Ήθελε η μοίρα να γίνει ο τελικός 18 Δεκεμβρίου. Και τι είναι στις 18 Δεκεμβρίου, βρε Μαστροβάγγε; Αφού ρωτάτε τόσο ευγενικά, θα σας πω. Είναι η Παγκόσμια Μέρα Μετανάστη. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο δίδυμο από το Αργεντινή – Γαλλία για να παίξει έναν τελικό Μουντιάλ μια τέτοια μέρα. Παραδοσιακά, το γαλλικό ποδόσφαιρο έχει ως καύσιμο τα παιδιά και τα εγγόνια μεταναστών από τις παλιές αποικίες. Και η Αργεντινή έχει ως ποδοσφαιρική μάνα τη Γένοβα, αφού η πλειονότητα των μεγάλων της παικτών προέρχεται από την εργατική τάξη, η οποία δημιουργήθηκε με τη μαζική μετανάστευση των Γενοβέζων.
ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΜΕ ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ!
Είναι εντυπωσιακό πόσοι παίκτες σε αυτήν την εθνική Γαλλίας έχουν ρίζες από άλλους τόπους. Κάθισα και έψαξα και τους 26 και οι μόνοι που δεν έχουν τουλάχιστον έναν παππού από κάπου αλλού είναι o Παβάρ, ο Ραμπιό και ο Βερετού. Ναι, μέχρι και ο Ζιρού έχει μια Ιταλίδα γιαγιά. Μέχρι και ο Γιορίς έχει παππού από την Ισπανία. Ακόμα και ο κόουτς Ντιντιέ Ντεσάν, πιο Γάλλος κι από τον Επιθεωρητή Κλουζό, έχει παππούδες από την ισπανική πλευρά της Χώρας των Βάσκων, οι οποίοι μετακόμισαν στη Γαλλία για να πιάσουν δουλειά στα διάσημα εργοστάσια σοκολάτας του Μπαγιόν.
Αλλά και από την άλλη πλευρά, από την Αργεντινή, είναι ένας μετανάστης που οδηγεί την ομάδα. Η οικογένεια Μέσι άφησε το Ροσάριο όταν ο μικρός Λιονέλ ήταν 13, αφού η Μπαρσελόνα αναλάμβανε τα ιατρικά έξοδα για την ορμονοθεραπεία του. Γνωστή η ιστορία, δεν θα σας κουράσω.
Πού θέλω να καταλήξω με αυτό το λογύδριο περί μεταναστών και μετανάστευσης; Δεν ξέρω. Αλλά από κάπου έπρεπε να αρχίσω. Μετά από ένα μήνα σχεδόν καθημερινών κειμένων, στέρεψα από ιδέες, ο μάστορας.
Άντε πάλι με τους οιωνούς
Τα έλεγα για τους Άγγλους. Τα είπα για τους Μαροκινούς. Όταν εγκαταλείπουμε το ποδόσφαιρο και πιάνουμε τα σημάδια, το μάτι μου στραβώνει. Κι άρχισαν κάτι ανόητοι να βρίσκουν οιωνούς και να εξηγούν με ζώδια και συναστρίες γιατί θα το πάρει η Αργεντινή. Το έκαναν και πόντκαστ οι αθεόφοβοι. Δεν τα μπορώ αυτά. Σχεδόν δεν θέλω να το πάρει η Αργεντινή λόγω όλων αυτών. Κι ας είμαι μία ιδέα πιο πολύ με τον Μέσι.
Για τον Λίο
Ο Λιονέλ Μέσι περπατάει, λένε. Βρε τι λέτε, βρε; Άστους να κουρεύονται, Λίο μου. Όπως κουρεύτηκες κι εσύ. Σε θυμάμαι πιτσιρίκι, με το λιγδωμένο μαλλάκι, να τρέχεις σαν τον διάολο πάνω κάτω στο γήπεδο. Είναι πολύ ρομαντικό να έχεις ακολουθήσει έναν ποδοσφαιριστή από αμούστακο αγόρι, μέχρι σήμερα, στα ποδοσφαιρικά γεράματα. Με το μουσάκι του, με το τατουάζ-μανίκι. Με λιγότερες ανάσες, αλλά περισσότερη ωριμότητα και περισσότερο πάθος από ποτέ.
Δεν ήμουν ποτέ με την Αργεντινή. Η Ολλανδία είναι η τρέλα μου. Ούτε είμαι Μπαρσελόνα. Ο Εργοτέλης και η Ουνιόν να κερδάνε… Αλλά αγαπώ τους ποδοσφαιριστές που κάνουν το όμορφο σπορ πιο γλυκό. Για αυτό και θα ήθελα να δω τον Μέσι να σηκώνει το τρόπαιο. Και μετά να ανακοινώνει την απόσυρσή σου. Θα ήταν τόσο κινηματογραφικό…
Βλέπεις, Τσόλο, πώς γίνεται;
Βλέπεις τον Αντουάν Γκριεζμάν σε αυτό το Μουντιάλ και σε πιάνει μια θλίψη, ρε φίλε. Αυτός ο παιχταράς, αυτό το ποδοσφαιρικό μυαλό, έχει μπλέξει με τον Τσόλο Σιμεόνε. Τον Σιμεόνε, που τον γουστάρω ως προσωπικότητα, αλλά έχει ένα βασικό μειονέκτημα. Είναι ένας προπονητής που θέλει να είναι ο ίδιος ο σταρ. Και πάει και ευνουχίζει έναν ποδοσφαιριστή με προσόντα μαέστρου μιας άλλης εποχής.
