Και τι δεν έχουν ακούσει εδώ και κάποια 24ωρα οι Αθανασιάδης και Μπρινιόλι, σχετικά με τα λάθη στα οποία υπέπεσαν στα πρόσφατα παιχνίδια των ομάδων τους. Καλό θα ήταν, να ηρεμήσουμε όλοι εμείς οι… ειδήμονες του αθλήματος και να σταματήσει αυτή η «ανθρωποφαγία».
To τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μίας, όχι πρωτοφανούς δυστυχώς, τρομερής έκφρασης δυσαρέσκειας απέναντι στους Αλμπέρτο Μπρινιόλι και Γιώργο Αθανασιάδη. Οι άτυχες στιγμές των δύο τερματοφυλάκων, μας έχουν κάνει να «πέφτουμε» σωρηδόν κατά πάνω τους, εκτοξεύοντας σφοδρή κριτική, η οποία αγγίζει και τα όρια της υπερβολής κάποιες φορές.
Αυτό δεν είναι και κάτι πρωτόγνωρο στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αφού δεν χρειαζόμαστε και κάτι άλλο, πέρα από την παραμικρή σπίθα, προκειμένου να αποκαθηλώσουμε, εν μία νυκτί, τον κάθε αθλητή.
Ο «μηδενισμός» του Ιταλού
Αρκούσαν 3 παιχνίδια για τον Μπρινιόλι, προκειμένου να αρχίσουμε το «λιντσάρισμα» και τα περιβόητα «έλα μωρέ, τελειωμένος είναι».
Η αναμέτρηση με τη Ρεν στη Γαλλία, ο Άρης στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και ο Ατρόμητος στο Περιστέρι, έκαναν τον 32χρονο Ιταλό να αντιμετωπίζεται σαν ξένο σώμα από μία μερίδα του κόσμου της ομάδας. Και να του χρεώνεται, ότι όλα αυτά γίνονται επειδή διεκδικεί νέο συμβόλαιο.
Ναι ήταν σοβαρά τα λάθη του, δεν γίνεται προσπάθεια απόδειξης του εναντίου από κανέναν. Αλλά βρείτε ΕΝΑΝ ποδοσφαιριστή, που δεν έχει υποπέσει σε μεγάλα σφάλματα. Εδώ ολόκληρος Λιονέλ Μέσι, έχασε την κατοχή, η οποία οδήγησε στο 2ο γκολ των Γάλλων στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ξύπνησε εφιάλτες σε μία χώρα, όπως η Αργεντινή. Απλώς, είναι τέτοια η φύση της θέσης του τερματοφύλακα. Οτιδήποτε πάει στραβά, κοστίζει ακριβά.
Να θυμίσουμε, όμως, τα κατορθώματα του την περσινή σεζόν. Ο ίδιος κράτησε ανέπαφη την εστία του 21 φορές, σε ένα σύνολο 34 αγώνων στο ελληνικό πρωτάθλημα, γεγονός, που, μεταξύ πολλών άλλων, επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να διεκδικήσει τον τίτλο μέχρι την τελευταία αγωνιστική.
Φέτος διανύει μία περίοδο, που τον βρίσκει σε άσχημο φεγγάρι. Είναι επαρκής λόγος αυτός να μηδενίζουμε την προσωπικότητά του, άραγε; Ή να τον αποκαλούμε «ξοφλημένο»; Η απάντηση είναι προφανής.
Ο παίκτης χρειάζεται στήριξη, την οποία, πρώτος απ’ όλους, του προσέφερε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο Σέρβος τον άφησε έξω από το παιχνίδι με το Βόλο, με σκοπό να ηρεμήσει και να ανασυντάξει το μυαλό του, προκειμένου να επιστρέψει στα γνωστά του στάνταρ απόδοσης.
Τα… γαλλικά στον Αθανασιάδη
Σκεφτείτε να έχετε τελειώσει τη δουλειά σας, όποια και να είναι αυτή, και να ακούτε ανθρώπους να σας βρίζουν, για μία άτυχη στιγμή, που κόστισε η αλήθεια είναι. Να βλέπετε την προσπάθεια και τον ιδρώτα που έχετε καταβάλλει να μην τυγχάνουν, ούτε του στοιχειώδους σεβασμού. Πως θα αισθανθείτε;
Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Αθανασιάδης, μετά το παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό, στο οποίο ένα ατομικό λάθος στο τέλος, έφερε και το 2-2. Συγκεκριμένα, ένας άσχημος υπολογισμός ήταν και αυτός, που έδωσε την ευκαιρία στον Θυμιάμη να στείλει ανενόχλητος τη μπάλα στα δίχτυα.
