Το άτιμο το ποδόσφαιρο είναι ποίηση, είναι λογοτεχνία. Δεν είναι τυχαίο ότι το λάτρεψαν τόσοι μεγάλοι λόγιοι. Ο Ρομπέρτο Φονταναρόσα πέθαινε για τη Ροσάριο Σεντράλ. Ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ ήταν ένας δυναμικός εξτρέμ. Ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ έπαιζε για την Πόρτσμουθ όταν έπαιρνε ρεπό από τη συγγραφή του Σέρλοκ Χολμς. Ο Αλμπέρ Καμί ήταν ένας καταπληκτικός τερματοφύλακας που θα μπορούσε να παίξει στην εθνική Γαλλίας αν δεν πάθαινε φυματίωση στα 17 του. Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε.
ΠΡΟΣΦΟΡΑ* ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ! ΔΩΡΕΑΝ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗ!
Μια τέτοια σκηνή ατόφιας ποδοσφαιρικής τέχνης ζήσαμε χθες. Οι Γκανέζοι ήθελαν να εκδικηθούν την Ουρουγουάη για τον προημιτελικό του 2010. Ή μάλλον όχι. Ήθελαν να εκδικηθούν τον Λουίς Σουάρες. Δεν φταίει όλη η χώρα. Μόνο ο τύπος με τα πεταχτά δοντάκια. Αυτός που ενίοτε δαγκώνει και άλλες φορές μπλοκάρει σαν τερματοφύλακας. Τότε το πέναλτι το έχασε ο Ασαμόα Γκιαν. Το χθεσινό το έχασε ο Αντρέ Αγιού. Μιλάμε για τους δύο κορυφαίους επιθετικούς που έχει βγάλει αυτή η έρμη η χώρα της Δυτικής Αφρικής. Δώδεκα χρόνια μετά το πέναλτι του Γκιαν που πήγε στο οριζόντιο δοκάρι και άουτ (ένα πέναλτι που τον έκανε έναν άλλο Ρομπέρτο Μπάτζο σε μικρότερη κλίμακα), ο Αγιού είχε την ευκαιρία να ξορκίσει τα δαιμόνια. Και νικήθηκε από τον Ροτσέτ. Συνταγή για ψυχόδραμα.
Τελικά και οι δύο ομάδες γυρίζουν σήμερα στο σπίτι. Ίσως συναντηθούν στο αεροδρόμιο της Ντόχα. Κάποιοι μπορεί να δώσουν και τα χέρια. Στο άλλο ματς, το Νότια Κορέα – Πορτογαλία, ένας έτερος μεγάλος, ο Σον Χέουνγκ-μιν, έκανε μια αδιανόητη κούρσα 60 μέτρων και σέρβιρε ένα έτοιμο γκολ στον Χουανγκ Χι-τσαν, τον μόνο Χουάνγκ σε όλη την Κορέα που δεν παίζει στον Ολυμπιακό. Με αυτό το γκολ οι Κορεάτες πάνε στην επόμενη φάση. Και ο σπουδαίος Σον έσπασε.
Όμως ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι της Γκάνας με την Ουρουγουάη. Γιατί η ποίηση δεν σταμάτησε στο χαμένο πέναλτι. Ήταν ο αποκλεισμός της Ουρουγουάης η εκδίκηση που ζητούσε η Γκάνα; Δεν ξέρω. Δεν ήρθε από τα δικά της χέρια. Οι Γκανέζοι ήταν απλώς παρεβρισκόμενοι όσο η Νότια Κορέα απέκλειε την Ουρουγουάη εξ αποστάσεως. Οι Γκανέζοι ήταν οι 11 φανέλες διαφορετικού χρώματος που χρειάστηκαν για να παιχτεί μπάλα.
Ο Λουίς Σουάρες ήταν ο πρωταγωνιστής αυτού του μυθιστορήματος. Στο τελευταίο του Μουντιάλ ήλπιζε ότι θα κάνει κάτι μεγάλο με την εθνική του ομάδα. Ήδη έχει μια θέση στο μουσείο των θρύλων, πλάι στον Φραντσεσκόλι, τον Σκιαφίνο, τον Νασάσι, τον Αντράντε, τον Γκίτζια, τον φίλο του, Ντιέγκο Φορλάν. Αλλά ποτέ δεν θα καταφέρει να ράψει εκείνος το πέμπτο αστέρι στη σελέστε φανέλα.
Πέμπτο; Μάλλον θα κάνεις κάποιο λάθος, Μαστροβάγγο μας. Δύο Παγκόσμιους τίτλους έχει η Ουρουγουάη. Αυτό είναι ταυτόχρονα αλήθεια και ψέμα. Ναι, η Ουρουγουάη έχει κερδίσει δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το 1930 και το 1950. Όμως πριν τη θέσπιση της διοργάνωσης, το ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν το de facto Μουντιάλ. Και η Ουρουγουάη έχει δύο από δαύτα, το 1924 στο Παρίσι και το 1928 στο Άμστερνταμ.
