Είμαι πολύ μπερδεμένος. Έχω μιλήσει πολλές φορές για τις συμπάθειές μου. Η Ουρουγουάη είναι αρρώστια, η Δανία είναι ένα κρυφό φλερτ, αλλά η Ολλανδία είναι ο απόλυτος έρωτας. Αυτός που πάντα σε πληγώνει, αλλά γυρνάς πάντα εκεί, σαν σε κακή αισθηματική κομεντί με τη Μεγκ Ράιαν, όπου όλα τα προβλήματα λύνονται γιατί στη σκηνή του φιλιού έχει βροχή ή (στην περίπτωση των ελληνικών ταινιών) επειδή η πρωταγωνίστρια έμεινε έγκυος (εκτός γάμου, η ξετσίπωτη). Και αμέσως το «χωρίζουμε», γίνεται «αγάπη μου».
Αλλά ταυτόχρονα θέλω να δω επιτέλους τον Κοντό να σηκώνει το Μουντιάλ. Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της γενιάς του (για τις συγκρίσεις Μέσι – Ρονάλντο θα τα πούμε αύριο) ζει ακόμα με το μαράζι να πετύχει αυτό που έκανε και ο μεγαλύτερος όλων, ο Ντιέγκο. Αν πάρει το τρόπαιο ο Μέσι μπαίνει στην κουβέντα για τον κορυφαίο όλων των εποχών; Μωρέ μπαίνει και παραμπαίνει, είτε πάρει το Παγκόσμιο είτε όχι. Αν και για μένα αυτό που θα ξεχωρίζει για πάντα τον Μαραντόνα είναι εκείνο το πανό στο νεκροταφείο της Νάπολης, όταν η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1987: «αδέρφια, δεν ξέρετε τι χάσατε»…
ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ! ΔΩΡΕΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ!
Την γκολάρα του Μπέρχκαμπ με την Αργεντινή, το 1998, την είδα στην κατασκήνωση. Νομίζω ήμουν το μόνο παιδί που την πανηγύρισε. Όσο για την ήττα στα πέναλτι το 2014, τότε ζούσα ήδη στην Ολλανδία και είχα αρχίσει να μαθαίνω την υπέροχη γλώσσα τους που είναι σαν να καταπίνει ο Δημοσθένης τα ρητορικά χαλίκια, ενώ ταυτόχρονα έχει λόξυγγα και παθαίνει πάρεση. Για να καταλάβετε, όταν θέλουν να πουν ότι η ατμόσφαιρα είναι ζεστή, λένε ότι η αίσθηση είναι gezellig. Χεζέλιχ, με παχιά παχιά τα χι, σαν να θες να καθαρίσεις το λαιμό πριν πεις κάτι βαρύγδουπο. Το «καλή χρονιά» (κάτι χρήσιμο αν πάτε Άμστερνταμ για ρεβεγιόν) είναι «χελούκιχ νιου γιαρ». Μην πάτε μακριά. Το αεροδρόμιό τους, το λένε Σκχίπχολ. Κράμπα έκτου βαθμού στη γλώσσα κάθε μάθημα ολλανδικών.
Ολλανδία – Αργεντινή Προγνωστικά
Και θα μου πείτε τώρα τι σας ενδιαφέρουν όλα τα παραπάνω. Δεν ξέρω. Μπορεί να μη σας ενδιαφέρουν. Μπορεί επίσης να πείτε ότι είμαι προκατειλημμένος υπέρ της Ολλανδίας ή υπέρ του Μέσι και να μη θέλετε να πιστέψετε τα προγνωστικά Μουντιάλ μου. Εγώ είμαι ανοιχτός απέναντί σας. Δική σας δουλειά αν θα ακολουθήσετε ή όχι.
