Ο Μουστάφανο και τα αδέρφια του

Το 2002 ο Στέφανο από το Βένετο έκανε διακοπές στην Ελλάδα. Επέμενε τόσο να αποκαλεί το πιτόγυρο «ντονέρ», που του χάρισα το παρατσούκλι «Μουστάφανο». Τον γνώρισα στο μπαράκι όπου θα έβλεπε την Εθνική Ιταλίας να αντιμετωπίζει τη Νότια Κορέα. Σε εκείνο το ματς-ντροπή για τη διαιτησία, οι Νοτιοκορεάτες σπρώχτηκαν σαν Γιούγκο Ζάσταβα που δεν παίρνει μπρος για να αποκλείσουν τους Ιταλούς. Ο διαιτητής Μορένο, από το Εκουαδόρ, πέρασε από κρύο χειρουργείο τους «Ατζούρι». Απέβαλε άδικα τον Τότι, ακύρωσε κανονικό γκολ του Τομάζι και έκλεισε τα μάτια σε ένα τάκλιν αλά Μπρους Λι στον Τζαμπρότα και μια αγκωνιά στον Ντελ Πιέρο. Ο Μουστάφανο δεν πίστευε στα μάτια του. Οι διαιτητές έκαναν έναν Ιταλό να διαμαρτύρεται για τη βρωμιά στο ποδόσφαιρο. Αυτό θέλει προσπάθεια.

Ο σπουδαίος δημοσιογράφος Τζόρτζο Τοζάτι έλεγε την επομένη πως «τα αρχεία θα γράψουν ότι η Νότια Κορέα απέκλεισε την Ιταλία. Τα αρχεία λένε ψέματα».

 

 

Μερικές μέρες μετά, είδαμε με τον Μουστάφανο έναν άλλο διαιτητή να σφάζει στο γόνατο και την Ισπανία για χάρη των Κορεατών, οι οποίοι έφτασαν ως τον Μικρό Τελικό. Οταν ο νέος μου φίλος έφευγε πια για τη χώρα του μου είπε στα σπαστά του αγγλικά πως αν η Κορέα πάρει μετάλλιο θα πέσει στα κανάλια της Βενετίας. Αυτό θέλει κότσια. Πολλά κότσια. Το πιθανότερο είναι να βγεις από εκεί μέσα με ουρά και τρίτο χέρι.

Στο Μικρό Τελικό η Τουρκία του Σενιόλ Γκιουνές νίκησε τους Κορεάτες. Ο Μουστάφανο, χρησιμοποιώντας το πρωτόγονο ίντερνετ της εποχής, μου έστειλε μέιλ. Το πρώτο που πήρα ποτέ. «Οι Τούρκοι είναι αδέρφια μου για πάντα». Επρεπε να το φανταστώ από την πρώτη φορά που τον άκουσα να λέει ότι πήρε ντονέρ με γύρο κοτόπουλο. Ηταν οι εποχές μετά τους μεγάλους σεισμούς και οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις ήταν καλύτερες από ποτέ, οπότε άρχισα να οραματίζονται μια νέα Τριπλή Αντάντ στο Ανατολικό Αιγαίο. Πίστευα ότι με την μπάλα θα φέρω την ειρήνη. Αλλά είχα Μεγάλη Ιδέα για τον εαυτό μου, αν μου συγχωρέσετε το ιστορικό αυτό λογοπαίγνιο.

Ιταλία και Τουρκία θα βρεθούν στη Ρώμη στην πρεμιέρα του Euro. Εχω χάσει πια τα ίχνη του Μουστάφανο. Δεν ξέρω αν θα είναι στο γήπεδο, αλλά όπου κι αν είναι, σίγουρα θα θυμάται το καλό που του έκαναν οι Τούρκοι πριν από 19 χρόνια.

Όπως θα καταλάβατε από την ιδιαίτερα μακρά εισαγωγή, θα μιλήσουμε για τον πρώτο όμιλο του Euro. Εναν όμιλο που απαρτίζεται από Ιταλούς, Τούρκους, Ελβετούς και Ουαλούς.

