ΣΠΑΛ - ΠΑΡΜΑ

Οι μέχρι τώρα εμφανίσεις της στη σεζόν θυμίζουν δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ. Στην έδρα της απελευθερώνεται αποδίδοντας όμορφο επιθετικό ποδόσφαιρο σκοράροντας με άνεση. Στις εξορμήσεις της πνίγεται από το άγχος και την ισορροπία που προσπαθεί να κρατήσει μεταξύ των γραμμών.

Μετά τη νίκη εντός έδρας κόντρα στη Βιτσέντσα (πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό 3-2), έψαχνε αποτέλεσμα που θα έδειχνε διάρκεια και θα έδινε συνέχεια. Πήγε στο Τέρνι για να αντιμετωπίσει την Τερνάνα με πείσμα, για μία ακόμα φορά όμως σε εκτός έδρας παιχνίδι έκανε μία τρύπα στο νερό.

Είχε το συντριπτικό ποσοστό κατοχής της μπάλας, την πρωτοβουλία των κινήσεων, δημιούργησε πλήθος ευκαιριών (18 συνολικά τελικές), δίχτυα όμως δεν βρήκε. Από την άλλη μία «φωτοβολίδα» αντιπάλου στο 26’ καρφώθηκε στο «Γ» της εστίας της, έμεινε πίσω στο σκορ, δεν βρήκε ποτέ απάντηση και μοιραία ηττήθηκε.

Δεν υπάρχει προβληματισμός μιας και η εμφάνιση υπήρξε, αλλά θυμός. Αυτόν καλείται να διαχειριστεί και να βγάλει κόντρα στην Πάρμα φτάνοντας σε ένα μεγάλο αποτέλεσμα που μπορεί να δώσει τεράστια ώθηση.

Μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει την Πίζα την οποία φιλοξένησε στο «Ενιο Ταρντίνι», ωστόσο η εξαιρετική εμφάνιση κόντρα σε έναν αντίπαλο που μέχρι εκείνη τη στιγμή μετρούσε το απόλυτο της τόνωσε τη ψυχολογία εν όψει συνέχειας (1-1).

Οφείλει να διαχειριστεί το «πρέπει» της ανόδου και το ρόλο του φαβορί. Θεωρητικά διαθέτει με διαφορά το καλύτερο υλικό στην κατηγορία. Φανέλα υπάρχει, ο κόσμος είναι εκεί και στηρίζει, οπότε αυτό που μένει είναι να ρολάρει στο γήπεδο και να αρχίσει να παίρνει αποτελέσματα.

Ηδη έχει χάσει πολύτιμο έδαφος, μένοντας εκτός ακόμα και από την πρώτη οκτάδα και τις θέσεις που οδηγούν στα πλέι οφ. Αγνοεί τη νίκη για τρία παιχνίδια (0-1-2), ενώ μακριά από το σπίτι της σε τρία ματς έχει όλα τα αποτελέσματα (1-1-1) με κοινό παρονομαστή τα πολλά γκολ.

Οσον αφορά την εξέλιξη του αγώνα με την Πίζα, βρέθηκε να κυνηγάει το σκορ στο 13’ σε φάση που είχε κακή αμυντική συμπεριφορά από την αρχή ως το τέλος, ισοφάρισε όμως στο 53’ με τον Ντελ Πράτο, όταν καρποφόρησε η πίεση που άσκησε. Βάσει εικόνας ίσως άξιζε κάτι παραπάνω από την ισοπαλία.