Η Αργεντινή και η Ολλανδία είναι δύο χώρες με βαθιά ποδοσφαιρική κουλτούρα. Ειδικά για την Ολλανδία των σκάρτων 18 εκατομμυρίων κατοίκων, θεωρώ πως έχει δυσανάλογη παραγωγή ταλέντου. Έχει βγάλει έναν φαν Πέρσι, έναν φαν ντερ Σαρ, έναν Ρόμπεν, έναν ντε Μπουρ, έναν ντε Μπερ, έναν Σνάιντερ, έναν φαν Νίστελροϊ, έναν Ράικαρντ, έναν Νέσκενς, έναν Σέιντορφ, έναν Μπέρχκαμπ, έναν Κούμαν (δύο, αλλά ο ένας άξιζε πραγματικά), έναν Χούλιτ, έναν φαν Μπάστεν, έναν Κρόιφ, έναν Νόρντιν Βόουτερ… Και μετά σκέφτεσαι ότι αυτή η χώρα έχει κερδίσει σε εθνικό επίπεδο ακριβώς ό,τι έχει κερδίσει η Τσεχοσλοβακία, η Δανία, η Σοβιετική Ένωση και η Ελλάδα. Είναι κομματάκι άδικο.
Σήμερα με έχουν καλέσει να δω το Ολλανδία – Αργεντινή σε ένα σπίτι όπου όλοι θα είναι πορτοκαλί. Πορτοκαλί στη φανέλα, όχι στο χρώμα του δέρματος. Αυτοί με την πορτοκαλιά φάτσα θα ξαναδιεκδικήσουν το Οβάλ Γραφείο σε κάτι λιγότερο από δύο χρόνια, αλλά «αυτό είναι ένα άλλο μπισκότο», όπως είχε πει ο Λουί φαν Χάαλ ως προπονητής της Γιουνάιτεντ, μεταφράζοντας λέξη προς λέξη μια ολλανδική φράση, που αντιστοιχεί στο δικό μας «αλλουνού παπά Ευαγγέλιο».
Έτσι λοιπόν σήμερα θα βάλω την πορτοκαλί φανέλα με τις μπλε λεπτομέρειες και το λιοντάρι στο στήθος (αν δεν είναι στα άπλυτα, δεν έχω ελέγξει) και θα τραβήξω κατά θάλασσα μεριά. Αλλά θα φοράω γαλάζιες κάλτσες. Είναι θέμα αρχής να μη φοράω ποτέ δύο ίδιες κάλτσες, μη μας περάσουν για τίποτα φυσιολογικούς. Αλλά θα βάλω δυο γαλάζιες για τον Μέσι.
Κάθε παιδί στην Αργεντινή έχει μεγαλώσει με διηγήσεις για τον άθλο του Μαραντόνα το 1986 στο Μεξικό. Ο Μέσι έφτασε τόσο κοντά στο να το κάνει κι εκείνος. Έφτασε τόσο κοντά… Το 2014 σχεδόν μονάχος οδήγησε την Αργεντινή στον τελικό (ο μόνος που έπαιζε στο ίδιο επίπεδο ήταν ο Χαβιέρ Μαστσεράνο), αλλά το γκολ του Γκέτσε στην παράταση τού διέλυσε τα όνειρα. Έτσι διαλυμένος σταμάτησε από την Εθνική, όμως γύρισε. Ρωτήστε τον Κάπτεν Έιχαμπ του Χέρμαν Μέλβιλ. Το κυνήγι της Λευκής σου Φάλαινας σε κατατρώει μέχρι να τα καταφέρεις. Αυτό το άγχος έχει μετριαστεί κομματάκι μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2021 μέσα στο «Μαρακανά». Αλλά ο Μόμπι Ντικ είναι ακόμα εκεί. Και ο Μέσι τον κοιτάει στα μάτια, ενώ γυαλίζει το καμάκι του.
Άσχετο, αλλά Μέσι λένε και τον γάτο μου. Αν και ο χοντρός είναι λες κι έχει φάει τον Λιονέλ, τον Ντε Πολ και τον Ακούνια μαζί και τους χωνεύει ανάσκελα στα πλακάκια. Πριν γίνει δέκα κιλά γουρούνι, πάντως, κι αυτός Ολλανδία υποστήριζε
Διχασμένος θα κάτσω στον καναπέ και θα περιμένω το ματς. Οι γύρω μου ίσως ζητάνε να τους πω κανένα ολλανδικό σύνθημα. Θα τους πω, αν και είναι όλα ξενέρωτα.