Ιταλία

H Ιταλία είναι το μεγάλο όνομα του ομίλου. Τέσσερα Μουντιάλ και ένα Euro φιλοξενούνται στο μουσείο του ιταλικού ποδοσφαίρου στη Ρώμη. Σήμερα δεν υπάρχουν τα μεγάλα αστέρια του παρελθόντος. Δεν έχεις Ντελ Πιέρο, δεν έχεις Τότι, δεν έχεις Καναβάρο, δεν έχεις Μπάτζο. Αλλά έχεις μια ομάδα γεμάτη εργατιά. Μπλε κολάρο κι άγιος ο Θεός. Κι αν απορείτε γιατί οι Ιταλοί φοράνε μπλε, ρίχτε μια ματιά σε αυτό το βίντεο. Δυστυχώς δεν εξηγώ το παρατσούκλι του Μουστάφανο, αλλά πλέον ξέρετε. Εγώ περιμένω, μην αγχώνεστε.

 

Με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι στον πάγκο τους, οι «Ατζούρι» (ως Κρητικός, για μένα ατζούρι είναι το ξυλάγγουρο, αλλά έστω) είναι σε εκπληκτική κατάσταση. Αστειευόμενος ο Κοστακούρτα είπε στην τηλεόραση πως «αυτή η Ιταλία έχει πάνω από το κεφάλι της το Αγιο Πνεύμα» (το εκ του Πατρός και του Υιού εκπορευόμενο, καθότι οι Ιταλοί είναι καθολικοί). Εντεκά σερί νίκες, με 41-4 γκολ, παίζοντας ένα ιδιαιτέρως επιθετικό 4-3-3. Εγκλημα καθοσιώσεως από τον Μαντσίνι, που δεν χρησιμοποιεί τρία στόπερ και επιλέγει να παίξει όμορφο ποδόσφαιρο. Τρίζουν τα κόκκαλα του Καναβάρο και του Νέστα, δηλαδή.

Ιδιαίτερα καθοριστικοί είναι ο Βεράτι με τον Ζορζίνιο στα χαφ, αλλά και ο Ενρίκο Κιέζα στα εξτρέμ. Ενρίκο είπα; Φεντερίκο εννοούσα. Βλέπεις τους γιους παλιών ποδοσφαιριστών να παίζουν μπάλα και συνειδητοποιείς πόσο γέρασες, ρε φίλε.

 

 

Το ρόστερ δεν γεμίζει το μάτι, όμως η Ιταλία είναι μια χαρά ομάδα και μπορεί να φτάσει ψηλά. Αν την ευνοήσουν τα ζευγαρώματα, τότε γιατί να μην ονειρεύεται τετράδα; Είναι το έβδομο κατά σειρά φαβορί των στοιχηματικών για την κούπα κι αυτό μοιάζει λογικό.

Τουρκία

Αν ψάχνετε μία ομάδα που μπορεί να είναι η έκπληξη του τουρνουά, αυτή για μένα είναι η Τουρκία. Αν δεν ψάχνετε αυτήν την ομάδα, για μένα πάλι η Τουρκία είναι, απλά αγνοήστε το. Την τελευταία 20ετία έχει εξελιχθεί σε μια σταθερά στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και όλα ξεκίνησαν από εκείνο το Μουντιάλ του 2002, με προπονητή τον Σενιόλ Γκιουνές. Ένας Γκιουνές που επέστρεψε στον πάγκο της ομάδας, με σκοπό να την οδηγήσει ξανά ψηλά, μετά τον πρόωρο αποκλεισμό στο Euro 2016.

