ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ - ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ

Δεν έγινε απολύτως τίποτα στη σαββατιάτικη φιλοξενία του Παναιτωλικού. Μια… ψευτοφάση είχαν οι Αγρινιώτες στο α’ ημίχρονο, με μια καλή όντως στιγμή «ισοφάρισαν» οι Αρκάδες στο ξεκίνημα του β’ και αυτά ήταν όλα. Είχαν κατοχή, προσπάθησαν να γίνουν πιο επιθετικοί όσο περνούσε η ώρα, αλλά στο πηλίκο, μηδέν έγραψε. Και ολόσωστα (0-0).

Ακόμη λοιπόν μία προβληματική εμφάνιση, ακόμη μία με εμφανή επιθετική δυσλειτουργία ή – ακόμη χειρότερα – αδυναμία να παραχθεί οτιδήποτε δημιουργικά. Και αυτό μεταφράζεται στο ενδεικτικό ρεκόρ του 1-5-2, σε 5 αγωνιστικές που δεν έχουν σκοράρει, σε μόλις 1 από τα 4 εντός έδρας παιχνίδια τους να έχουν βρει δίχτυα (στη μόνη τους νίκη κόντρα στον ΟΦΗ) και γενικά σε πολλή γκρίνια και μουρμούρα.

Ξεκάθαρα υπάρχει θέμα, όσο δεν έρχονται αποτελέσματα και μια, κάποια υποτυπώδης έστω, βελτίωση στο χορτάρι τόσο αυτό θα διογκώνεται, προφανώς βάζοντας στο κέντρο του τον κόουτς Μεταξά, η θέση του οποίου αμφισβητείται διαρκώς και πλέον, κάθε παιχνίδι την επηρεάζει.

Εντυπωσίασε στην OPAP Arena. Δεν «μάσησε» από τη συνθήκη και κόντρα στην φουριόζα ΑΕΚ, έκανε πολύ καλό παιχνίδι. Δεν κλείστηκε, δεν περίμενε την Ενωση, έψαξε το γκολ και σε αρκετές περιπτώσεις θα μπορούσε να το βρει έχοντας 3-4 πολύ καλές ευκαιρίες.

Από την άλλη κράτησε στην άμυνα κυρίως χάρη στις επεμβάσεις του Γιαννιώτη (όποτε χρειάστηκε), δεν μπόρεσε όμως να υπογραμμίσει την πολύ καλή εμφάνισή του με βαθμό, μιας και στο 95’, με πέναλτι οι «κιτρινόμαυροι» ήταν αυτοί που πήραν τη νίκη.

Σε κάθε περίπτωση οι Περιστεριώτες έκαναν το καλύτερο φετινό τους παιχνίδι, υπογραμμίζοντας αφενός τη συνεχή βελτίωση, αφετέρου για ακόμη μια φορά πως δεν έχουν καμία σχέση με το συνονθύλευμα που εμφανίστηκε στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα της περυσινής σεζόν και κυρίως πως δικαιολογούνται να επαναφέρουν φιλοδοξία εξάδας και – γιατί όχι; – μια πορεία στο Κύπελλο, όπου διαχρονικά στοχεύουν.