Όταν ακούω ανθρώπους που δεν αγαπάνε το ποδόσφαιρο να χρησιμοποιούν το κλισέ για τους «εικοσιδυό τύπους που κυνηγάνε μια μπάλα», αρχίζω πάντα κάτι φιλοσοφικά για το βαθύτερο νόημα της μπάλας. Για το λαϊκό της χαρακτήρα και το γήπεδο ως μικρογραφία της κοινωνίας. Χαζομάρα μου. Στο εξής θα χρησιμοποιώ ως αντιπαράδειγμα αυτό που μου έτυχε χθες.
Ήξερα πως αν το ματς της Κροατίας με τη Βραζιλία πάει σε παράταση, δεν θα προλάβαινα να τη δω ολόκληρη, Θα έφυγα κάπου στο ημίχρονο. Όπως και έγινε. Κανένα πρόβλημα, το ματς θα έπαιζε στο κινητό. Έτσι κι έγινε. Σε ένα βαγόνι του τρένου το κινητό μου έπαιξε το γκολ της ισοφάρισης της Κροατίας και τα πέναλτι. Από πάνω δεν ήμουν μόνο εγώ.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ! ΔΩΡΕΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ!
Τέσσερις ετερόκλητοι τύποι καταλαβαίνουν ότι ένα τηλέφωνο δείχνει μπάλα. «Επιτρέπετε»; «Πειράζει να κοιτάζω»; «Μήπως ενοχλώ»; Το κινητό μου έγινε κερκίδα για μια παράξενη παρέα αντρών. Στο φινάλε του ματς κάποιοι είχαν πλέον φτάσει στις στάσεις τους. Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε να μιλάμε. Για μπάλα. Με τον Παναγιώτη από τον Πειραιά. Με τον κύριο Γκόραν από την Αλβανία. Κι όλα αυτά, επειδή δεθήκαμε πάνω από ένα ποδοσφαιρικό ματς. Όσοι δεν βλέπετε ποδόσφαιρο, δεν έχετε ψυχή. Πέτρα έχετε!
Αυτή τη σύνδεση μεταξύ τόσο διαφορετικών ανθρώπων τη συναντάς μόνο σε τρία μέρη: στο γήπεδο, στο στρατό και στο νοσοκομείο. Και από τα τρία, προτιμώ σαφώς το πρώτο.
Τόσο σημαδεύτηκα από αυτό το σκηνικό, που παρέλειψα κάποια πολύ σημαντικά. Το τι έγινε χθες στους αγώνες. Το πώς ο Μαστροβάγγος σας πήγε πάλι ταμείο, ατιμούτσικα. Τέρμα οι συναισθηματισμοί. Πάμε πάλι σε φουλ ρυθμούς.
Τι είδαμε χθες στο Μουντιάλ
Στα σχεδόν σαράντα μου χρόνια στον γαλάζιο πλανήτη, νομίζω ότι δεν έχω δει άλλη τέτοια μουντιαλική μέρα. Δύο παιχνίδια με τόσο πάθος, τέτοια εξέλιξη, τέτοια κινηματογραφικότητα…
Θα αρχίσω ανάποδα. Από το βραδινό παιχνίδι. Εκεί που πιάσαμε και το γκολ του Μέσι, σε απόδοση 5.00, δωράκι σωστό μπερκέτι από τις στοιχηματικές εταιρίες, αλλά και το ακριβές σκορ 2-2, που χάριζε 18.50 φορές τα λεφτά μας. Είναι καλός ο Μαστροβάγγος τώρα;
Χθες είδαμε να γεννιέται μια νέα μεγάλη ποδοσφαιρική κόντρα. Γιατί αυτό το ξύλο και ο πανικός δεν τελειώνει εδώ. Αν είμαστε τυχεροί και οι δύο ομάδες ξανασυναντηθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία, θα έχουμε αναζωπύρωση. Αρκεί να βρεθούν ξανά… Γιατί μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται, σωστά;
Ο Μέσι πάει ολοταχώς να συναντήσει το πεπρωμένο του. Ο Εμιλιάνο Μαρτίνες τού είχε υποσχεθεί ότι θα αφήσει το κορμάκι του στο γήπεδο για πάρτη του. Και το έκανε, ο τίμιος. Αρκεί να ξυρίσει τη βαμμένη λουρίδα στα αριστερά του κεφαλιού, που του έπεσε περισσότερο οξυζενέ και ο Ήλιος του Μάη, το σύμβολο του αγώνα για απελευθέρωση από τους Ισπανούς το 1818, μοιάζει στην κεφαλή του πιο πολύ με τον Ήλιο του Σεπτέμβρη. Τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ, ντε. Πέρνα το ένα χέρι, Εμιλιάνο, γιατί πολύ πρασίνισε ο ήλιος σου.
