ΣΑΜΠΛΙ - ΓΚΙΝΓΚΑΜΠ

Από τις 21 Νοεμβρίου και το εντός έδρας παιχνίδι με την Τουλούζ (1-1), όταν και θυμήθηκε την περσινή καλή συνταγή (συμπαγής, με διπλή ζώνη άμυνας ψάχνοντας την κόντρα), είναι ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, στα διαστήματα που χάνει τη συγκέντρωσή της. Το καλύτερο έρχεται όταν την εφαρμόζει στο ακέραιο, το χειρότερο αν την αφήσει στην άκρη ανεβάζοντας την άμυνα στη σέντρα, όπως στην αρχή της σεζόν όπου γινόταν εύκολη λεία για τις ομάδες της κατηγορίας.

Δύο εβδομάδες πριν βέβαια κόντρα στη Βαλενσιέν (1-2), μας έδειξε πως μπορεί να κάνει και τα δύο σε ένα ματς. Εξαιρετική στο πρώτο ημιχρονο (1-0), κάκιστη στο δεύτερο (1-2). Στην έδρα της Αμιάν τήρησε πιστά το τακτικό πλάνο. Είχε υπομονή και πειθαρχία. Αγγιξε ένα πολύτιμο τρίποντο, λύγισε όμως από την πίεση ένα λεπτό πριν από τη συμπλήρωση των ενενήντα (1-1). Παρέμεινε στον πάτο της κατάταξης σε ισοβαθμία με τις Ροντέ και Σατορού, στο -1 από το είναι ασφαλής.

Μετά από την ολοκλήρωση κάθε αγωνιστικής προκύπτει πάντα το ίδιο ερώτημα. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσει; Αποπνικτικό μία ομάδα με τη δική της ποιότητα και εμπειρία να παρουσιάζει αυτή την εικόνα. Στο ίδιο κακό όνειρο από πέρσι. Η διοίκηση προειδοποιεί, θέτει τους παίκτες προ των ευθυνών τους, φωνάζει αλλά τίποτα. Η άθλια εικόνα της δεν αλλάζει. Ξεκίνησε τη σεζόν με τον Ντιντό, έπειτα ήρθε ο Μπαζντάρεβιτς, τίποτα.

Δεν υπάρχει φλόγα. Οι παίκτες παίζουν σαν να κάνουν αγγαρεία, σαν αντίδραση για την τιμωρία τους να βρεθούν στα αλώνια της Λιγκ 2, από τα σαλόνια του Σαμπιονά. Με την εντός έδρας ισοπαλία με τη Βαλενσιέν συμπλήρωσε οκτώ ματς χωρίς νίκη (0-6-2). Βρέθηκε πίσω στο σκορ στο 54’, βρήκε όμως απάντηση δέκα λεπτά αργότερα με τον Γκμπακοτό. Είναι εκτός επικίνδυνης ζώνης μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν, οριακά, χειρότερες ομάδες. Μόλις στο +4 από τη θέση των μπαράζ.