε λίγο στον κόπο και ακούστε τους στίχους του τραγουδιού. Πουθενά δεν μιλάει για τρόπαιο. Πουθενά. Λέει για τις απογοητεύσεις που έχει κεράσει η Εθνική τους οπαδούς εδώ και δεκαετίες, αλλά πλέον «το ποδόσφαιρο γυρίζει σπίτι του». Το ποδόσφαιρο. Οχι η κούπα. Το ποδόσφαιρο. Επειδή το 1996, όταν γράφτηκε το τραγούδι, το EURO έγινε στην Αγγλία. Καταλάβατε; Ναι, η Αγγλία είναι το σπίτι του ποδοσφαίρου. Αλλά όχι του τροπαίου. Μην τρελαθούμε κιόλας.

Μετά τιμής,

Μαστρο-Βάγγος

Δεν κρύβω πως απόψε θα είμαι με τη Δανία. Ομως αυτό (στοιχηματικά) δεν σημαίνει τίποτα. Δεν παίζουμε με την καρδιά. Το στοίχημα θέλει ψυχρή λογική και μύτη (άντε πάλι). Και η λογική μου μού λέει πως η Αγγλία είναι δίκαια το φαβορί, όμως όχι στον βαθμό που μας το παρουσιάζουν οι αποδόσεις. Δεν θα με εκπλήξει αν δούμε άλλη μια παράταση. Μια ισοπαλία με γκολ, γιατί αν δεν βάλει και η Δανία γκολ στους Αγγλους, δεν θα βάλει κανείς. Δώστε τους το τρόπαιο από τώρα να τελειώνουμε και το βραβείο του MVP στον Πίκφορντ.

Πάμε με το 2-2, έτσι για να κάνουμε τη διαφορά.