Παρεμπιπτόντως, αυτό μπορεί να είναι το πιο πετυχημένο πράγμα που έχει ειπωθεί σε αυτήν τη στήλη και δεν ανήκει καν σε εμένα. Ανήκει σε έναν πιτσιρικά 12-13 χρονών, που μέσα σε δέκα λεπτά όχι μόνο μού απέδειξε ότι είναι πιο αστείος από εμένα, αλλά πανηγύριζε και μέσα στη μούρη μου επειδή η Αργεντινή του απέκλεισε την Ολλανδία μου. Χαλάλι.
Και μεταξύ μας, το άξιζε η Αργεντινή. Έπαιξε μπάλα για 120 λεπτά. Οι Ολλανδοί ήταν αλλού και κατάφεραν να ακουμπήσουν την πρόκριση με 7-13 λεπτά ατόφιας προσπάθειας και μια καταπληκτική έμπνευση στο φάουλ στις καθυστερήσεις. Καταλάβατε; Δεν αρκεί να ξαπλώσεις έναν νοματαίο πίσω από το τείχος. Πρέπει να έχεις και τη διαύγεια να διαβάζεις τη φάση.
Κι αν τα συναισθήματά μου ήταν ανάμικτα για την πρόκριση της Αργεντινής, θα ήταν όποιος και αν περνούσε, σχεδόν με πέταξαν από το βαγόνι του τρένου όταν πανηγύρισα την πρόκριση της Κροατίας. Θα δω τον Λούκα Μόντριτς σε ακόμα δύο μουντιαλικά ματς. Ναι, το γκολ της Βραζιλίας ήταν μια ατόφια σκηνή ποδοσφαιρικής μαγείας, αλλά όταν τους έβλεπα να χορεύουν προβαρισμένα, ήθελα να τους στείλω σε ένα φεστιβάλ σάμπα και να αφήσουν ήσυχη την μπαλίτσα μας.
Κατάλαβες; Βγάζεις τη φανέλα στον πανηγυρισμό σου; Κίτρινη κάρτα. Γελοιοποίηση, λέει, του ποδοσφαίρου. Χορεύεις τα παπάκια στη σειρά; Χαλάλι σου, ρε μάγκα. Την άλλη φορά πιάστε μια πεντοζάλη, που είναι και δύσκολη.
Τέλος πάντων, δεν μπορώ πλέον να πω ότι αυτό ήταν το ταβάνι του Μόντριτς και του Λιβάκοβιτς. Δεν έχουν ταβάνι. Κοιμούνται και ξυπνούν κάτω από τα άστρα και βλέπουν το απόλυτο του σύμπαντος, ξέροντας ότι τούς ανήκει. Δεν τολμάω να ποντάρω εναντίον της Κροατίας.
Προγνωστικά Παγκόσμιου
Και φτάνουμε στη δεύτερη μέρα των προημιτελικών. Σκέφτομαι ότι, μαζί με τα σημερινά, απομένουν όλα κι όλα έξι μουντιαλικά ματς. Κατάθλιψη ρε γαμώτο. Τι να κάνουμε όμως; Αν ήταν περισσότερα, δεν θα μας έλειπαν στα τέσσερα χρόνια της αναμονής. Πάμε να δούμε και τα δύο παιχνίδια της ημέρας.