Κανονικά αυτή η Αργεντινή, μια συμπαγής παρέα που παίζει ο ένας για τον άλλον, θα ήταν ξεκάθαρο φαβορί απέναντι σε μια άνευρη Ολλανδία. Μια Ολλανδία που έχει να αντιμετωπίσει σοβαρό αντίπαλο πιθανότατα από το 2014 και την ήττα από την Αργεντινή. Αλλά κάτι μέσα μου λέει πως δεν θα είναι τόσο εύκολο. Ο γάτος ο φαν Χάαλ (πάντως γάτο Λουί δεν έχω) είναι αήττητος σε τελική φάση Μουντιάλ και ξέρει πώς να αντιμετωπίζει ανώτερους αντιπάλους. Και ο τρόπος παιχνιδιού της Ολλανδίας, με γρήγορο παιχνίδι αντεπίθεσης, χωρίς η κατοχή της μπάλας να είναι αυτοσκοπός, είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτής της Αργεντινής. Θα παίξω δύο στοιχήματα εδώ. Ένα ακριβές σκορ, αυτό που ακόμα να δούμε στη διοργάνωση, αλλά και τη Super Ενισχυμένη της Novibet, που σου δίνει πέντε φορές το ποντάρισμά σου αν σκοράρει ο Μέσι. Κάν’ το, μεγάλε, πλήρωσέ μας, και θα αγοράσω κονσέρβα με πουλερικά στον συνονόματό σου.
Κροατία – Βραζιλία Προγνωστικά
Πέφτοντας χθες βράδυ στο κρεβάτι, σκεφτόμουν να γράψω άλλη μια Μοντριτσιάδα. Δεν χρειάζεται. Το έκανε (ξανά) για μένα ο Νίκος Τσούκας σε αυτό το κείμενο. Ανεβάζει από το βράδυ αυτός, βλέπετε, και μας προλαβαίνει. Έπρεπε να το περιμένω. Την ίδια πετριά κουβαλάμε. Γιατί ωραίοι οι αθληταράδες που μπορούν να τρέξουν με ταχύτητες Μπολτ ντριμπλάροντας την μπάλα, σούπερ αυτοί που πηδάνε και οριζοντιώνονται στο δοκάρι, αλλά οι καλλιτέχνες είναι καλλιτέχνες. Και η Φρίντα Κάλο πρακτικά ανάπηρη ήταν.
Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τη Χρυσή Γενιά του Βελγίου. Τι να πεις κανείς για την Κροατία, όμως; Σύμφωνοι, το 1998 το αγνό ταλέντο ήταν περισσότερο, με κάτι τύπους όπως ο Σούκερ, ο Μπόμπαν, ο Προσινέτσκι, ο Ασάνοβιτς, ο Μπίλιτς και ο Στάνιτς. Και πέτυχαν πολλά. Όμως η τριάδα Πέρισιτς, Μόντριτς, Ράκιτιτς, που τόσο λείπει από αυτήν την εθνική Κροατίας, κατάφερε ακόμα περισσότερα. Και η γραμμή παραγωγής έχει βγάλει νέα φουρνιά. Ο Σόσα είναι 24, ο Γκβάρντιολ είναι 20, ο Μάγιερ είναι 24. Και έρχονται κι άλλοι: ο 19χρονος Ρόκο Σίμιτς της Ζάλτσμπουργκ, ο 18χρονος Μάρκο Μπρκλιάτσα της Ντίναμο Ζάγκρεμπ και ο 17χρονος Λόβρο Ζβόναρεκ της Μπάγερν.
Αδυναμία μου μεγάλη ο Μόντριτς. Ο Μαέστρος. Μην πάει ο νους σε σίριαλ αυτής της εποχής τα οποία ενδέχεται να γράφει και να σκηνοθετεί ένας συγγενής μου. Αλλά όση αδυναμία και αν του έχω, αυτή η Βραζιλία που θα βρεί απέναντί του σήμερα, πρακτικά δεν παίζεται. Μιλάμε για την κορυφαία Βραζιλία που έχουμε δει ποτέ και αυτό το λέω με πλήρη γνώση και επίγνωση της ιστορίας. Μπορεί να είμαστε μάστορες, αλλά το βραζιλιάνικο φουτσιμπόου το έχουμε μελετήσει.