Σημαντική η απουσία του φορ Τσενκ Τοσούν, αλλά όταν έχεις τον αιώνιο έφηβο Μπουράκ Γιλμάζ στην ενδεκάδα, δεν φοβάσαι τίποτα. Ο «Ανρί της Τουρκίας» κλείνει αισίως τα 36 αυτό το καλοκαίρι, όμως έχει την ενέργεια και τον ενθουσιασμό πεντάχρονου που βρήκε και εξαφάνισε το κουτί με τα σοκολατάκια στο σπίτι της γιαγιάς. Τα κανονικά σοκολατάκι. Οχι εκείνο το μπλε μεταλλικό κουτί για μπισκότα. Ολοι ξέρουμε πως αυτό περιέχει απαραιτήτως ραφτικά.

Ο Γιλμάζ είναι ο ιδανικός παίκτης για να αξιοποιήσει τις εμπνεύσεις του Τσαλχάνογλου. Οι δυο τους είναι τα πρώτα βιολιά σε ένα ρόστερ γεμάτο παίκτες από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Με μια ισοπαλία στην πρεμιέρα με την Ιταλία, μπορούν να πάρουν ακόμα και την πρωτιά του ομίλου, σε ένα εξαιρετικό στοίχημα που πληρώνει 5.75 στη Novibet.

Ελβετία

Από την ώρα που την ανέλαβε ο Βλάντιμιρ Πέτκοβιτς, η Ελβετία πάντα προκρίνεται από τη φάση των ομίλων. Μουντιάλ 2014, Euro 2016, Μουντιάλ 2018. Και τα θαλασσώνει στα νοκ-άουτ. Οι «16» ήταν ανέκαθεν το ταβάνι της. Μόνο στο Μουντιάλ του 1954 το ξεπέρασε και αυτό το διοργάνωνε εκείνη. 

Φέτος, με ένα καλό ρόστερ και ηγέτες τους Τσάκα και Σατσίρι, τους γιους των Αλβανών μεταναστών, ψάχνει μια πορεία στην οχτάδα. Ολη, δηλαδή, η Εθνική Ελβετίας είναι μικτή δεύτερης γενιάς μεταναστών. H συνταγή πέτυχε για τη Γαλλία, πέτυχε για τη Γερμανία, πέτυχε για την Ολλανδία, πέτυχε για το Βέλγιο, γιατί να μην το κάνουμε κι εμείς; Στο πηγάδι κατουρήσαμε;

 

 

Ουαλία

Δεν τα κατάφερε ο Κλιφ Τζόουνς, δεν τα κατάφερε ο Τέρι Γιόραθ, δεν τα κατάφερε ο Τζον Τόσακ, δεν τα κατάφερε ο Ράιαν Γκιγκς. Πενήντα χρόνια αποτυχιών. Πενήντα χρόνια χωρίς πρόκριση σε μεγάλη διοργάνωση. Και ξαφνικά ο Γκάρεθ Μπέιλ (άντε και ο Ααρον Ράμσεϊ, να πούμε το όνομά του, γιατί είναι και γκαντεμόσκυλο, θα διαβάζουμε νεκρολογίες πάλι) έφερε την Ουαλία σε δύο σερί Euro. Και στο παρθενικό ταξίδι τους οι «Δράκοι» της Κελτικής έφτασαν ως τα ημιτελικά. Καλό το παραμύθι και έχει και Δράκο.

Και μιλάμε για μια ομάδα, της οποίας το μισό ρόστερ παίζει στις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας. Και οι τρεις τερματοφύλακες είναι αναπληρωματικοί στις ομάδες τους. Εχει δύο παίκτες στη Λούτον. Πάμε καλά, μωρέ;

Αλλά ο Μπέιλ δαιμονίζεται όταν παίζει με το εθνόσημο. Τα έχουμε πει. «Ουαλία, γκολφ, Ρεάλ. Με αυτήν τη σειρά».

 

 

Η πρόκριση από τον όμιλο είναι δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη. Μια τρίτη θέση μπορεί να αρκεί. Δηλαδή θες να πεις ότι με την τρίτη θέση μπορεί να περάσει η Ουαλία; Ναι. Με την τρίτη θέση μπορεί να περάσει η Ουαλία. Μίλα διάολε, γιατί δεν λες αν θα περάσει με την τρίτη θέση η Ουαλία;

Με συγχωρείτε. Λάθος Δράκος.