Μαρόκο – Πορτογαλία Προγνωστικά
Είναι το Μαρόκο μια περίπτωση Κροατίας; Εξαιρετική ερώτηση και χαίρομαι που μου τη θέσατε. Σαν να είστε στο μυαλό μου. Ναι. Βεβαίως και είναι. Μία ομάδα δεμένη, ατσάλι σκέτο, που δεν φοβάται χάρο.
Μπορεί να γίνει η πρώτη αφρικανική ομάδα που περνάει σε ημιτελικά Μουντιάλ; Προφανώς και μπορεί. Κι εδώ που τα λέμε, είναι ελάχιστα «αφρικανική» αυτή η ομάδα του Μαρόκου. Πάνω από τους μισούς παίκτες του ρόστερ είναι παιδιά μεταναστών, που μεγάλωσαν στην Ευρώπη. Τέσσερις στο Βέλγιο, τέσσερις στην Ολλανδία, τρεις στην Ισπανία, ένας στη Γαλλία (όπως και ο προπονητής), ένας στην Ιταλία και ένας στη Γερμανία.
Αν έπαιζε ο Κριστιάνο βασικός για την Πορτογαλία, αλήθεια το λέω, θα πόνταρα στο Μαρόκο. Πάταξον μεν, άκουσον δε. Κανείς δεν λέει ότι δεν υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Και ο Ζιντάν το ίδιο. Δεν είδα να τον βάζουν βασικό στην εθνική Γαλλίας μέχρι σήμερα. Ο Ρονάλντο έχει καταντήσει, γιατί περί κατάντιας πρόκειται, να είναι περισσότερο πρόβλημα και λιγότερο λύση. Αν αποδεχόταν το ρόλο του, να μπει κάπου στο 70’ και να παίξει «περιπτεράκι» στην περιοχή, θα ήταν ακόμα πολύτιμος. Αλλά ο εγωισμός του είναι μεγαλύτερος από την ομάδα. Ο Φερνάντο Σάντος ήταν αρκετά «κοχονάτος» ώστε να τον αφήσει στον πάγκο, να το παίζει ντίβα με τη ζακέτα.
Αυτή η Πορτογαλία είναι μια ομάδα με ρυθμό που δεν συναντάς αλλού. Το είδαμε στο φιλικό με τη Νιγηρία πριν τρεις βδομάδες. Το είδαμε και στο ματς με την Ελβετία, πριν ένα γήπεδο ολάκερο αποφασίσει να ταΐσει το υπερεγώ του Ρονάλντο.
Ο Κριστιάνο έκανε τη φάση ρόιδο στη Γιουνάιτεντ επειδή δεν τον παίζανε. Έχει εξαγριώσει τους συμπαίκτες του στην Εθνική, παρά τις προσπάθειες του κολλητού του, του Πέπε, να τον δικαιολογήσει σε όλους. Δεν πανηγύρισε το πρώτο γκολ του αντικαταστάτη του, του Γκονσάλο Ράμος. Έδωσε μουδιασμένα το χέρι του στον Φερνάντο Σάντος. Έφυγε για τα αποδυτήρια όσο οι συμπαίκτες του πανηγύριζαν μπροστά στους οπαδούς. Ενώ φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Αυτό το τελευταίο είναι ασυγχώρητο. Και να πω την αμαρτία μου; Θέλω πολύ να πάρει το Παγκόσμιο αυτή η Πορτογαλία, αυτό το καταπληκτικό γκρουπ παικτών. Σε τέσσερα χρόνια. Όταν ο Ρονάλντο θα είναι στο σπίτι του. Είμαι εμπαθής; Ίσως. Αλλά αυτός άρχισε πρώτος!
