Οι τελικοί του Τσάμπιονς Λιγκ γράφουν ιστορίες. Εκτός από ποδοσφαιρικές, υπάρχουν κι άλλες, παράξενες και περίεργες, από αυτές που λες «μπα, αποκλείεται να συνέβη». Να αναφέρω ενδεικτικά 7 από δαύτες, έτσι για να χαλαρώσουμε; Κάποιες μού τις έχουν διηγηθεί, άλλες τις έζησα από κοντά. Ονόματα (και διευθύνσεις) δεν θα αναφέρω, ίσως να μην θέλουν οι «πρωταγωνιστές». Είναι όμως, πέρα για πέρα, αληθινές. Για στοιχηματική πρόταση στο Λίβερπουλ – Ρεάλ, κάντε υπομονή, στο τέλος του κειμένου θα βρείτε τα τρία σημεία που έχω επιλέξει για απόψε. Εξάλλου, υπάρχει τόσο υλικό σήμερα στο site, σιγά μην περιμένατε εμένα για να αποφασίσετε τι θα παίξετε. Αλλωστε, να (σας) θυμίσω ότι πέρσι είχα δώσει «κατάκτηση Μάντσεστερ Σίτι»!
Πάμε λοιπόν με χρονική σειρά.
1983
Ενα πιτσιρίκι τότε, γύρω στα 15, αναζητούσε μανιωδώς να βρει εισιτήριο για τον τελικό Αμβούργο – Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ. Καμία τύχη. Το μισό Τορίνο είχε μετακομίσει στην Αθήνα, οι Γερμανοί είχαν κάνει κατάληψη της πρωτεύουσας για 2-3 μέρες, πού να βρεθεί μαγικό χαρτάκι για το πιτσιρικάκι (κάνει και ρίμα). Μάλιστα, ήταν και θρασύς. Εψαχνε δύο εισιτήρια, να το συνοδεύσει ο αδερφός του. Ούτε με σφαίρες, δηλαδή… Μέχρι και πολιτικό μέσον σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει (ΠΑΣΟΚ είχαμε, όλα επιτρέπονταν), αλλά τζίφος. Και εκεί που το έχει πάρει απόφαση ότι θα δει το ματς από την (ασπρόμαυρη) τηλεόραση, γίνεται το θαύμα. Ενας συγγενής του βρίσκει στα σκουπίδια (ναι, στα σκουπίδια) ενός μαγαζιού με ηλεκτρικά είδη «κάτι που γράφει πάνω 28ος τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Ξέρεις τι είναι;». Μα, τι λες, άνθρωπέ μου; Φέρτο εδώ και μη μιλάς. Και κάπως έτσι το πιτσιρίκι μπαίνει στο γήπεδο. Ελα όμως που ήταν στενοχωρημένο γιατί ο αδερφός του θα έμενε έξω από τη γιορτή. Κρίμα. Κανά 20λεπτο κράτησε η στενοχώρια, διότι ο αδερφός βρήκε στη μαύρη αγορά το μαγικό χαρτάκι και παίρνει θέση στο πάνω διάζωμα του ΟΑΚΑ. Μπορείτε να φανταστείτε τώρα σε ποια θέση κάθισε ο μεγάλος αδερφός; Ναι, σωστά μαντέψατε, δίπλα από τον μικρό. Αρα, δύο είναι τα πιθανά σενάρια: 1. Ο μαυραγορίτης είχε δύο εισιτήρια και το ένα τού έπεσε στα σκουπίδια, 2. Για τα δύο αδέρφια συνωμότησε το σύμπαν να δουν μαζί τον τελικό στο γήπεδο. Δεν ξέρω αν υπήρχε στοίχημα τότε (παράνομο, εννοείται), ξέρω όμως ότι αν έπαιζαν, με τέτοια ρέντα θα είχαν ποντάρει: Κατάκτηση Αμβούργο, Ακριβές Σκορ 1-0, Πρώτος σκόρερ Μάγκατ, Γκολ πρώτου γκολ 1’-10’ κ.λπ.
