Ντέρμπι δεν αγγίζονται. Νόμος. Για όσους θυμούνται και μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν, αγγίζω τα όρια της κούρασης. Αλλά επανάληψη, όπως λένε, μητέρα κάθε μάθησης.
Συνεπώς, ούτε για πλάκα δεν αγγίζω σημείο στο αποψινό, πρώτο για φέτος, ντέρμπι της Πόλης. Ναι, η Γαλατά στο σπίτι της έχει να χάσει 2,5 χρόνια. Αλλά, με Φαλκάο, χωρίς Φαλκάο, δεν κόβει ούτε με βαλέ. Δυσκολεύεται στον γκολ, θέλει χρόνο για να «δέσει», ψάχνεται.
Η Φενέρ σίγουρα είναι καλύτερη από πέρυσι, αλλά μόνο και μόνο ο φόβος της αποτυχίας και του κραξίματος που θα πέσει, την έχουν κάνει – οργανικά – λιγόψυχη. Θέλει ένα μεγάλο αποτέλεσμα για να το γυρίσει, δεν θα πόνταρα όμως πως μπορεί να το βρει σε μια έδρα – φρούριο, ενώ και γενικότερα σε ντέρμπι μεταξύ ομάδων της Big-4 έχει ξεχάσει πως είναι να κερδίζει.
Συνεπώς, σημείο ούτε γι’ αστείο από μένα. Υπάρχουν πράγματα όμως για να πιαστεί κανείς, αν σώνει και καλά θέλει να ποντάρει. Και το ίδιο θα κάνω κι εγώ, έστω και για τον χαβά της υπόθεσης. Τα συγκεκριμένα λοιπόν ντέρμπι είναι… κόλαση. Δεν είναι πλάκα. Πέφτει ξύλο. Πολύ ξύλο. Από τα επτά τελευταία, στα τέσσερα έχει βγει κόκκινη. Στα δύο περυσινά, είχαμε συνολικά τέσσερις αποβολές.
Απόψε, σφυρίζει ο Τσακίρ. Κορυφαία σφυρίχτρα, δεν έχει ανάγκη από δημόσιες σχέσεις και ειδικά στα ντέρμπι της Super Lig δεν καταλαβαίνει… Αλλάχ. Μοιράζει κάρτες αβέρτα, θέλοντας (ίσως ενίοτε και υπερβολικά) να επιβληθεί. Η αλήθεια είναι πως κόκκινες, σε αυτά πάντα τα παιχνίδια, δεν βγάζει εύκολα, αλλά πολλές φορές δεν χρειάζεται να υπάρχει και διαιτητική προδιάθεση.
Την κάνουν οι παίκτες τη δουλειά μόνοι τους. Τζέρτζελα θα γίνουν, μανούρες, τάκλινγκ στην καρωτίδα, αγκωνιές. Οποιος λοιπόν, ένας, ένα σκηνικό φτάνει. Το 2.15 που βρίσκεται η προοπτική να βγει μια κόκκινη απόψε, είναι μάλλον υπερτιμολογημένο για τα δεδομένα του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Οπότε, συν… Τσακίρ και (κάποιος) παίκτης κίνει απόψε.
