Η τελευταία ευκαιρία της Χρυσής Γενιάς

Οι Βέλγοι είναι για τους Κεντροευρωπαίους ό,τι οι Πόντιοι για τους Βορειοελλαδίτες και οι Ανωγειανοί για τους Κρητικούς. Τους πειράζουμε και τους παρουσιάζουμε ως χαζούληδες και αφελείς στα ανέκδοτά μας, γιατί δεν μπορούμε να δείξουμε αλλιώς τον θαυμασμό μας για το πόσο έξυπνα και κουλ άτομα είναι.

Οι Βέλγοι έχουν τις καλύτερες μπίρες, τις καλύτερες σοκολάτες, τις καλύτερες βάφλες και τα καλύτερα μουσικά φεστιβάλ. Αν δεν έχεις δει τον Νικ Κέιβ να παίζει πιωμένος στο Βέρχτερ, δεν έχεις δει τίποτα. Τι να λέμε τώρα, οι άνθρωποι ανακάλυψαν τις τηγανητές πατάτες και είναι τόσο κουλ, που άφησαν όλον τον κόσμο να τις ονομάζει french fries.

 

 

Τα τελευταία χρόνια, χάρη σε μια εκπληκτική γενιά ποδοσφαιριστών, το Βέλγιο έχει εξελιχθεί σε μια αληθινή ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Νούμερο 1 στην κατάταξη της FIFA, σου λέει. Κοίτα να δεις που οι Βέλγοι είναι οι καλύτεροι και στην μπάλα.

Πάμε να ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στο Βέλγιο και τους λοιπούς ενοίκους του πίνακα του Β’ Ομίλου του Euro 2021.

Βέλγιο

Το Βέλγιο πάντα έβγαζε καλούς παίκτες. Απλά όχι τόσο καλούς. Και όχι όλους μαζί. Βλέπεις την ενδεκάδα τους και παθαίνεις έναν πανικό. Εχεις Ντε Μπρόινε και Λουκάκου, έχεις Μέρτενς και Κουρτουά, έχεις Βίτσελ και Τίλεμανς, έχεις Βερτόνγκεν και Αλντερβάιρελντ, έχεις Καράσκο και Αζάρ. Τον Τοργκάν Αζάρ, αφού ο αδερφός του, ο Εντέν, κάνει ό,τι μπορεί φέτος για να μας πείσει πως είναι πρώην ποδοσφαιριστής.

Παρεμπιπτόντως υπάρχουν ακόμα δύο αδερφοί Αζάρ: ο Κιλιάν (ένας καλούτσικος παίκτης, που δεν θα παίξει ποτέ στην Εθνική) και ο Ετάν, που στα 18 του αναρρώνει από έναν σοκαριστικό τραυματισμό, αλλά έχει τα φόντα να παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο κάποια μέρα. Μιλάμε για τους Αντετοκούνμπο του Βελγίου. Αν και οι Αντετοκούνμπο του Βελγίου υπάρχουν ήδη, είναι αθλητές του στίβου και είναι η οικογένεια Μπορλέ.

Το Βέλγιο έχει ξεχάσει πώς είναι να χάνεις. Δέκα νίκες σε δέκα ματς στο προκριματικά, με μπαλάρα. Η καλύτερη επίθεση με 40 γκολ. Η καλύτερη άμυνα, με τρία παθητικό. Βέβαια αν κάτι χαρακτηρίζει την Εθνική Βελγίου διαχρονικά, αυτό είναι ένα προαιώνιο κόμπλεξ. Μια μαγική σχεδόν ικανότητα να μην φτάνει το στόχο της. Και ο στόχος είναι πια ξεκάθαρος: η κατάκτηση της κορυφής. Και γιατί όχι; Με Ντε Μπρόινε και Λουκάκου μπορείς να κάνεις τα πάντα. Ο Θανάσης Κυλώνης, πριν από μερικές μέρες, έδωσε ως πρώτο σκόρερ του Euro τον φορ της Ιντερ. Και είναι λογικό, αν σκεφτείς ότι στα προκριματικά σκόραρε μια φορά ανά 58 λεπτά. Εγώ σε 58 λεπτά δεν μπορώ ούτε από το σπίτι στη δουλειά μου να φτάσω, την κίνησή μου μέσα.