Η εμφάνιση της Αργεντινής και της Ουρουγουάης στους Αγώνες του Παρισιού ήταν κάτι που η Ευρώπη δεν περίμενε να ζήσει. Πριν την έναρξη της διοργάνωσης, η ισπανική εφημερίδα «El Tempo» έλεγε ότι «η Ουρουγουάη δεν έχει ελπίδες. Η Ισπανία, το Βέλγιο, η Γιουγκοσλαβία, η Ελβετία, η Σουηδία, αλλά και η Β’ ομάδα της Ισπανίας, θα διέλυε με δέκα γκολ τους άμοιρους Ουρουγουανούς, που μετά βίας γνωρίζουν τους κανόνες». Και η Ουρουγουάη πήρε το χρυσό με ευκολία. Και το έκανε ξανά το 1928. Για εμένα, αυτά τα αστέρια έχουν κάθε λόγο να είναι στη φανέλα.
Ο Λουίς Σουάρες το ήθελε πολύ. Ήθελε μια μεγάλη πορεία. Το μαρτυρούσαν τα βουρκωμένα του μάτια στον πάγκο. Δεν μπορούσε να βοηθήσει άλλο, αποκαμωμένος, ενώ κοντεύει τα 36. Όσο ήταν μέσα στο γήπεδο, έδειχνε ποιος είναι: ένας βελούδινος αλήτης. Ποτέ μου δεν τον χώνεψα. Αλλά είναι παιχταράς, ο μπαγάσας. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως απλά να ζήλευα τη Λίβερπουλ που τον είχε. Μπορεί.
Για τα βραδινά δεν θέλω να πω πολλά. Με γέμισε το απόγευμα. Να πω μόνο συγχαρητήρια στους Ελβετούς που νίκησαν τη Σερβία και προκρίθηκαν, παρότι όλοι τους οι παίκτες ήταν τραυματίες.
Φτηνό αστείο. Και δανεισμένο από τα ίντερνετς. Αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ.
Ώρα για νοκάουτ
Ήρθε η στιγμή που τα ματς δεν κερδίζονται με τα πόδια και τα κεφάλια. Κερδίζονται με τα άντερα. Επειδή πολύ στο γλυκομίλητο το πήγα και δεν έρχεστε για αυτό στο στέκι του Μαστροβάγγου, επιτρέψτε μου να γυρίσω το διακόπτη στη ρύθμιση του εριστικού καφενειόβιου. Έτοιμος!
Έχοντας πλέον τους ομίλους πίσω μας και τα νοκάουτ μπροστά μας, ήρθε η ώρα να πανηγυρίσω για την αποδόμηση μιας αγαπημένης μπουρδολογίας. Τα Euro, λένε πολλοί (ακόμα και ποδοσφαιριστές), είναι πιο εύκολα από τα Μουντιάλ. Α, μπα; Αλήθεια;
Πρώτον, είναι σαφώς πιο εύκολο να προκριθείς σε Euro. Έχει θέση για 24 ευρωπαϊκές ομάδες. Στο Παγκόσμιο πάνε 13 και από το επόμενο 16. Το πιο βασικό επιχείρημα είναι ότι η φάση των ομίλων είναι πιο εύκολη στο Παγκόσμιο, αφού έχεις περισσότερες πιθανότητες να διασταυρωθείς με τα Κατάρ και τις Σαουδικές Αραβίες αυτού του κόσμου. Ας το δούμε με αριθμούς. Αφού πούμε πως πέντε από τους δεκατρείς Ευρωπαίους έμειναν ήδη εκτός συνέχειας, ας εξετάσουμε τα επιμέρους ματς όπου Ευρωπαίοι έπαιζαν με ομάδες από άλλες συνομοσπονδίες. Σε 29 τέτοια ματς, οι Ευρωπαίοι είχαν 12 νίκες, 7 ισοπαλίες και 10 ήττες. Ξέρετε πόσα ματς έχασαν Ευρωπαίοι από μη Ευρωπαίους στο Euro; Ακριβώς. Κανένα! Πόντος στον Μαστροβάγγο.
Ξεκινάμε λοιπόν την πορεία μας από τη φάση των «16» ως τον τελικό στις 18 Δεκέμβρη, ανήμερα του Αγίου Σεβαστιανού του Συγκλητικού, μεγάλη η χάρη του.
