«Λουί, νομίζω ότι αυτό είναι το ξεκίνημα μιας υπέροχης φιλίας», έλεγε ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στον Κλοντ Ρεν στο τέλος της «Καζαμπλάνκα», στην πιο γνωστή τελευταία ατάκα ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου.
Τι ταινιάρα η «Καζαμπλάνκα»… Και τι άντερα ήθελε να τη βγάλεις το 1942, εν μέσω Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να πεις την ιστορία ενός Τσέχου ηγέτη της αντίστασης, που κρατείται στο Μαρόκο, ένα Μαρόκο υπό την κατοχή της συνθηκολογημένης Γαλλίας του Βισύ.
ΔΩΡΟ* ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ 15€ ΣΤΗ WOLT!
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα είναι το ξεκίνημα μιας φιλίας για Γάλλους και Μαροκινούς. Ξέρω ότι και για τους δύο είναι μια τεράστια στιγμή. Και παρότι δεν θα έχουν ποτέ το Παρίσι, θα έχουν για πάντα το Κατάρ. Πριν σταματήσω με τις ατάκες από την ταινία, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Μπόγκαρτ ως Ρικ Μπλέιν είναι πιο κουλ από όσο εσείς και εγώ θα υπάρξουμε ποτέ.
Καταλάβατε πώς θα πάει η υπόθεση. Πάλι ιστορίες χωρίς ουσία θα αραδιάσω. Αν σας ενδιαφέρει μόνο η ανάλυση του αγώνα, πηγαίνετε στην τελευταία παράγραφο. Ή σε κάποιο άλλο μπλογκ. Δεν θα λέμε τα ίδια.
Τι να πεις για το Μαρόκο;
Ξέρετε τώρα ποιο είναι το πρόβλημα; Ό,τι είχα να πω για το Μαρόκο το είπα στα δύο προηγούμενα νοκ άουτ. Δεν περίμενα να φτάσει ώς εδώ και σπατάλησα όλη την πληροφορία στα ματς με την Ισπανία και την Πορτογαλία. Είπα για τον Ελ Σιντ και τη Μαυριτανική Ανδαλουσία, είπα για τους Μαροκινούς του εξωτερικού. Τα εξάντλησα όλα. Και αυτοί οι άτιμοι συνέχισαν και θα βρεθούν και με τη Γαλλία. Μεσογειακούς Αγώνες το κάναμε, εδώ που τα λέμε.
Θα είχα να σας δώσω κάτι παραπάνω, αλλά το ταξίδι μου στο Μαρόκο απέχει ακόμα 27 μέρες. Αν μου δώσετε ένα μηνάκι, μπορώ να έρθω και να σας πω ό,τι θέλετε. Και έχω χάσει και τις επαφές του Χαφίντ και της Χαλίμα, των Μαροκινών συναδέλφων μου στην Ολλανδία. Να πάλι το ζήτημα των εν Ευρώπη Μαροκινών. Και τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν το έχω εξαντλήσει εντελώς. Μπορώ να το ξεζουμίσω ακόμα λίγο, με το φόβο να γίνω κουραστικός και γραφικός (#δεντοσυνηθίζω).
Ήμασταν πάντοτε παιχτάρες
Το Μαρόκο ήταν πάντα μια υπολογίσιμη δύναμη στο ποδόσφαιρο της Αφρικής. H πρώτη αφρικανική ομάδα που πήρε βαθμό σε Παγκόσμιο, το 1970. Η πρώτη που πέρασε στα νοκ άουτ, το 1986, πριν αποκλειστεί με ένα γκολ του Λόταρ Ματέους μια ανάσα πριν το σφύριγμα της λήξης. Και πλέον η πρώτη που περνάει στα ημιτελικά.
Και όμως. Από το 1986 ώς και σήμερα, η εθνική ομάδα άρχισε να φθίνει, ενώ οι δύο υπερδυνάμεις της χώρας, η Βιντάντ και η Ράτζα, οι μισητοί συμπολίτες από την Καζαμπλάνκα, διαρκώς ανεβαίνουν και έχουν έκτοτε κατακτήσει από τρία Τσάμπιονς Λιγκ Αφρικής εκάστη.