Προσωπικά έχω δει ένα περίεργο όνειρο με τον Λεβαντόφσκι (όχι τέτοιου είδους περίεργο όνειρο), οπότε το αφήνω αυτό, όμως δεν με χαλάει καθόλου το 2.40 της Betshop για πρόκριση του Βελγίου στα ημιτελικά. Και ένα συνδυαστικό που θα το δούμε σε λιγάκι. Υπομονή. Προς το παρόν πάμε μια δόση βορειότερα.

Δανία

Η ιστορία της Εθνικής Δανίας του 1992 είναι από τα πιο ρομαντικά ποδοσφαιρικά παραμύθια. Εστω κι αν είναι μύθος πως μάζευαν τους παίκτες της από τις παραλίες για να πάνε Euro. Ολοι ήξεραν την πιθανότητα να αντικαταστήσουν τη Γιουγκοσλαβία και προετοιμάζονταν. Ολοι πλην του Μίκαελ Λάουντρουπ που είχε χωρίσει τα τσανάκια του με τον προπονητή του και έχασε την ευκαιρία να πάρει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

 

 

Προκρίθηκε κι εκείνη αήττητη (με τέσσερις νίκες και τέσσερις ισοπαλίες) και επιστρέφει μετά εννέα χρόνια στα τελικά ενός Euro. Και ποιος την οδήγησε στην πρόκριση; Μα φυσικά ο Κρίστιαν Ερικσεν. Κατάλαβες; Δεν του έκανε του Μουρίνιο στην Τότεναμ. Τον πέταξαν σαν την τρίχα από το ζυμάρι, εκείνος έφτασε στο Μιλάνο και πήρε Πρωτάθλημα με την Ιντερ.

Η Δανία αυτήν την περίοδο συνδυάζει δύο πολύ καλές γενιές ποδοσφαιριστών. Από τη μία η παλιοπαρέα, οι τριαντάρηδες Ερικσεν, Σένε, Ντιλέινι, Σμάιχελ, Κιάερ, ακόμα και ο Μπρέιθγουεϊτ, που μπορεί να μην αξίζει να φορά τη φανέλα της Μπαρτσελόνα ούτε ως πιτζάμα, αλλά κακός παίχτης δεν είναι. Κι από την άλλη τα πιτσιρίκια: Μέλε, Χόιμπιεργκ, Πάουλσεν και Ντόλμπεργκ, απαραίτητοι στο 4-3-3 του Κάσπερ Γιούλμαντ.

 «Η πρόκριση στα προημιτελικά φέτος είναι επιτακτική, όχι επιτυχία», είπε ο Κιάερ. Εχεις δίκιο ρε Σιμόν, αλλά το ίδιο λέμε για όλες τις ομάδες. Κάποιος πρέπει να μείνει έξω. Νομίζω;

Ρωσία

Η Σοβιετική Ενωση ήταν, πριν τη διάλυσή της, υπερδύναμη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Στις τέσσερις πρώτες διοργανώσεις κατέκτησε μία φορά το τρόπαιο, δύο το αργυρό μετάλλιο και μία το χάλκινο (αφού ακόμα διεξαγόταν αυτή η ανοησία, ο μικρός τελικός), ενώ λίγο πριν ο Γκορμπατζόφ διαφημίσει τα ΜακΝτόναλντς, το 1988 η ΕΣΣΔ έφτασε σε ακόμα έναν τελικό. Επί σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα, Ουκρανία και Ρωσία μαλλιοτραβιούνται σαν μαθητριούλες που ερωτεύτηκαν τον ίδιο καθηγητή, για το ποια αξίζει να κουβαλά την ιστορία και τις διακρίσεις της Εθνικής Σοβιετικής Ενωσης. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λόγοι για διαμάχη, είμαι σίγουρος, αλλά δεν πιστεύω να είναι εξίσου σημαντικοί.

Μεταξύ μας πάντως, το τρόπαιο του 1960 ξεκάθαρα ανήκει στη Ρωσία. Εννιά στους έντεκα βασικούς ήταν Μοσχοβίτες. Οι πιο μετά διακρίσεις ίσως φέρουν ένα πιο ουκρανικό άρωμα, αφού ήρθαν με την εκπληκτική φουρνιά των «Υπερηχητικών του Κιέβου» του Λομπανόφσκι.