Το 1970, η Βραζιλία είχε πέντε δεκάρια στην ενδεκάδα: Ζέρσον, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Ριβελίνο και Πελέ, αλλά η άμυνα ήταν μάλλον πλημμελής. Το 2002, η τριάδα Ρονάλντο – Ριβάλντο – Ροναλντίνιο ήταν η κορυφαία της δεκαετίας (τουλάχιστον), τα πλάγια μπακ (Καφού και Ρομπέρτο Κάρλος) ήταν από άλλο γαλαξία, αλλά το κέντρο της άμυνας και ο τερματοφύλακας ήταν απλά ΟΚ. Η κορυφαία Βραζιλία μέχρι φέτος ήταν μία που δεν σήκωσε το τρόπαιο. Δεν έφτασε καν στα ημιτελικά. Ήταν η Βραζιλία του 1982. Με Λεάντρο, Όσκαρ, Λουιζίνιο, Ζούνιορ, Σερέζο, Φαλκάο, Ζίκο, Έντερ και τον αγαπημένο μου Σόκρατες. Αλλά αν αντικαθιστούσες τον τερματοφύλακα Πέρες με ένα ρακούν και τον σέντερ φορ Σερζίνιο με ένα πιάτο σπανακόρυζο, κανείς δεν θα καταλάβαινε τη διαφορά.
Αυτό είναι το θέμα με τη φετινή Βραζιλία. Δεν έχει μαύρη τρύπα. Δύο τερματοφύλακες που μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν μέσα στους τρεις κορυφαίους του κόσμου. Πέντε πρωτοκλασάτα πλάγια μπακ. Τέσσερις στόπερ παγκόσμιας κλάσης. Το καλύτερο αμυντικό χαφ του πλανήτη. Καμιά εικοσαριά μεσοεπιθετικοί και εξτρέμ που σε οποιαδήποτε εθνική ομάδα πλην της Βραζιλίας και της Γαλλίας δεν θα έβγαιναν από την ενδεκάδα ούτε στην προπόνηση. Όσο για τη θέση του σέντερ φορ, θεωρώ άδικη την κριτική για τον Ρισάρλισον. Ναι, δεν είναι Ρομάριο, αλλά μια χαρά την κάνει τη δουλειά του και όταν φοράει τα κίτρινα μεταμορφώνεται.
Ο ηγέτης της ομάδας, ο Νεϊμάρ (αχώνευτος, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποδεχθούμε ότι είναι μεγάλος μύστης της μπάλας), είναι στο τσακ από το να σπάσει δύο μεγάλα ρεκόρ. Θέλει τρεις συμμετοχές για να περάσει τον Ρομπέρτο Κάρλος ως ο τρίτος σε συμμετοχές παίκτης της Βραζιλίας (πριν κλείσει τα 31, σημειωτέον) και δύο γκολ για να περάσει τον Πελέ ως ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Σελεσάο.
Τα είκοσι χρόνια χωρίς Μουντιάλ είναι πάρα πολλά για τους Βραζιλιάνους. Και οι πέντε αρχηγοί που έχουν σηκώσει το τρόπαιο, ο Μπελίνι, ο Μάουρο, ο Κάρλος Αλμπέρτο, ο Ντούνγκα και ο Καφού, κάνουν ήδη χώρο για τον Τιάγκο Σίλβα.
Συγχώρα με, Λούκα Μόντριτς. Αλλά νομίζω ότι το μεγάλο σου μουντιαλικό ταξίδι σταματάει σήμερα στο Κροατία – Βραζιλία.
Στοιχηματικά, θα πάω με έναν από τους στόπερ της Βραζιλίας ως σκόρερ. Ο Μαρκίνιος το έχει το γκολ και είναι φωτιά στις στατικές φάσεις. Τον περιμένω να απειλήσει τουλάχιστον σήμερα.