1999
«Αρρωστάκι» με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο «πρωταγωνιστής» αυτής της ιστορίας. Με το που περνάει η αγαπημένη του ομάδα στον τελικό, κλείνει αεροπορικά, διαμονή, από τη Λέσχη Φίλων της MANU προμηθεύεται εισιτήριο του αγώνα και τέλη Μαΐου εκείνης της χρονιάς ταξιδεύει προς Βαρκελώνη, έτοιμος να πανηγυρίσει μια κούπα που έλειπε 31 χρόνια από την τροπαιοθήκη της ομάδας του. Την ημέρα του αγώνα, με μια παρέα γνωστών κυκλοφορούν στους δρόμους της καταλανικής πρωτεύουσας και πανηγυρίζουν προκαταβολικά: «Ποια Μπάγερν; Δεν χάνεται το Κύπελλο απόψε». Πέντε (ναι, πέντε) ώρες πριν από το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή παίρνει θέση στο «Καμπ Νόου», έχει μαζί του σάντουιτς, αναψυκτικά και πασατέμπο (εμείς στα ελληνικά γήπεδα έτσι κάνουμε και σ’ όποιον αρέσει) και περιμένει. Το γκολ του Μπάσλερ στο 6ο λεπτό δεν τον πτοεί, συνεχίζει να πιστεύει «έλα μωρέ, ποια Μπάγερν;», αλλά όσο κυλάει το ματς, αρχίζουν να τον ζώνουν τα φίδια. Και στο 88’ λαμβάνει μια ιστορική απόφαση, μονολογώντας: «Θα φύγω από το γήπεδο, δεν αντέχω. Τόσα έξοδα έκανα, τόση ταλαιπωρία, πάω να κλειστώ στο ξενοδοχείο, ούτε τηλέφωνο δεν θα σηκώσω». Το τι έγινε στο φινάλε του αγώνα το γνωρίζετε. Αυτό που δεν γνωρίζετε είναι ότι ο φίλος αυτός έμαθε για τα γκολ του Σέριγχαμ και του Σόλσκιερ την άλλη μέρα στο αεροδρόμιο, όταν έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής!
[novibet_desktop keimeno_etaireias=”Στοίχημα και κινητό πάνε μαζί τώρα” width=”50%”]
2002
Η τετραμελής παρέα ξεκινάει από την Αθήνα. Εχει καταστρώσει το σχέδιο: προσγειωνόμαστε στο Λούτον, νοικιάζουμε αυτοκίνητο, διασχίζουμε την Αγγλία και διανυκτερεύουμε στο μαγευτικό Εδιμβούργο, ώστε την ημέρα του τελικού να πάμε στη Γλασκώβη και να δούμε το Ρεάλ – Λεβερκούζεν. Ενδιάμεσα, αφού έχουμε χρόνο, περνάμε από Λίβερπουλ και Μάντσεστερ να κάνουμε tour στα γήπεδα των δύο αυτών πόλεων. Ωραίο πρόγραμμα, ε; Και γινόταν ακόμα καλύτερο από τη στιγμή που είχαν εξασφαλισμένα τα εισιτήρια του τελικού. Μια χαρά ως εδώ. Με το που προσγειώνονται στο Λούτον, παίρνουν το αυτοκίνητο και κάνουν μια πρώτη στάση, για βενζίνη. Ο ένας από τους τρεις έχει και τα τέσσερα εισιτήρια (συν όλα τα χρήματά του, κάθε λογής κάρτες, ταυτότητα, διαβατήριο) στο τσαντάκι του και το αφήνει πάνω στον «ουρανό» του (δεξιοτίμονου, έτσι το αναφέρω, για να δώσω έμφαση) αυτοκινήτου. Πάνω στην κουβέντα, ξεχνιέται και μπαίνει στη θέση του συνοδηγού χωρίς αυτό. Η παρέα βγαίνει στον αυτοκινητόδρομο και δέχεται καταιγισμό κορναρισμάτων. Ο,τι νταλίκα περνούσε από δίπλα τους, τους άναβε τα φώτα, τους κόρναρε, τους έλεγε κάτι σε βαριά αγγλικά. Καμία σημασία. Μέχρι που, μετά από καμιά 30αριά χιλιόμετρα, περνάει μια λιμουζίνα από δίπλα τους και τους δείχνει τον «ουρανό». Εκεί βρισκόταν το τσαντάκι, το οποίο είχε πιαστεί από το λουρί στο τζάμι του αυτοκινήτου. Ωιμέ. Το ευτυχές είναι ότι σε όλη αυτή την πορεία των 30 χιλιομέτρων, δεν χρειάστηκε ο συνοδηγός να ανοίξει το παράθυρο, διότι το τσαντάκι θα το έπαιρνε ο αέρας. Η απορία όμως παραμένει ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια αργότερα: τι τιμωρία θα είχε υποστεί ο έρμος από τους φίλους του;