Φέτος ο στόχος είναι (το μαντέψατε) η οχτάδα. Το υπόσχομαι, θα αλλάξουμε τροπάρι με την επόμενη ομάδα της λίστας. Υπομονή για λίγο μόνο ακόμα.

Σε αυτήν τη γεμάτη αντι-σταρ ομάδα, που βασίζεται στο ομαδικό πνεύμα (κάτι τους έμεινε από την εποχή των Σοβιέτ) όλοι είναι ίσοι. Μόνο που δύο είναι λίγο πιο… ίσοι από τους υπόλοιπους. O λόγος για τον 33χρονο Αρτέμ Τζούμπα, ο οποίος θέλει ακόμα ένα γκολ για να φτάσει τα 30 με την Εθνική του ομάδα και να πιάσει τον Αλεξάντρ Κερζακόφ στην πρώτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών στη Ρωσία. Ο δεύτερος είναι ασφαλώς ο 25χρονος Αλεξέι Μιράντσουκ. Φέτος υπήρξε ο οργανωτής της Αταλάντα, ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής της ομάδας του Μπέργκαμο και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Φινλανδία

Πρωτάρα στα Euro η Φινλανδία. Εύκολος στόχος θα πει κανείς. Αυτό πίστευαν οι Σοβιετικοί το 1939, όταν εισέβαλαν στη χώρα που δεν ανήκει στη Σκανδιναβία, παρότι είναι στη Σκανδιναβική Χερσόνησο. Σε αντίθεση δηλαδή με τη Δανία, που θεωρείται Σκανδιναβική, παρότι δεν είναι στη Χερσόνησο. Μεγάλη ιστορία και θα την αφήσουμε σε ιστορικούς και γεωγράφους.

 

 

Λέγαμε λοιπόν για την επέλαση του Κόκκινου Στρατού (και όχι, δεν είναι ευφημισμός για τις δύσκολες μέρες του μήνα) το 1939. Ενας νεαρός, ο Σίμο Χάικα, γεννημένος στο Ρεπίνο (τη γειτονιά της φινλανδικής παροικίας της Αγίας Πετρούπολης, εκεί που θα μείνει και η Εθνική την περίοδο του Euro) πήρε το τουφέκι του, φόρεσε λευκή στολή παραλλαγής και αμολήθηκε στο δάσος. Στους -40 βαθμούς Κελσίου, ο τρελός. Αρχισε να πυροβολεί, ολημερίς κι οληνυκτίς Ρώσους. Ο «Λευκός Θάνατος» είχε 705 επιβεβαιωμένα θύματα. Πόσα εχεις εσύ, πτωχέ και ταπεινέ Τζον Ράμπο;

Τελικά μετά από τέσσερις μήνες, ένας Γεωργιανός στρατιώτης τον πέτυχε στο πρόσωπο και του άνοιξε μια τεράστια τρύπα μεταξύ ματιού και αφτιού. Ο «Λευκός Θάνατος» είχε παροπλιστεί. Για μερικές μέρες. Γιατί ο αθεόφοβος ξύπνησε από το κώμα μια βδομάδα αργότερα, τη μέρα που υπογράφτηκε η συνθήκη ειρήνης. Μάζεψε μια αρμαθιά παράσημα και έζησε, με παραμορφωμένο πρόσωπο, μέχρι τα βαθιά του γεράματα, στα 96 του χρόνια, ως εκτροφέας σκύλων στην κωμόπολη Ρουοκολάτι, κοντά στα ρωσικά σύνορα.

Αυτή είναι η Φινλανδία. Αν την υποτιμήσεις, μπορεί να την πατήσεις. Το έχει πάθει η Εθνική Ελλάδας ξανά και ξανά στο παρελθόν.

Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, η ιδιαίτερα νεανική ομάδα της Φινλανδίας, έχει λίγες ελπίδες στον όμιλο. Ακόμα κι αν την οδηγεί ο γερόλυκος Τέεμου Πούκι, ο οποίος θέλει άλλα δύο γκολ για να πιάσει τον Γιάρι Λίτμανεν.

Θεωρώ ότι πολύ δύσκολα θα αποφύγει την τελευταία θέση του γκρουπ.