Ολλανδία – ΗΠΑ
Η Ολλανδία και οι ΗΠΑ είναι φοβερές περιπτώσεις χωρών. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν τις αποκαλεί με τα κανονικά τους ονόματα. Τις Κάτω Χώρες τις λέμε Ολλανδία. Τις Ηνωμένες Πολιτείες τις λέμε Αμερική. Συμπάσχω, ο Μαστροβάγγος.
Όσο ίδιες είναι από αυτήν την έννοια, τόσο διαφορετικές είναι στο ποδόσφαιρό τους. Η Ολλανδία είναι μια μηχανή παραγωγής ταλέντου. Η σπουδαιότερη ποδοσφαιρική χώρα που δεν έχει κερδίσει ποτέ το τρόπαιο. Και πάντα έχουμε όνειρα εμείς οι Ολλανδοί. Και πάντα αυτά συνθλίβονται, συνήθως κάτω από τις τάπες κάποιου Γερμανού. Φέτος ονειρευτήκαμε και πάλι. Αλλά έτσι όπως ήταν η ομάδα στα τρία πρώτα ματς, αν δεν κληρωνόμασταν σε έναν τόσο εύκολο όμιλο, θα είχαμε ήδη αποχαιρετήσει. Όμως μας έτυχε η Σενεγάλη χωρίς Μανέ, το υπερτιμημένο Εκουαδόρ και το Κατάρ, το οποίο θα ήταν πιο ανταγωνιστικό αν αντικαθιστούσες τους παίκτες του με δέκα Στρουμφάκια και μια σακούλα σύκα από το δέντρο του παππού μου στην Κρήτη. Και εκτός εποχής, έτσι;
Από την άλλη, οι Αμερικανοί δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο. Ή μάλλον, τώρα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την παρουσία του. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ σοφτ για εκείνους. Το θεωρούν γυναικείο σπορ και ως τέτοιο το έχουν δοξάσει με τέσσερα παγκόσμια τρόπαια. Δεν είδαν ποτέ τον Ρόι Κιν και τον Βίνι Τζόουνς να παίζουν έναν συνδυασμό ποδοσφαίρου, τζούντο και παγκράτιου, δεν τους αδικώ.
Η εθνική τους ομάδα είναι μια χαρά. Και κυρίως παίζει με πάθος και προσήλωση στο σύστημα. Τα Αμερικανάκια είναι εδώ για να μείνουν. Δεν θα πάρουν το Μουντιάλ, όμως τα επόμενα χρόνια δεν θα εκπλαγώ αν το διεκδικήσουν με αξιώσεις.
Δεν μπορώ να στηρίξω αυτήν την Ολλανδία στοιχηματικά. Δεν πάει το χέρι μου. Με πόνο καρδιάς, θα πάω στους Αμερικανούς στο Ολλανδία – ΗΠΑ. Και μάλιστα στην παράταση. Αν το ματς πάει πέρα από τα 90’, τότε εικάζω ότι τα Ολλανδά θα λιποψυχήσουν. Ξανά.
Αργεντινή – Αυστραλία
Ακόμα ελπίζω πως ο Λιονέλ Μέσι θα καταφέρει να πάρει το Μουντιάλ που τόσο αποζητά. Ζει για αυτό και δεν ξέρω τι τρέχει στις σκέψεις του το βράδυ, σε αυτά τα λεπτά που είσαι ξαπλωμένος πριν σε πάρει ο ύπνος. Που κάθε αγχωτική σκέψη πολλαπλασιάζεται και το βάρος στους ώμους γίνεται δυσβάσταχτο.
Ο πρώτος αντίπαλος στα νοκάουτ είναι θεωρητικά εύκολος. Στο Αργεντινή – Αυστραλία υπάρχει μεγάλο και σαφές φαβορί. Μόνο που ξεχνάμε κάτι. Η Αυστραλία έχει ήδη κάνει υπέρβαση. Παίζει χωρίς άγχος. Αυτός που δεν έχει τίποτα να χάσει είναι πάντα επικίνδυνος. Αν το βάρος του «πρέπει» καταβάλει τους Αργεντίνους, τότε η Αυστραλία μπορεί να κάνει ζημιές. Είναι ικανοί για τα πάντα αυτοί οι Αυστραλοί. Εδώ μπήκαν στη Γιουροβίζιον, μην το γελάτε.
Η Αυστραλία προηγήθηκε και στα τρία ματς του ομίλου της. Δεν φοβάται. Ναι, θεωρώ ότι η Αργεντινή θα κερδίσει στο τέλος. Με ανατροπή. Και αυτό θα είναι η πιο κινηματογραφική σκηνή. Αυτή που θα κλείνει την πρώτη πράξη της ταινίας για το πώς ο Λιονέλ Μέσι οδήγησε την Αργεντινή στον παγκόσμιο τίτλο του 2022. Το καλό έρχεται στη συνέχεια.