Ο λόγος είναι απλός: η μετανάστευση. Η μαροκινή διασπορά έχει βγάλει τεράστιους ποδοσφαιριστές, όμως η κόντρα ανάμεσα στους ξενόφερτους μετανάστες δεύτερης γενιάς και το ντόπιο ταλέντο κατέστρεφε κάθε προσπάθεια της Εθνικής. Ήμασταν πάντοτε παιχτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές, που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Και όμως, τόσοι και τόσοι γιοι μεταναστών επέλεξαν να αντιπροσωπεύσουν την πατρίδα των γονιών τους και όχι τη χώρα που γεννήθηκαν. Από πείσμα και τρέλα, γιατί ανήκουν εδώ. Άντε πάλι Πορτοκάλογλου. Εκτός από Μεσογειακούς Αγώνες, το κάναμε και Μουσικό Κουτί.
Η κόντρα συνεχιζόταν σταθερά μέχρι και τον Αύγουστο. Ώσπου την ομάδα ανέλαβε ο Οαλίντ Ρεγκραγκί. Γεννημένος κι αυτός στα προάστια του Παρισιού, κατάφερε να μονιάσει μια ομάδα που αποτελείται από έντεκα γεννημένους στο Μαρόκο, τέσσερις στην Ολλανδία, τέσσερις στο Βέλγιο, τρεις στη Γαλλία, έναν στην Ισπανία, έναν στην Ιταλία, έναν στη Γερμανία και έναν στον Καναδά. Αν βρίσκαμε και τον Πόντιο, θα φτιάχναμε κακό ρατσιστικό ανέκδοτο της δεκαετίας του Ενενήντα.
Αρχίσαμε τις βλακείες των Άγγλων
Υπάρχει λόγος που είμαι τόσο εμπαθής με την εθνική Αγγλίας. Δεν είναι μονάχα αυτή η βρετανική υπεροψία, αυτό το αίσθημα πως το ποδόσφαιρο τους ανήκει. Είναι η σιγουριά με την οποία αντιμετωπίζουν κάθε Μουντιάλ, λες και είναι οι καγκελάριοι του σύμπαντος. Και πάνε και μου εφευρίσκουν οιωνούς πάντα. Θα πάρουμε, λέει, το Μουντιάλ, γιατί ο Κρόνος είναι ανάδρομος κι έχει σελήνη στο Ζυγό και έτσι ήταν και το 1966. Ή γιατί η πρώτη σε πωλήσεις σοκολάτα είναι η ίδια με τότε. Είναι πάντα η ίδια. Άγγλοι είστε. Θα τρώτε πάντα Κάντμπουρις.
Άρχισαν όμως τις αηδίες τώρα και τα Μαροκινά. Το 2010, το 10 στην Τσέλσι φορούσε ο Μάτα. Το Παγκόσμιο το πήρε η Ισπανία. Το 2014, το 14 στην Τσέλσι φορούσε ο Σούρλε. Το πήρε η Γερμανία. Το 2018, το 18 το είχε ο Ζιρού. Παγκόσμια Πρωταθλήτρια η Γαλλία. Φέτος, το 2022, το 22 το έχει ο Ζιγιές.
O Γκριεζμάν των επαναλαμβανόμενων συμπτώσεων
Η περίπτωση του Αντουάν Γκριεζμάν είναι μοναδική. Είναι Γάλλος, με γερμανική και πορτογαλική καταγωγή, ανδρωμένος ποδοσφαιρικά στην Ισπανία, ο οποίος λατρεύει την Ουρουγουάη και έχει δηλώσει ότι θέλει να κλείσει την καριέρα του στην Πενιαρόλ (έλα στους Καρμπονέρος, ρε παιχταρά).
Ο Γκριεζμάν έχει περισσότερα αγωνιστικά πρόσωπα και από τα κουρέματά του. Στη Ρεάλ Σοσιεδάδ ήταν οριακά μαγικός, στην πρώτη του θητεία στην Ατλέτικο ήταν εξωπραγματικός, αλλά από τη στιγμή που η Μπαρτσελόνα ενδιαφέρθηκε για αυτόν, είναι λες και η καριέρα του έγινε ταινία του Χόλιγουντ, με το ένα εμπόδιο να διαδέχεται το άλλο, μπας και ενδιαφερθούμε για τον ήρωα.
Η Ατλέτικο θέλησε να ακυρώσει τη μεταγραφή του, λόγω μη αποπληρωμής κάποιας δόσης, μετά τον πήρε πίσω ως δανεικό και κάτι περίεργοι όροι στο συμβόλαιο ανάγκασαν τον Σιμεόνε να τον χρησιμοποιεί μόνο για περιορισμένα μισάωρα. Και άντε μετά να παίξεις μπάλα.