[stoiximan_desktop keimeno_etaireias=”Cash Out* – Κλείσε το στοίχημά σου” width=”50%”]
2003
Ο… ήρωας αυτής της ιστορίας ετοιμάζεται για το Μάντσεστερ. Και σκέφτεται: αφού εκεί θα γίνεται κόλαση από Ιταλούς φιλάθλους και δύσκολα θα βρω να μείνω κάπου, δεν κλείνω δωμάτιο στο Λίβερπουλ; 60 χιλιόμετρα απόσταση είναι, αλλά τουλάχιστον θα είμαι ήσυχος. Σωστή η σκέψη του. Φτάνει λοιπόν στο μεγάλο λιμάνι της χώρας, απόγευμα. Πάει στο ξενοδοχείο και λίγο πριν βραδιάσει, αποφασίζει να βγει μια βόλτα με τη βιντεοκάμερα (ναι, για τόσο παλιά μιλάμε…), να φωτογραφίσει την πόλη και να φάει κάτι. Εχει πάνω του την κάμερα, το εισιτήριο του τελικού, τα λεφτά του και το διαβατήριό του. Μόλις στρίβει στην πρώτη γωνία, πετάγονται δύο καλόπαιδα, αρχίζουν να τον βρίζουν, δεν δίνει όμως σημασία. Στη συνέχεια όμως πέφτουν πάνω του με κλοτσιές και μπουνιές. Τόπι στο ξύλο τον έκαναν. Οταν συνέρχεται, διαπιστώνει ότι δεν έχει τίποτα, πάει η κάμερα, πάνε και τα λεφτά, πάει και το διαβατήριο, πάει και το εισιτήριο. Μετά κόπων και βασάνων, επιστρέφει στο ξενοδοχείο, βρίσκει τρόπο να επικοινωνήσει με τον πατέρα του που βρίσκεται ήδη στο Μάντσεστερ, εκείνος κανονίζει πώς θα ταξιδέψει ως εκεί ο γιος του, τελικά την ημέρα του τελικού οι δυο τους είναι μαζί. «Τουλάχιστον είμαι καλά, δεν έπαθα καμιά μεγαλύτερη ζημιά», σκέφτεται ο γιος. Για (πολύ) καλή του τύχη, περισσεύει και ένα εισιτήριο του αγώνα, μπαίνει στον ναό (έτσι αποκαλεί το «Ολντ Τράφορντ») και είναι πανευτυχής που θα δει έναν πραγματικά μεγάλο τελικό, ξεχνώντας όσα τράβηξε την προηγούμενη μέρα και τους πόνους σε όλο του το κορμί. Σύμφωνα με όσα ισχυρίζεται ο ίδιος, με όσα (δεν) είδε στο γήπεδο πόνεσε κι άλλο. Μακράν ο χειρότερος τελικός ever. Είναι αυτό που λένε «άμα δεν σε θέλει…».
[pamestoixima_desktop keimeno_etaireias=”Ενισχυμένες αποδόσεις καθημερινά” width=”50%”]
2004
Τρεις φίλοι δίνουν ραντεβού στο «Βενιζέλος» με προορισμό το Ντίσελντορφ. Ο ένας δεν ξυπνάει στην ώρα του, χάνει την πτήση, κακό του κεφαλιού του. Φτάνει στη γερμανική πόλη με την επόμενη κι αφού έχει πληρώσει τα διπλά. Ποδοσφαιρομάνα η Βεστφαλία. Ευκαιρία λοιπόν να νοικιάσουν αυτοκίνητο, να πάνε σε όσα γήπεδα προλαβαίνουν: Ντόρτμουντ, Σάλκε, Μπόχουμ «λέει» το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας, αλλά το απόγευμα πρέπει να βρίσκονται οπωσδήποτε στο Γκελζενκίρχεν, να παραλάβουν τις διαπιστεύσεις του τελικού. Ο οδηγός αφήνει τους δύο φίλους του έξω από την «Αουφ Σάλκε Αρίνα» και ψάχνει