Και βλέπεις τώρα πώς αγωνίζεται ο Γκριζί σε αυτό το τουρνουά. Έχει πάρει το ελεύθερο από τον Ντεσάν, κινείται σε όλους τους χώρους και δημιουργεί παιχνίδι για τους συμπαίκτες του. Και παράλληλα κόβει σαν αμυντικό χαφ. Ο τρόπος που αμυνόταν απέναντι στο Μαρόκο με έκανε να βγάζω τα γυαλιά μου και να τα καθαρίζω με Άζαξ, μπας και φταίει η μπίχλα τους που βλέπω τον «Μικρό Πρίγκιπα» παντού στο γήπεδο.
Βάλε γκολ
Έχω την αίσθηση πως δεν θα είναι ένας τυπικός τελικός. Δεν θα είναι αυτό που συνήθως περιμένουμε από έναν τελικό. Από το σωτήριο έτος 1986 κι έπειτα (σωτήριο γιατί ήρθε στον κόσμο ο Μαστροβάγγος), μόνο τρεις από τους εννέα τελικούς ήρθαν over. Ήταν οι τελικοί που κέρδισαν η Αργεντινή (3-2 τη Δυτική Γερμανία το 1986) και η Γαλλία (3-0 τη Βραζιλία το 1998 και 4-2 την Κροατία πριν από τέσσερα χρόνια). Δεν παίζει μπάλα η ιστορία (κι ας μας έλεγε ο Αντώνης Ρέμος «τέρμα η ιστορία», ποτέ δεν την είδα να φοράει γάντια), αλλά αυτό λέει κάτι για το αγωνιστικό DNA των δύο ομάδων. Περιμένω over απόψε, αλλά σημείο του 2.40 δεν δίνει ο Μαστροβάγγος.
Το snooze στο ξυπνητήρι
Ποιος έχει τη μεγαλύτερη δίψα; Όλοι, γιατί το Μουντιάλ γίνεται μέσα στην έρημο. Άρχισα πάλι τις ανοησίες. Όχι, τη μεγαλύτερη δίψα την έχει η Αργεντινή. Η Γαλλία το πήρε πριν τέσσερα χρόνια. Ξεδίψασε μια ολιά. Οι παίκτες της θα έχουν αυτό το δεκάλεπτο πριν τον ύπνο να μαριναριστούν στις σκέψεις τους. Αλλά το πρωί θα το πατήσουν το snooze στο ξυπνητήρι. Όμως δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Μέσι και οι στρατιώτες του θα κοιμηθούν απόψε. Με μαύρους κύκλους και το μαχαίρι στα δόντια θα μπουν στο γήπεδο.
Αργεντινή – Γαλλία προγνωστικά
Τι παίζουμε λοιπόν σήμερα; Βλέπω γκολ και από τους δύο. Αλλά βλέπω και παράταση. Και αν πάμε παράταση, βλέπω και πέναλτι. Και στα πέναλτι πάντα κερδίζει η Αργεντινή. Οπότε ακριβές σκορ 2-2 και νίκη Αργεντινής στα πέναλτι. Και στα ειδικά, πάμε με το γκολ του Βαράν με κεφαλιά, γιατί ποιος θα τον μαρκάρει στα κόρνερ; Οι στόπερ του ενάμισι μέτρου των Αργεντίνων; Πες ότι η κάθε ομάδα θα κερδίσει από πέντε κόρνερ. Η Αργεντινή τα τρία θα τα εκτελέσει με πασούλα, το ένα θα προσπαθήσει να το βάλει απευθείας ο Ντι Μαρία και μόνο ένα θα γίνει με σέντρα. Και τα πέντε της Γαλλίας θα κατεβάσουν την αεροπορία. Μισή ευκαιρία θέλει ο Βαράν.
Άιντε για ένα τελευταίο ταμείο.
ΥΓ. Ένα καταπληκτικό Μουντιάλ, από άποψη θεάματος, φτάνει στο φινάλε. Αλλά ως τι θα μείνει στην ιστορία; Θα μείνει για την μπάλα που είδαμε, ή για το παρασκήνιο. Η FIFA είπε ψέματα, έκρυψε πράγματα και έκανε λάθη. Δεν τη συγχωρώ για αυτό. Δεν τη συγχωρώ, γιατί χάλασε κάτι πάρα πολύ όμορφο. Αλλά δεν θα την αφήσουμε να μας κλέψει τη χαρά του ποδοσφαίρου. Πολλές χαρές χάνουμε από λάθη σε αυτήν τη ζωή για να επιτρέψουμε στους τύπους με τις γραβάτες να μας το κάνουν κι αυτό.