Αλλά όταν φοράει το «7» της Εθνικής Γαλλίας, είναι κάτι το απίστευτο. Στο Euro 2016 ήταν ο κορυφαίος παίκτης του τουρνουά (μαζί με τον Πέπε, κατά την ταπεινή μου άποψη). Στο Παγκόσμιο του 2018 ήταν ο κορυφαίος της Γαλλίας στην πορεία προς το τρόπαιο. Και φέτος είναι ξανά το μυαλό αυτής της ομάδας. Τις μεγάλες στιγμές, ο «Μικρός Πρίγκιπας» είναι πάντα εκεί. Σύμπτωση;
Δεν υπάρχουν συμπτώσεις στην περίπτωση του Γκριεζμάν. Πάρτε τα παιδιά του. Η πρώτη του κόρη, η εξάχρονη Μία, έχει γενέθλια 8 Απριλίου. Ο γιος του, ο τρίχρονος Αμάρο, γεννήθηκε 8 Απριλίου. Η μικρή του κόρη, η ενός έτους Άλμπα, έχει γενέθλια 8 Απριλίου. Μιλήστε μου για συμπτώσεις τώρα.
Ο «Γκριζί» είναι το πρώτο μου μπετ για σήμερα. Να σκοράρει και μάλιστα με σουτ εκτός περιοχής. Πάντα σκεφτόταν, άλλωστε, έξω από το κουτί.
Μαζέψτε τους συνήθεις υπόπτους
Θα χρησιμοποιήσω ακόμα μία ατάκα από την «Καζαμπλάνκα» και συγχωρέστε με, αλλά είμαι σινεμαδάκιας και δεν βρίσκω συχνά την ευκαιρία να το βγάλω στα μπλογκ μου. Μαζέψτε, λοιπόν, τους συνήθεις υπόπτους, όπως είπε ο Λοχαγός Ρενό. Δύο φιλαράκια θα βρεθούν αντιμέτωπα στο φτερό του γηπέδου. Ποιο φτερό; Αριστερά όπως κοιτάτε εσείς, δεξιά όπως κοιτάω εγώ; Δεν θα με τρελάνετε εσείς.
Ο Κιλιάν Μ’Μπαπέ θα μαρκάρεται από το κολλητάρι του, τον Ασράφ Χακίμι. Οι δυο τους κάθονται μαζί στο αεροπλάνο της αποστολής της Παρί Σεν Ζερμέν, παίζουν βιντεοπαιχνίδια κάθε Δευτέρα και κάνουν μαζί διακοπές. Αυτό το δυνατό «bromance» δοκιμάζεται σήμερα. «Θα ξεφτιλίσω τον αδερφό μου», είπε στη συνέντευξη Τύπου ο Μ’Μπαπέ. «Δεν θα φοβηθώ να κλοτσήσω τον καλύτερό μου φίλο», απάντησε ο Χακίμι. Δεν θα χαλάσουν τις καρδιές τους. Θα έχουν για πάντα το Παρίσι (εντάξει, τελείωσα με την «Καζαμπλάνκα» τώρα).
Εκεί θα στηριχτώ σήμερα. Αλλά επειδή το να πάρει κάρτα ο Χακίμι πληρώνει πολύ λίγο για τα δεδομένα μου, θα το τραβήξω από τα μαλλιά. Να πάρει πρώτος κάρτα. Έτσι ρολάρει ο Μάστορας.
Προγνωστικά Γαλλία – Μαρόκο
Τι κρατάμε λοιπόν για το Γαλλία – Μαρόκο; Γκολ έξω από την περιοχή ο Γκριεζμάν, πρώτη κίτρινη ο Χακίμι. Αν τώρα είστε τίποτα φυσιολογικοί και δεν παίζετε μόνο διψήφιες αποδόσεις, μια χαρά είναι το Goal/Goal, βολεύεστε με το anytime γκολ του Γκριζί (ασχέτως μεθόδου) και την κάρτα του Χακίμι, χωρίς απαραιτήτως να είναι ο πρώτος.
ΥΓ. Μέγας είσαι Λιονέλ και θαυμαστά τα έργα σου. Δεν χρειάζεται κανένα τρόπαιο την Κυριακή για να μπει στην κουβέντα για τον κορυφαίο όλων. Είμαστε προνομιούχοι που ζούμε στην εποχή του και τον βλέπουμε να παίζει Τετάρτη και Κυριακή. Ναι, εγώ ως παλιόγερος θα είμαι πάντα Μαραντονικός. Γιατί αυτά αποτυπώνονται στην παιδική ψυχή με πυρωμένο σίδερο. Αλλά κάπου μέσα μου θα ξέρω ότι ο Μέσι είναι τουλάχιστον ισάξιος του Ντιέγκο.
