Το αεροπλάνο δεν έφυγε εκείνη την Κυριακή, διότι η Κιάρα, η θύελλα η καλή, έκοβε βόλτες έξω από την πόλη. Επόμενη διαθέσιμη πτήση για «Ελ Βελ» την Τετάρτη. Βολικό δεν το λες, αλλά αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το. Η ζωή εξάλλου είναι γεμάτη εκπλήξεις. Από την Παρασκευή το βράδυ κυκλοφορούμε ήδη με το όσκαρ ξενόγλωσσου στην τσέπη, και τώρα θα προλάβουμε να δούμε και Λέιτον. Εμβόλιμη. Αλήθεια, πώς είναι οι εμβόλιμες;
Παγωμένες. Και χριστουγεννιάτικες. Τα δέντρα στο Λέιτον, Τρίτη 11 Φλεβάρη, είναι ακόμα στολισμένα. Διότι οι κάτοικοι του ανατολικού Λονδίνου είναι ρομαντικές ψυχές. Ή απλώς βαριεστημένες. Ντοκουμέντα μην ζητάτε, τέτοιες ώρες τα χέρια κατοικούν στις τσέπες.
Οι εμβόλιμες είναι επίσης ήσυχες. Ειδικά αν προσεγγίσεις την εκδήλωση στη λογική ώρα των 120’ νωρίτερα. Ισως έφταιγε το ότι ήταν Β’ Αγγλίας, 4η εθνική κοινώς, αλλά μάρτυς μου ο steward με την κίτρινη στολή, το μόνο που υπήρχε έξω από το γήπεδο στις 17:50 ήταν ο οδηγός στο σκοτεινό άδειο λεωφορείο με την επιγραφή The Stags.
Τα δέκα δευτερόλεπτα του εθιμικού πανικού, βασικό χαρακτηριστικό της ήρεμης κατά τα άλλα προσωπικότητάς μου, με ιδεοληψίες όπως «κοίτα που το ματς αναβλήθηκε και εγώ ο ανόητος ήρθα από την άλλη άκρη», εξαλείφθηκαν από μία απλή αναζήτηση στο ίντερνετ, η οποία ευτυχώς ήταν ανεπιτυχής. Εξάλλου το λεωφορείο της Μάνσφιλντ (Stags) είναι εδώ. Και οι παίκτες προφανώς στα αποδυτήρια.
Περικύκλωσε το γήπεδο και θα δεις το πρώτο σημάδι, την ήσυχη αλλά ανοιχτή μπουτίκ. Με το που τα φώτα στο κουβούκλιο παραλαβής εισιτηρίων ανοίξουν, μην τους αφήσεις να αποθέσουν τα μπουφάν τους: τρέχα να πάρεις τα εισιτήριά σου, και ας τους να αναρωτιούνται προς τι τόση βιασύνη.
«Εχω τα εισιτήρια, ντυθείτε και ελάτε στο The Coach & Horses», έγραφε το τελεσίγραφο που εστάλη στους τρεις συνοδοιπόρους μου στα βραβεία, στα αεροδρόμια και στις παμπ, και στο επόμενο μισάωρο κατεβάζαμε τα αναψυκτικά σαν μπύρες. Ή τις μπύρες σαν αναψυκτικά.
Τα «έλα μωρή αρρώστια» μετά από δύο σωστές πάσες, «ρε μας δουλεύεις, ξεκάθαρο είναι» για ένα αμφισβητούμενο πλάγιο στο 10’, «τι είναι αυτό ρε μλκ» για ένα σουτ στην οροφή, και «καλά της έκανες» για μία μακρινή μεταβίβαση με κατεύθυνση το πλάγιο, τα οποία ακούγονταν από το πέταλο, και συγκεκριμένα από τις θέσεις που κάθονταν οι 4 Ελληνες που έτρωγαν πίτες με κοτόπουλο, πίτες με μανιτάρια και πίτες με χοιρινό -ο Γιάννης ήρθε φαγωμένος- φωτογραφίζουν την αυθεντικότητα του αγγλικού ποδοσφαίρου που συναντάται ακόμα στις χαμηλές κατηγορίες.
Το γκολ στο 45’ στην πραγματικότητα το ‘πνιξε ο Μανσφιλνταίος. Τουλάχιστον το άξιζε η Λέιτον. Ημίχρονο 1-0, και ένα μηχανάκι μπαίνει φουριόζο από απέναντι κατευθυνόμενο προς εμάς, διαμέσου του κάτι σαν στίβο του γηπέδου. Ηρεμα ήρεμα, δεν είναι τρομοκράτης, είναι μια απλή παραγγελία από την Papa John’s. Ο πιτσαδόρος κάνει απλώς τη δουλειά του και παραδίδει τέσσερα λιμπιστά κουτιά σε μια ομάδα ανδρών πίσω από το κόρνερ, κάτω από ένα γκολπόστ προπόνησης. Θα είναι τίποτα του προέδρου.
Με την έναρξη του β’ μέρους τα τελευταία κομμάτια πίτσας προσφέρονται με ευγένεια στους παγόμορφους φύλακες, αλλά και στους τυχερούς φιλάθλους που κάθονταν στη σειρά Α. Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί. Εντός γραμμών η Μάνσφιλντ αρχίζει να ισορροπεί και ισοφαρίζει τελικά στο 60’ με πατροπαράδοτη κεφαλιά από κόρνερ, για να το ξαναφάει στο 75’, με αυτογκόλ από το μισό μέτρο.
Το παιχνίδι τελειώνει 2-1 και άλλοι αγκαλιάζονται, άλλοι, και συγκεκριμένα η μελαχρινή υπεύθυνη φύλαξης, χορεύουν ένθερμα στους ήχους του «For The O’s» που ακούγεται από τα μεγάφωνα. Εμείς, χορτάτοι και κατεψυγμένοι, ούτε χορεύουμε ούτε αγκαλιαζόμαστε, παρά μόνο περπατάμε γρήγορα προς τον κεντρικό δρόμο της ήσυχης αυτής γωνιάς του πλανήτη, που έχει πλημμυριστεί από εκστασιασμένους και ελαφρά ζαλισμένους φίλους της Δ’ Εθνικής.
Σάββας Σπανούδης