να παρκάρει. Μάταια. Οταν ακούτε Κοιλάδα του Ρουρ, μην πιστεύετε τίποτα. Κάτι τεράστιοι δρόμοι υπάρχουν μόνο, που αν ξεχαστείς λίγο και δεν δεις τις πινακίδες, μέχρι που φτάνεις Ολλανδία. Κάνει 5-6 κύκλους, δεν βρίσκει με τίποτα πάρκινγκ και εκεί πετάγεται ο «Ελληνάρας» από μέσα του: θα παρκάρω μπροστά στο γήπεδο. Σιγά μωρέ, τι θα μου κάνουν; Εντοπίζει μια θέση δίπλα από την είσοδο του γηπέδου και βάζει το αυτοκίνητο λες και είναι κάποιος επίσημος, ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ ας πούμε. Ενας Γερμανός παρκαδόρος τον σταματάει, του ζητάει ευγενικά να φύγει από εκεί, λένε κάτι κουβέντες μεταξύ τους χωρίς να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον, τελικά ο Γερμανός υποχωρεί και του δείχνει το ρολόι, επισημαίνοντάς του ότι σε 15 λεπτά πρέπει να έρθει να πάρει το αυτοκίνητο. Οκ, λέει ο «Ελληνάρας». Πάει τρέχοντας προς την αίθουσα των διαπιστεύσεων, αλλά εκεί υπάρχει μια ουρά 50 μέτρα. Τελικά, έρχεται η σειρά του και αφού βρίσκει τους φίλους του, αποφασίζουν να πιουν καμιά μπύρα. «Στη Γερμανία είμαστε, μια μπύρα θα την πιούμε». Αμ, δεν ήταν μία η μπύρα, ήταν περισσότερες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχει ξεχάσει και το αυτοκίνητο, και τον Γερμανό παρκαδόρο. Οταν μετά από δίωρο το(υς) θυμήθηκε, είδε από μακριά τον Γερμανό να έχει γίνει… Τούρκος. Ετοιμος να επιτεθεί. Γιατί, εν τω μεταξύ, είχε έρθει ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ (ω, ναι) και δεν είχε πού να παρκάρει! Δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσα κοσμητικά επίθετα άκουσε από τον παρκαδόρο. Πάλι καλά που ο «Ελληνάρας» δεν πάρκαρε στη θέση του πούλμαν της Πόρτο, να μην μπορεί η αποστολή να μπει στο γήπεδο. Ικανός ήταν…
2007
Μίλαν – Λίβερπουλ στο ΟΑΚΑ, στο ριμέικ του συγκλονιστικού τελικού της Πόλης το 2005. Εδώ, οι «πρωταγωνιστές» είναι δύο. Ή, μάλλον, τρεις. Οι δύο φίλοι δεν βρίσκουν εισιτήριο για το ματς, απευθύνονται σε κάθε γνωστό και άγνωστο (όχι, πολιτικό μέσον δεν έβαλαν, είχε «πέσει» το ΠΑΣΟΚ), αλλά τίποτα. Μέχρι και στα σκουπίδια έψαξαν μπας και… Το έχουν πάρει λοιπόν απόφαση ότι δεν θα μπουν στο γήπεδο. Μέχρι που εμφανίζεται ο τρίτος, ο οποίος χρωστάει κάτι λεφτά στον έναν από τους δύο και του λέει: «Φιλαράκι, δεν έχω να σε ξεπληρώσω, έχω όμως δύο εισιτήρια για τον τελικό. Στα δίνω και πατσίζουμε». Τι; Θέλει και ερώτημα; Φέρε τα εισιτήρια και ξεχνάμε το χρέος. Παίρνει τα μαγικά χαρτάκια, τα βάζει στο συρτάρι του γραφείου του και ειδοποιεί τον φίλο του να βρεθούν το απόγευμα για να πάνε στο ΟΑΚΑ. Συναντιούνται πανευτυχείς, κοστουμαρισμένοι, παρφουμαρισμένοι, με την ελπίδα να απολαύσουν κανά 3-3 πάλι. Τελικά, ούτε 3-3 ήρθε το ματς, ούτε τον τελικό είδαν. Γιατί; Διότι ο τρίτος, αυτός που χρωστούσε ντε, το μετάνιωσε. Και όταν πήγε στο σπίτι του, επέστρεψε πίσω να ζητήσει τα εισιτήρια, δεν βρήκε κανέναν, μπήκε σαν κύριος στο γραφείο και τα βούτηξε. Κανονική κλοπή, δηλαδή. Αν και, μεταξύ μας, έκλεψε κάτι δικό του. Αντε βγάλε άκρη. Οταν λοιπόν οι δύο φίλοι άνοιξαν το συρτάρι, βρήκαν μέσα κάτι χαρτιά Α4 και κάτι στιλό. Με αυτά δεν μπαίνεις στο γήπεδο. Εκτοτε, πάντως, αναζητείται η τύχη του «κλέφτη». Τι να απέγινε άραγε;
