Διάλεξες τη μέρα. Πέμπτη, ρε; Πάνω που καιγόμαστε να βγάλουμε την εφημερίδα, με χίλιες δυο δυσκολίες, σήμερα βρήκες να «φύγεις»; Μήπως το έκανες επίτηδες για να μην το συνειδητοποιήσουμε; Λάθος, φίλε. Και το συνειδητοποιούμε, και μας πονάει. Μας πονάει πολύ.
Ναι, ξέραμε ότι θα έρθει αυτή η μέρα, μέσα μας όμως είχαμε πάντα την ελπίδα ότι θα το ξεπεράσεις. Το τελευταίο δίμηνο μάλιστα, απορούσαμε πού έβρισκες τη δύναμη να ασχολείσαι όλη μέρα κι όλη νύχτα (ναι, όλη νύχτα) με το site, με τα κείμενα, με τους συντάκτες.
Και στο τηλέφωνο, να μιλάμε με τις ώρες για το τι πρέπει να αλλάξουμε. «Δες αυτό που έγραψε ο τάδε, να το διορθώσουμε, φτιάξε την εικόνα γιατί δεν είναι καλή, ας ανεβάσουμε ένα κείμενο για τα Οσκαρ (!)», ένα σωρό δουλειές. Αλλά, εδώ και δύο μέρες, παύση. Σαν να μας προϊδέαζες για το σήμερα. Σαν να ήθελες να μας προετοιμάσεις.
Το κακό μαντάτο ήρθε. Και τα χέρια τρέμουν, δύσκολα τα δάχτυλα αγγίζουν το πληκτρολόγιο. Τι να πρωτογράψω; Δεκατρία χρόνια περάσαμε μαζί. Νοέμβριος του 2007, η πρώτη μας επαφή στο τηλέφωνο.
– Πώς θα σου φαινόταν μια συνεργασία με την KING BET;
– Είμαι σε άλλη εφημερίδα, πολύ ευχαριστημένος.
– Κάτσε να συναντηθούμε πρώτα και μετά αποφασίζεις.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η διαδρομή. Συναντηθήκαμε, τα είπαμε, συμφωνήσαμε, συνεργαστήκαμε. Δεκατρία χρόνια, είτε σε ξεχωριστά είτε στο ίδιο γραφείο. Μια ζωή, σαν να λέμε.
Μοιραστήκαμε πολλά. Οχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο. Ηθελες να μου μιλάς για τα προσωπικά σου, ένιωθα ότι ήξερα τα πάντα για σένα. Κι ας μην τα ήξερα. Μπορώ να θυμηθώ ατελείωτες ώρες κουβέντας. Η έγνοια σου; Να πάει καλά η εφημερίδα, το σάιτ, να πληρώνονται οι συντάκτες στην ώρα τους. Απαιτητικός όσο δεν πάει, σκληρός πολλές φορές, ποτέ όμως άδικος. Και πιο πολύ… υπάλληλος από τους υπαλλήλους. Ξεπερνούσες τις βιολογικές ώρες που μπορούσε ένας άνθρωπος να δουλέψει. Δεν λογάριαζες αν ήταν μέρα ή νύχτα. Αρκεί «να πάει καλά η KING BET».
Στην τελευταία μας προσωπική επαφή, πριν από 20 μέρες, όταν ήρθα με τη Χαρά στο σπίτι σου στο Βασιλικό, ήσουν τόσο αδυνατισμένος και εξασθενημένος που πίστεψα ότι θα καθίσουμε το πολύ 15-20 λεπτά. Γιατί, δεν θα άντεχες για παραπάνω. Δύο ώρες όμως κράτησε η κουβέντα μας. Ρώτησες για όλους, τι κάνει ο ένας, ο άλλος, πώς τα πάμε στο γραφείο. Μέχρι που πάλι μας ξάφνιασες: «Μόλις πάρω λίγα κιλά, θα γυρίσω στη δουλειά. Μην περιμένεις να δουλεύω πάρα πολύ, 2-3 ώρες και θα φεύγω. Μέχρι να συνέλθω τελείως».
Παραπονιάρης, από τους λίγους. «Ρε συ, με ξέχασαν πολλοί. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήραν κάποιοι». Σου εξηγούσα πόσο αμήχανα θα ένιωθαν όλα τα παιδιά που είχες συνεργαστεί να επικοινωνήσουν μαζί σου, άλλωστε μάθαιναν την εξέλιξη της υγείας σου από μένα. Θέλεις λοιπόν τώρα να σου πω πόσες φορές χτύπησε σήμερα το τηλέφωνό μου; Θέλεις να σου απαριθμήσω ποιοι επικοινώνησαν για να συλλυπηθούν; Οχι, δεν χρειάζεται, είναι πάρα πολλοί.
Σήμερα όλη η KING BET θρηνεί. Γιατί μια εφημερίδα, ένα σάιτ, δεν είναι ένα απλό χαρτί ή μια σελίδα στο διαδίκτυο. Είναι πάνω απ’ όλα συναίσθημα, σχέσεις, στιγμές.
Κώστα, όλοι εμείς που συνεργαστήκαμε μαζί σου σε «αποχαιρετούμε» με ένα σφίξιμο στο στομάχι, με έναν κόμπο στο λαιμό. Και σου υποσχόμαστε ότι το δημιούργημά σου, η KING BET, θα μεγαλώσει κι άλλο, θα θεριέψει και από εκεί που ψηλά που θα βρίσκεσαι, μπορείς να καμαρώνεις.
Τα συλλυπητήρια όλων μας στην Αργυρώ, στον Αρη, στην οικογένεια.
Η οικογένεια της KING BET