Στο τέλος του αγώνα, και πριν η ομάδα αποχωρήσει με το λεωφορείο της, 2-3 αρκετά… ευγενικοί «φίλαθλοι» της Ένωσης, του ζήτησαν τα ρέστα: «Γιατί ρε μ…; Γιατί ρε Γιώργο; Έλα να μας μιλήσεις… έλα να μας μιλήσεις λίγο δεν είναι κακό… δε σε βρίζουμε (!) έλα να μας πεις μία κουβέντα… τι κοιτάς έτσι ρε αγόρι μου, έλα να μιλήσουμε».
Όταν ο Έλληνας γκολκίπερ γύρισε το κεφάλι του από την άλλη, εκείνοι δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν: «Άντε ρε μ…, άντε γαμ… ρε μ…, βρίζει κιόλας τον είδατε;». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πως οι ίδιοι ήταν εκείνοι, που έλεγαν «Ε ρε γίγαντα Αθανασιάδη, τι τους έκανες!», όταν ο 27χρονος τότε τερματοφύλακας, που αγωνιζόταν δανεικός στη Σέριφ Τίρασπολ από την ΑΕΚ, σταματούσε το ένα σουτ μετά το άλλο, στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, στις 28 Σεπτεμβρίου 2021 για το Τσάμπιονς Λιγκ.
Ακόμα και για κάποιους να μην είναι ο κατάλληλος τερματοφύλακας για την εστία της Ένωσης, το λιγότερο, που μπορούν να κάνουν, είναι να δείξουν τον ελάχιστο σεβασμό απέναντι στο πρόσωπό του.
Μήπως το παρακάνουμε λίγο;
Θεμιτή η κάθε κριτική σε οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή, αρκεί να είναι τεκμηριωμένη και καλοπροαίρετη. Άλλωστε, αυτή είναι και απαραίτητο να γίνεται, προκειμένου οι ίδιες οι ομάδες και οι αθλητές να εξελίσσονται προς το καλύτερο.
Αλλά εδώ στην Ελλάδα το παρατραβάμε. Έχουμε την τάση να ισοπεδώνουμε τις καταστάσεις. Φτάνουμε σε σημείο να βρίζουμε ανελέητα ανθρώπους, που προσπαθούν για το καλύτερο αποτέλεσμα στο γήπεδο και, μοιραία, θα υποκύψουν σε λάθη. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, όλοι μας θα απολυόμασταν από τις εργασίες μας στην πρώτη, κιόλας, κακή στιγμή.
Οι περιπτώσεις λοιπόν, του Μπρινιόλι και του Αθανασιάδη είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού του αδηφάγου ενστίκτου, που μας διακατέχει. Μόλις δούμε το πρώτο λάθος, αυτό ήταν. Βγαίνουμε και κράζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και κανείς δεν σκέφτεται, πως οι πρώτοι που υποφέρουν από αυτό είναι οι ίδιοι οι παίκτες. Αλλά όχι, θέλουμε να προσθέσουμε έξτρα πίεση και ανάθεμα.
Έχει άραγε σκεφτεί ποτέ κανείς τι στάδια έχουν περάσει αυτοί οι δύο, προκειμένου να αγωνίζονται για δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας; Πόσα άλλα παιδιά, που είχαν το ίδιο όνειρο, ανταγωνίστηκαν; Πόσα έχουν στερηθεί και τι έχουν θυσιάσει; Προφανώς και δεν μας νοιάζουν αυτά. Γιατί αν μας ενδιέφεραν, θα «βουτούσαμε» αυτή τη ριμάδα τη γλώσσα στο μυαλό μας, πριν αρχίσουμε να τους «στολίζουμε».
Αλλά, έλα μωρέ τι τα θες τώρα; Θα έρθει κάποια στιγμή, που θα εκτιναχθούν στο «γάμα» και θα κρατήσουν το σκορ για την ομάδα σε ένα κρίσιμο παιχνίδι. Ε, τότε, ότι είπαμε νερό κι αλάτι. Θα ξεχάσουμε τι λέγαμε, πριν από κάποιες μέρες. Και, ως διά μαγείας, όλοι θα τους εκτιμούμε και θα τους σεβόμαστε, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα…