Ήμουν έτοιμος να περάσω στο επόμενο ματς, όταν κατάλαβα πως δεν έχω καταλήξει σε πρόταση για το Μαρόκο – Πορτογαλία. Νομίζω ότι το ταξίδι του Μαρόκου θα τελειώσει εδώ. Ο ρυθμός των Πορτογάλων παραείναι φρενήρης για μια ομάδα χωρίς λύσεις πέρα από τους έντεκα, οι οποίοι έχουν κουραστεί και πολλοί κουβαλάνε μυϊκούς τραυματισμούς. Από έμπνευση θα πάω σε ένα ακριβές σκορ. 3-0 ή 3-1. Μισό λεπτό να στρίψω ένα νόμισμα. Μισό λεπτό να το ξαναστρίψω, αφού πρώτα ξεκαθαρίσω τι είναι κορώνα και τι γράμματα. Άψογα. 3-0 ακριβές σκορ! Μια επιλογή που βγήκε από αυστηρά επιστημονική και αλάθευτη μέθοδο.
Αγγλία – Γαλλία
Τι να πω για το Αγγλία – Γαλλία που δεν έχει ειπωθεί; Θα είμαι λακωνικός. Όχι επειδή είναι ήδη μεσημέρι και είχα υποσχεθεί να ανεβάσω μπλογκ από το πρωί. Αυτό δεν έχει καμία απολύτως σχέση.
Η Αγγλία της τελευταίας πενταετίας παίζει με το μυαλό μας. Ξέραμε μια Αγγλία λούζερ και υπεροπτική. Και βλέπουμε μαι παρέα παικτών που παίζει χωρίς σταριλίκια και για τη φανέλα. Χωρίς να το παραδέχομαι παραέξω, τους χαίρομαι και λίγο. Αλλά το κλου απόψε είναι να παίξουν στα ίσια την καλύτερη ομάδα του κόσμου. Αυτήν που ξέραμε εξ αρχής ότι διαθέτει την καλύτερη ενδεκάδα και τον δεύτερο καλύτερο πάγκο.
Ο Γουόκερ θα αναλάβει τον Μ’Μπαπέ. Αρκεί; Ίσως όχι, αλλά είναι ο μόνος πλάγιος μπακ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο που μπορεί να τον καθυστερήσει αρκετά στο ένας με έναν μέχρι να έρθει η βοήθεια. Ο Στόουνς και ο Μαγκουάιρ θα ξυλοφορτώσουν όσο μπορούν τον Ζιρού. Άντε πες ότι κι αυτό γίνεται. Τι γίνεται όμως στα χαφ;
Καλός και άγιος ο Ντέκλαν Ράις. Ξεπεταρούδι σωστό ο Μπέλιγχαμ. Και εκεί είναι και ο Χέντερσον, για τον οποίο (είναι ζήτημα αρχής) δεν μπορώ να πω καλό λόγο. Όμως θα αντιμετωπίσουν το κορυφαίο δίδυμο χαφ του Μουντιάλ. Δεν έχεις Πογκμπά; Βάζεις Τσουαμενί. Μεταξύ μας, αναβάθμιση είναι. Δεν έχεις Καντέ; Βάζεις Ραμπιό. Θα ακούγομαι σαν κολλημένη κασέτα, αλλά αυτός ο Ραμπιό των τελευταίων εβδομάδων είναι ο καλύτερος παίκτης του Παγκοσμίου. Μη γελάτε ρε. Κι εγώ τον έχω περάσει κόσκινο χρόνια τώρα. Αλλά ο αλογοουράς της Γιουβέντους παίζει σε άλλο λέβελ από την αρχή της διοργάνωσης. Εκεί θα κριθεί η μάχη. Και εκεί υπερτερούν οι Γάλλοι.
Μέσα μου πιστεύω πως η Γαλλία θα κερδίσει στα ενενήντα λεπτά. Αλλά, διάολε, Αγγλία είσαι. Δεν γίνεται να μην αποκλειστείς στα πέναλτι. Ως παραδόπιστος και μόνο θα πάω με τη νίκη των Γάλλων στα πέναλτι.