[interwetten_desktop keimeno_etaireias=”Interwetten.gr, με πρόγραμμα επιβράβευσης* για όλους!” width=”50%”]
2015
Αυτή η ιστορία έχει τρεις πραγματικούς φίλους. Οχι κανένα λαμόγιο, όπως η προηγούμενη. Οι τρεις τους λοιπόν πάνε στο Βερολίνο, Μπαρτσελόνα – Γιουβέντους ο τελικός. Ολα κανονισμένα, τακτοποιημένα, πλην μιας εκκρεμότητας: δεν έχουν εισιτήρια. Ε, και; Θα βρούμε εκεί, σκέφτηκαν. Λες και μόλις έφταναν στη γερμανική πρωτεύουσα θα τους περίμενε ο Θόδωρος Θεοδωρίδης με τρία εισιτήρια στα χέρια. Τέλος πάντων, τις δύο πρώτες μέρες απολαμβάνουν τις βερολινέζικες ομορφιές, την τρίτη αποφασίζουν να ψάξουν τρόπο πώς θα μπουν στο γήπεδο. Με πολύ κόπο, βρίσκουν ένα εισιτήριο. Η χαρά, τεράστια. Αλλά και το δίλημμα (τρίλημμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση) μεγάλο: ποιος από τους τρεις θα ζήσει live τον τελικό; Κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, ένας είναι ο τυχερός. Πάνε όμως παρέα μέχρι το «Ολίμπιασταντιον». Οι δύο που ξέμειναν, αναζητούν μια διώροφη καφετέρια δίπλα στο γήπεδο για να δουν τον αγώνα και να ζήσουν από κοντά τον παλμό του τελικού. Οντως, στριμώχνονται σε ένα τραπέζι, ξεκινάει το ματς, ξαφνικά μπουκάρουν καμιά 30αριά φίλοι της Γιουβέντους και πάνε στο υπόγειο, τραγουδώντας τον ύμνο της Γιούβε. Ολα καλά και ήσυχα μέχρι τώρα. Στην έναρξη του β’ ημιχρόνου, εμφανίζεται ένας άσβερκος δίμετρος Γερμανός αστυνομικός. Και ξωπίσω του μια στρατιά συναδέλφων του. Ντερέκια όλοι τους. Χωρίς να πουν έστω μια «καλησπέρα» (καμία ευγένεια αυτοί οι Γερμανοί, βρε παιδί μου), φτάνουν με 2-3 άλματα στο υπόγειο. Μέχρι και ο Τεντόγλου θα τους ζήλευε… Κάπου εκεί αρχίζει ο βομβαρδισμός. Το τι ξύλο πέφτει, δεν περιγράφεται. Ουδείς καταλαβαίνει γιατί. Και, βέβαια, ουδείς τολμάει να ρωτήσει «γιατί;». Ο αγώνας τελειώνει, οι Ισπανοί που βρίσκονται στην καφετέρια πανηγυρίζουν, αλλά οι Ιταλοί φίλαθλοι δεν φαίνονται πουθενά. Δεν βγαίνουν από το υπόγειο. Το περίεργο είναι ότι ούτε οι άσβερκοι εμφανίζονται. Αρκετή ώρα αργότερα, δεν ακούγεται «κιχ» από το υπόγειο. Πολύ πιθανό να τους δέρνουν ακόμα…
Προγνωστικά Τσάμπιονς Λιγκ
Οι έξυπνοι αναγνώστες το έπιασαν το νόημα με τη μία. «Γιατί αυτός ο μπαγάσας περιέγραψε 7 ιστορίες;». Αντε, να απαντήσω. Γιατί, τόσα θα είναι τα τρόπαια της Λίβερπουλ την 29η Μαΐου του 2022. Ναι, ξέρω ότι το ματς είναι στις 28. Θα τελειώσει όμως στις 29. Αρα; Κάντε σκρολ στο πινακάκι…
[bet365_desktop keimeno_etaireias=”Αμέτρητα ειδικά στοιχήματα στην Bet365!” width=”50%”]
